"Ага, я сенбернар на выратавальнай службе", - ціха прароў ён. "А цяпер заткніся і маўчы, пакуль я не скажу табе, што ты можаш рухацца".
Магчыма, яна хацела зрабіць нейкі каментар шэптам, але ён не стаў чакаць, каб яго пачуць. Ён ляжаў плазам на жываце і павольна прабіраўся праз расколіну, больш падобны на пакручастую рэптылію, чым на калматага сабаку, абдымаючы цені зямлі, пакуль не выйшаў на адкрытую прастору. Затым ён спыніўся і наладзіў усе свае пачуцці на пахі, віды і гукі навакольнай ночы. Некалькі імгненняў ён ляжаў, гатовы з пісталетам і кіпцюрамі да ўсяго, што магло б здарыцца. Але нічога не адбылося, і вельмі інстынкт падказаў яму, што непасрэднай небяспекі няма. Ён пачакаў яшчэ пару хвілін, насцярожыўшы вушы і ўзіраючыся ва ўсе бакі, затым моўчкі падняўся і з заспакаяльным стукам ступіў назад у пячору.
Апынуўшыся ўсярэдзіне, ён уключыў свой алоўкавы ліхтарык і разгарнуў яго ў пустаце. Па магчымасці яны павінны выдаліць усе сляды прысутнасці людзей. Дзяўчына назірала за ім.
"Вы ж не думаеце, што прагналі іх назаўжды, ці не так?" яна сказала.
"Не не ведаю. Мы сыходзім адсюль. Прыбяры гэтую анучу ад уваходу і ўсё астатняе, што ў цябе ёсць паблізу. Ён падняў свой заплечнік і яе капялюш, пакуль казаў, і асвятліў падлогу маленькім святлом. Гэта была цвёрдая глеба і камяні, і слядоў адбіткаў не было відаць. На натуральнай паліцы ў пячоры ён знайшоў заплечнік, маленькую батарэйку і ліхтарык яшчэ меншага памеру. Апошнія два ён паклаў у заплечнік і далучыўся да дзяўчыны ля ўвахода. Яна апусціла тканіну і скочвала яе хуткім плыўным рухам.
"У вас ёсць ідэі, куды нам ісці далей?" прамармытаў ён.
Яна кіўнула, і ён раптам зразумеў, што можа бачыць яе твар. Звонку першыя промні фальшывага світання пачыналі асвятляць неба. Ім давядзецца спешна прыбрацца адсюль.
"У любым выпадку мы паедзем туды, куды я збіралася цябе адвезці", - сказала яна. "Пазней, калі мы абмяркоўвалі, як перамясціць вашых людзей, і будавалі свае планы". Яе голас здаваўся рэзкім і горкім, але зусім бясстрашным. «Ёсць вёска Бамбара, дзе ў мяне ёсць сябры. Яны дадуць нам прытулак, калі мы туды дабяромся. Таксама ў іх ёсць інфармацыя для нас, і ёсць тое, што я хацеў вам паказаць пасля таго, як мы пагаварылі пра гэта.
Гэта адна з прычын, чаму я папрасіла вас сустрэцца са мной тут, на Гаіці».
Ён быў рады, што на тое была прычына. Пакуль для яго гэта было загадкай. "Мы яшчэ пагаворым аб гэтым", - спакойна сказаў ён. «Табе ёсць што растлумачыць. Але давайце спачатку сыдзем адсюль. Я вазьму гэта. Ён пацягнуўся да прыцемненай тканіны і ўзяў яе, каб засунуць у свой заплечнік. Астатнія кіпцюры-гаплікі былі схаваныя ўнутры.
Нік падняў сваю кіпцюрастую руку, паказваючы дзяўчыну.
"Хочаш адзін?" ён прапанаваў. «Ён можа быць карыснейшы за твой пісталет».
Яна адскочыла ад яго і ледзь не плюнула ў адказ.
"Не Дзякуй!"
«Добра, добра, - мякка сказаў ён. "Не крычы. Вось твой капялюш. Ён бесцырымонна накінуў яго ёй на галаву. "Скажы мне, куды мы ідзем, і я пайду першым".
«Вы можаце ісці за мной», - рашуча сказала яна і адным хуткім бясшумным рухам выйшла з дзвярэй пячоры.
Нік закіпеў, затаіўшы дыханне, і рушыў услед за ёй, накінуўшы абодва заплечніка на плечы і крочачы за ёй, як цень.
Яна трымалася пад покрывам густых дрэў і кустоў і слізгала ціха, як гнуткая і грацыёзная котка. У яе рухах не было ні найменшага вагання, але Нік бачыў, што яна ўважлівая да ўсіх перадсвітальным уздыхам і гукам. Іх маршрут ішоў пад гару і праз ускраіны гаю дрэў, праз якія ён ішоў раней, затым разгалінаваўся, каб ісці за ручаем, які бязладна блукае паміж густымі зараснікамі квітнеючых кустоў, чый моцны салодкі пах быў амаль ванітны.
Ніка непакоіў шум ручая. Яго вясёлы смех заглушыў гук іх руху, праўда, але ён зробіць тое ж самае для ўсіх астатніх. Ён неспакойна агледзеўся. Яго шыя зноў паколвала. У цьмяным святле, якое зноў ішло ў цемру перад світаннем, не было нічога, акрамя раўчука, высокіх дрэў і густой нерухомай лістоты. Але ён быў упэўнены, што ў гэтым нешта ёсць. Ён замарудзіў крок і азірнуўся цераз плячо. І ён пачуў нізкае рык, які перайшоў у рык, а затым ператварыўся ў ледзянячы кроў выццё. Гэта не было ззаду іх. Ён быў наперадзе, і яна таксама ...
Ён ужо бег, калі пачуў яе спалоханы ўздых і ўбачыў яе стройнае цела, якое падае пад націскам вялізнай жывёліны. Яго доўгія ногі неслі яго наперад хуткімі скачкамі і скокамі, калі яна перавярнулася і згорбілася, наткнуўшыся на шчоўкаюць сківіцы. Працягваючы бегчы, ён махнуў правай нагой наперад адным магутным футбольным ударам, які цяжка трапіў у грудную клетку звера і адбіў рыкаючае істота ад яе цела. Пачуўся гук тканіны, якая рвалася, але ён не мог спыніцца, каб убачыць пашкоджанні. Ён пераскочыў праз яе распасцёртую постаць і сустрэў жывёлу практычна ў палёце. На гэты раз ён не прамахнецца ... Ён жорстка ўдарыў кіпцюрамі па твары істоты і правёў імі па вачах, утыкаючы іх так глыбока і злосна, як толькі мог. Сабака жудасна закрычаў і ўпаў. Нік зноў ударыў нагой, так што яго ніжні бок, яго мышцы сутаргава паторгваліся, была ўразлівая для яго апошняга ўдару. Ён з усяе сілы паласнуў цела шыпамі ад горла да нізу жывата, а затым адступіў, змагаючыся з млоснасцю і гатовы нанесці новы ўдар, калі вялізны мастыф ўсё яшчэ падае прыкметы жыцця. Тое, што гэта працягвалася так доўга, было неверагодна. І жахліва.