Гэтая сума складала дзвесце тысяч долараў, за якую многія прадалі б бацьку і маці. Але дакумент Пой Чу быў неацэнны, і, вядома ж, ён, як ніхто іншы, мог ведаць гэта. Таму маёй адзінай абгрунтаванай асцярогай было даведацца, што ён адмовіцца ад маёй прапановы. Але ў цяперашнім выглядзе было б недарэчна адмаўляцца. А пакуль мне прыйшлося здавольвацца сваім сола. Без перагародкі. І з вялікім майстэрствам. Я спадзяваўся, што Пой Чу будзе дастаткова загнаны ў кут, каб накінуцца на маю прапанову. Калі б ён гэтага не зрабіў, усё роўна быў бы час імправізаваць. Але нас там не было...
Прытрымліваючыся гэтай вельмі важнай аргументацыі, я скончыў распранацца і абгарнуў патрапанае ручнік вакол таліі, зыходны колер якога павінен быў быць белым. Мая зброя засталася ў невялікай металічнай шафе, я прымацаваў ключ да шчыкалаткі з дапамогай гумкі, прызначанай для гэтай мэты. Затым я адправіўся ў паравую лазню, які на кожным кроку суправаджаецца звонам званочка. «Дзін! Донг! Маленькі ключык радасна звінеў на маёй назе. Калі б маё інтэрв'ю з Пой Чу адпавядала гэтай спрыяльнай гармоніі, багі былі б са мной.
Але як толькі я штурхнуў цяжкія сталёвыя дзверы, якія вялі ў парную, я адчуў сябе так, нібы мяне кінулі багі. Ці, дакладней, яны запрасілі мяне выпрабаваць смак пекла. Густая задушлівая пара не давала мне ўбачыць, куды я іду. Непразрыстыя аблокі запоўнілі атмасферу духоўкі. Праз некалькі секунд я адчуў, што стаў героем прыгод амара ў рондалі шэф-кухары. Кроплі поту выступілі ў мяне на грудзях, і пот, які струменіўся з ілба, затуманіў мой зрок.
Я выцер твар тыльным бокам далоні і пачакаў, пакуль вочы прывыкнуць да цемры. Праз пару хвілін я адчуў, што магу прайсці ў пакой з цэментнай падлогай, не сутыкнуўшыся з драўлянай лавай або потным, сонным кліентам. Што да лаў, то хутка я ўбачыў, што іх шмат у вялікім прастакутным пакоі. Але кліенты, узброеныя радай мадам Цмок, відавочна, усё ўпадабалі нацешыцца масажам. І, можа быць, лішняе… Як бы там ні было, гэта мяне ідэальна падышло. Закінуты хамам быў ідэальным месцам для далікатных перамоваў, якія я збіраўся весці.
На імгненне мне здалося, што я прыехаў рана, бо ніводная з лавак з капаючай вадой не была занятая. Я напружыў вочы, спрабуючы мімаходам ўбачыць падвойнага агента. Не ўбачыў і вырашыў паклікаць яго.
- Спявай Чу! - крыкнуў я голасам, скажоным вільготным паветрам.
Не адказаўшы, я забраўся на лаўку і стаў шпацыраваць.
Вось калі я яго ўбачыў.
Ён быў справа ад мяне, расцягнуўшыся на высокай ляжанцы. Жар, відаць, ударыў яму па галаве, бо ён задрамаў. Я не мог паверыць сваім вачам. Як ён мог спаць, калі тэмпература была каля 50 °? Абуджэнне з помпай не ўваходзіла ў праграму нашай сустрэчы. Але мне гэта здавалася непазбежным. Пераступіўшы праз некалькі лаў, якія аддзялялі мяне ад яго, я падняў руку і паляпаў яго па плячы. Безвынікова. Відавочна, Спявай Чу не спаў чула.
- Спявай Чу! - паўтарыў я, прымушаючы свой голас крыху прабіць ватовую смугу. Прачынайся, стары! Мы павінны зрабіць справу.
Ён усё яшчэ не рухаўся. Пры ўзыходзячым руху гарачага паветра пара была ўдвая шчыльней на сваёй вышыні, чым на ўзроўні зямлі. Я ледзь мог яго адрозніць, і яго галава была павернута да выкладзенай пліткай сцяны, з якой капаў кандэнсат.
- Прывітанне! Уставай, стары! Я нецярпліва клікаў, спрабуючы павярнуць яго твар да мяне.
Я адчуў, як яго пот сцякае па маіх руках. Пот? Але не. Ён быў занадта шчыльным, занадта ліпкім.
Я паглядзеў на свае пальцы. Яны былі пунсовымі!
"Божа ..." - мімаволі прамармытаў я.
Я адступіў на крок і паглядзеў на падвойнага агента. Яго вусны скрывіліся ў грымасе страху, здзіўлення, застылага ад трупнага адубення. Яго шкляныя, знежывелыя вочы вылупіліся.
Горла Пой Чу было рэзка перарэзана ад вуха да вуха. Вельмі акуратная праца.
Выкарыстоўваны інструмент павінен быў быць завостраным, як скальпель хірурга, і выкарыстоўвацца з дзіўнай дакладнасцю. Сонная артэрыя і яремная артэрыя, верагодна, былі разарваныя, мяркуючы па крыві, якая заліла яго плечы і жывот. Ён страціў некалькі літраў, мусіць, за некалькі хвілін, а можа, і менш.
У любым выпадку было зразумела адно: ён больш не мог весці перамовы.
У яго быў з адзення толькі ручнік, ідэнтычны майму. Я развязаў яго па сумленні, але яно не хавала нічога, акрамя асабістых участкаў, запэцканых напаўзгусцелы крывёй. Нягледзячы на задушлівую спякоту, якая працягвала паднімацца, Пой Чу пачаў астываць. Яе скура стала абвіслай, і там, дзе яна не была чырвонай ад крыві, яна была малочна-белай, як жывот мёртвай рыбы. Я нічога не мог зрабіць для небаракі, а жаль не ўваходзіць у мой рэпертуар.