Траверс спыніўся і ўтаропіўся на Ніка. Затым ён спытаў у яго крыху сумнеўным тонам:
- Ці зможаце вы імітаваць ірландскі акцэнт? Калі не атрымліваецца, то і спрабаваць не варта...
Нік усміхнуўся яму.
- Не бойся. Я сын зялёнага Эрыніі, - сказаў ён з моцным акцэнтам, - і ненавіджу ангельцаў нават больш, чым грэх і пратэстантызм. І я б хацеў падарваць Букінгемскі палац!
Трэверс коратка кіўнуў у знак адабрэння.
- Нядрэнна, але, калі ласка, не перашчыруйце. Алфі Макцюрк - дурань, але яму параяць быць напагатове, таму ён будзе баяцца ўсіх.
Ён занепакоены. Патрапіўшы ў непрыемнасці з нашай паліцыяй, ён патрапіў у яшчэ горшыя непрыемнасці.
Гэты Пендрагон і друіды. У іх вельмі строгая дысцыпліна, і Макцюрк парушыў правілы. Але я вам пра гэта ўжо казаў.
Тым часам Нік пачаў здымаць гарнітур, кашулю і гальштук маёра Кэмбервела. Ён надзеў свой шэра-блакітны паласаты швэдар і замест гальштука павязаў на шыі не надта чыстую насоўку. На галаву ён надзеў сваю даволі зашмальцаваную брызентавую шапку. Трэверс ухвальна паглядзеў на яго.
- Да ўсё ў парадку. Калі ласка, не мыць і не галіцца, за выключэннем выпадкаў крайняй неабходнасці. Мне падаецца, гэта эфектыўная маскіроўка.
Наколькі нам вядома, мадам Хардэсці - адзіны жывы чалавек у арганізацыі друідаў, які бачыў ваш твар. Выпадкова няма вашых фатаграфій? - з цікаўнасцю спытала ён.
Нік пакруціў галавой і ўсміхнуўся.
- Вы павінны ведаць гэтыя рэчы, сэр! Калі я далучыўся да AX, яны нават спалілі мае фатаграфіі, калі я быў маленькім!
- Ведаю, але ёсць людзі, якія зробяць твой здымак на вуліцы ці ў начным клубе без твайго ведама... - суха сказаў Траверс. -
Адным словам, мы мусім рызыкнуць. Да таго ж вы зусім непазнавальныя, у такім спалучэнні. Вось як вам трэба патрапіць у Blackscape. Калі вам гэта атрымаецца, яны прымусяць вас надзець форму друідаў. Дарэчы, можа, яны вас абшукаюць!
Дай мне сваю зброю. Яны адразу западозрылі б вас, калі б убачылі, што вы ўзброены. Я ведаю, гэта складана, але трэба. Давай, дай мне тое, што ў цябе ёсць.
Нік паставіў Люгер на стол і прамармытаў:
- Бывай, Вільгельміна, не аддай мяне.
Затым ён дастаў штылет «Х'юга» з замшавых похваў і кінуў яго побач з пісталетам.
Трэверс меў рацыю, аднак цяпер ён адчуваў сябе зусім голым без сваіх верных сяброў.
- Больш нічога няма?
Нік нядбайна схлусіў.
- Не, іншага ў мяне няма.
У яго запальніцы ўсё яшчэ была доза напалму, і ён меў намер пакінуць хаця б яе. Браты англасаксы, рукі працягнутыя праз акіян і ўсё такое, але часам нават з братамі трэба мець нейкі сакрэт... Пры неабходнасці ён заўсёды мог сказаць, што скраў.
Трэверс паклаў зброю назад у чамадан і сказаў:
- Я шчыра спадзяюся, што калі-небудзь змагу вярнуць іх вам. А зараз зніміце абутак і паспяшайцеся.
Нік зняў прагулачныя чаравікі маёра Кэмбервела, і Трэверс працягнуў яму пару чорных, некалькі дэфармаваных чаравік.
- Разумееце, у іх абодвух абцасы адкручваюцца.
Ён павярнуў абедзве гумовыя накладкі і паказаў дзве паражніны.
"Дрот і дэтанатары", - сказаў ён. - Провад вельмі тонкі, а тут метраў шэсць. Затым ён падняў левы чаравік і паказаў яго Ніку. - А вось і капсулы. Не раю вам занадта смела наступаць на пяткі. Вы б узляцелі без вяртання!
- Паспрабую сабе нагадаць.
Трэверс паставіў на месца накладкі на абцасах, і Нік паказаў на правы чаравік, паўтараючы:
- Правады і дэтанатары. Пасля паказаў левы. - Капсулы.
- Ну, а цяпер надзень іх, і я пакажу табе капшук.
Ён дастаў з кішэні стары мяшочак з тытунем і вельмі зношаную, смярдзючую трубку.
- З гэтага часу вы будзеце курыць люльку, - сказаў ён. - Пазбаўцеся ад усіх наяўных у вас цыгарэт. Дайце мне і кашалёк маёра.
Нік падпарадкаваўся. Трэверс даў яму яшчэ адзін кашалёк, тонкі і ўвесь падрапаны.