З бясшумнай хуткасцю ён адсунуў крэсла ад дзвярэй і накінуў паліто. Партфель, які ён паставіў побач з дзвярыма, дзе ён мог лёгка дабрацца да яго, калі быў гатовы вырвацца. Затым ён надзеў насоўку на ноздры і завязаў за галавой. Ён адкрыў замак са чутнай пстрычкай,
прыціснуў вуха да дзвярэй і чакаў якога-небудзь сігнальнага гуку.
Ён пачуў рыпенне дзвярэй. Скураныя туфлі здалёк ціхі жаласны гук, калі нехта рухаўся. Нік адступіў і расчыніў дзверы стоячы далей ад яе, прыціснуўшыся да сцяны.
Святло з калідора лілося ўнутр, агаляючы доўгі гумовы шланг, які віецца па падлозе хола. Больш глядзець не было калі.
Тры хуткія прыглушаныя гукі і языкі полымя стрэлілі ў пакой. Картэр выціснуў праўдападобны крык здушанага здзіўлення і шпурнуў крэсла назад. Пачуўшы гук падзення, у дзвярным праёме здаліся двое мужчын, цёмныя і неадрозныя, з тырчаць пісталетамі і доўгімі стваламі, зробленымі нязграбна са злучаных прыстасаванняў, якія служылі глушыцелямі.
Двое мужчын стрэлілі зноў, залп звінячых стрэлаў падняў крэсла і шпурнуў яго па пакоі. Наступіла кароткае, няўпэўненае зацішша.
Нік адарваўся ад сцяны вокамгненным рухам і па дзікай дузе штурхнуў туфель з цвёрдым наском угару. Магчыма, гэта быў ідэальны ўдар з месца ў футбольным матчы. Як бы там ні было, смяротная зброя, ужытая з найтонкім французскім акцэнтам Le Savate, уразіла найбліжэйшага чалавека сапраўды па падбародку. Цёмны капялюш выплыў з верхавіны яго чэрапа, калі галава адляцела назад. Нік хутка абышоў яго, прыгнуўшыся. Другі мужчына здзіўлена каркнуў і нацэліў пісталет на Ніка. Ён спазніўся. Удар каратэ, калі локаць быў накіраваны ўверх, а далонь застыла ў які ляціць клінку разбурэння, люта сек і прызямляўся з ударамі кавадлы. Мужчына закрычаў ад болю і паваліўся на парог, з яго носа хлынулі патокі крыві.
Час было на зыходзе. Гатэль пачаў прачынацца. У калідоры грукнулі дзверы. Галасы ўзняліся ў запытальным крыку.
Картэр не збіраўся размаўляць з паліцыянтамі. Ён схапіў свой партфель, хутка пераступіў цераз стогнае чалавечае рэшткі ў дзвярным праёме і пабег па калідоры да лесвіцы з крыкам: «Пажар!»
Дым паслужыў карысным адцягненнем. Ззаду яго дрыготкі голас госця заглушыў яго крык "Агонь!"
Яшчэ большым адцягненнем, чым якія клубяцца клубы дыму, былі б адчыненыя дзверы пакоя амаль насупраць яго з невялікім металічным рэзервуарам, з якога струменіўся чорны дым праз змяіны доўгі гумовы шланг. Калі гэтыя канюкі ачуняюць, гэта запатрабуе некаторых тлумачэнняў.
Нік з задавальненнем падумаў аб гэтым, калі праверыў свой спуск на другім паверсе і накіраваўся да пажарнай лесвіцы. Калі хтосьці чакаў яго звонку, яны не збіраліся забіваць яго ля ўваходных дзвярэй.
Ён дасягнуў зямлі і павярнуў на скрыжаванне вуліцы.
Чырвоны "Ягуар" павольна паварочваў за кут у бок Заходняга Цэнтральнага парка. Нік глядзеў. На кіроўцу быў чорны капялюш з карцінкай, якую ён бачыў на стадыёне Янкі.
Нік адступіў у цень. Зверху даносіліся крыкі, але ён ведаў па іх прыглушаных гуках, што яны былі накіраваны на нешта ўнутры.
Хвіліны прайшлі.
"Ягуар" плаўна загарнуў за далёкі кут і накіраваўся да яго. Ён выйшаў з ценю, яго вольная рука была гатова выкарыстоўваць Вільгельміну.
«Гэтага дастаткова, - сказаў ён і паклаў руку на павольна якая рухаецца машыну. Яна спынілася.
Жанчына глядзела на яго спакойна, толькі яе прыўзнятыя бровы паказвалі на нейкае здзіўленне.
«Сядай, - сказала яна. "Я чакала цябе."
«Я думаў, што ты чакаеш - лёгка сказаў Нік. «Я чакаў цябе. Рухайся. Давай, рухайся. Так лепш".
Яна рухалася неахвотна. Нік сеў за руль.
«Мне заўсёды лягчэй, калі я за рулём», - сказаў Нік, улучыўшы стоп-сігнал. «Мне значна прыемней размаўляць. Вам спадабалася гульня?
«Пяць з дробязямі, янкі», - суха сказала яна. «Нуда. А зараз скажы мне, куды ты збіраешся»
Нік павярнуўся на поўнач, затым звярнуў увагу на яе. Яго празрыстыя, амаль азіяцкія вочы і шырокі чырвоны рот былі такімі, якімі ён іх памятаў. Але загадкавы выраз знік, і яна паглядзела - што? - Зусім не баюся. Крыўдна неяк.
“Усё роўна, куды мы ідзем, пакуль мы можам паразмаўляць. Пачнём з гэтага: чаму вы мяне чакалі?»
Яна кінула на яго сярдзіты погляд. "Таму што я бачыў, як увайшлі гэтыя два бандыты, і падумала..."
Яго голас абрынуўся на яе. "Вы іх бачылі ці вы іх вялі?"
"Як я магла іх весці?" Цудоўныя вочы ўспыхнулі гневам. "Я была там увесь вечар!"
"О, ты была там", - прамармытаў ён. "Чаму гэта павінна быць?"
«Як ты думаеш, чаму? Мне было загадана сачыць за табой».
Ён ухнуў. "Ха! І з якой мэтай, магу я спытаць? Каб пераканацца, што ў мяне праблем па шыю?"
Люстэрка задняга віду нічога не паказала. На ўсякі выпадак ён рэзка павярнуў налева і накіраваўся да Вест-Энд-авеню.