Цін-фу Шу абмацаў сцены вузкімі кончыкамі пальцаў і вылаяўся. Яму не было чаго сказаць, акрамя адной тонкай падказкі, і гэтага было недастаткова. Скрабючыя, драпалыя гукі яго працоўнай брыгады, якая спрабуе знайсці якое-небудзь патаемнае месца ў тоўстых каменных сценах, здаваліся бязмэтнымі і бескарыснымі. На шчасце, іх не маглі пачуць турысты, якія нават цяпер тупалі і вытарэшчваліся над галавой, вохкаючы і войкаючы пры выглядзе захапляльнага выгляду з зубчастых сцен. "Дзіўна, - падумаў ён, - як пульсацыя барабанаў адчуваецца нават скрозь масіўныя сцены".
Камень быў слізкім пад яго шукаючымі пальцамі, але цвёрдым, як горны камень. Ён не хіснуўся ўнутр ад яго дотыку, як ён штодня - і кожную ноч - маліўся аб гэтым, і не было ніякіх кольцаў, якія можна было б пацягнуць, або нітаў, каб адсунуць назад і адкрыць схаваны пакой. Ён працягваў пошукі, павольна і старанна, дазваляючы сваім цікаўным пальцам блукаць па кожным загане на гладкасці і даследуючы кожную выпукласць і расколіну.
Час ішоў. Барабаны ўсё яшчэ пульсавалі, а Цін-фу Шу працягваў шукаць. Але зараз манатонны рытм пачынаў біць яго па нервах. Ён пачаў думаць, што гэты гук зыходзіць ад вялізнага, акрываўленага сэрца, якое б'ецца ўнутры Сцен, паколькі ён чытаў По, будучы студэнтам у Штатах, і гэта станавілася невыносным. Яго раздражненне і расчараванне раслі. Два тыдні нічога! Таўстун у Пекіне быў бы вельмі незадаволены.
Ён павярнуў за рог у іншы калідор і зноў вылаяўся, на гэты раз услых. Ён зноў апынуўся ў той частцы вязніц, якую даследаваў толькі напярэдадні, і нават не ўсведамляў, куды яго вядуць. Тысяча праклёнаў у лабірынце д'ябла.
«На гэты дзень хопіць, - вырашыў ён. У яго былі працоўныя для такога роду рэчаў; няхай працуюць. Яго праца заключалася ў тым, каб выкарыстоўваць свой мозг, каб атрымаць больш інфармацыі - нейкім чынам і аднекуль.
Доктар Цін-фу Шу, намеснік начальніка вельмі спецыялізаванага аддзялення кітайскай разведкі, хутка накіраваўся да святла ў далёкім канцы калідора. Ён выходзіў у вялізны пакой, завалены старажытнымі скрынямі. Яго людзі працавалі сярод іх, выломліваючы скрыні і дзелавіта рыўшыся ў іх. Іншы мужчына выходзіў з дзіркі ў падлозе.
Ах! Люк! Які зніжаецца цікавасць Цін-фу вярнуўся да жыцця, і ён накіраваўся да пасткі. Яго чалавек падняўся наверх і з жорсткім грукатам апусціў дзверы.
«Стрымлівай сябе», Цынг-фу .
папракнуў яго. "Я неаднаразова казаў, што не павінна быць лішняга шуму".
«Ба! Тыя сяляне падумаюць, што чуюць зданяў! - пагардліва сказаў мужчына і плюнуў.
"Тым не менш, ты будзеш падпарадкоўвацца маім загадам, якімі б яны ні былі", - сказаў Цін-фу Шу ледзяным голасам. «Калі ты не будзеш маўчаць, як я прашу, ты супакоішся. Вы разумееце?"
Ён утаропіўся на іншага мужчыну з разрэджанымі вачыма, цяжкія павекі якіх нагадвалі яго ворагам змяю ў капюшоне. Хлопец апусціў позірк.
"Я разумею, сэр", - пакорліва сказаў ён.
"Добра!" Доктар аднавіў сёе-тое ад свайго духу. Яму падабалася бачыць у мужчыне страх, і ён бачыў гэта зараз. - Мяркую, люк быў расчараваннем?
Мужчына кіўнуў. «Гэта не што іншае, як цыстэрна. Закінутыя на доўгія гады».
"Колькі?" - рэзка спытаў Цін-фу. "5? 10? Больш?" Гэта было важна ведаць, паколькі схованка была схавана ў 1958 ці, магчыма, 1959 годзе.
"Больш. Пяцьдзесят гадоў, сто. Цяжка сказаць. Але несумненна, што нікога там не было, прынамсі, за тузін гадоў». Гладкі жаўтлявы твар мужчыны зморшчыўся ад агіды, яго вялікія рукі кранулі яго тунікі. «Месца - гняздо з павуціння. і пацучых нор, але нават павукі і пацукі даўно сышлі. Там унізе гадасць, і яна мёртвая. І схованкі няма. Сэр.
Цін-фу задаволена кіўнуў. Навіна яго не ўзрадавала, але ён ведаў, што можа давяраць паведамленню Мао-Пэя. Гэты чалавек быў панурым д'яблам, але выдатна спраўляўся са сваёй задачай. І яму было прыемна, што гэты хлопец не забыўся паклікаць яго, сэр. Цін-фу не быў з тых начальнікаў, якім падабаецца, калі падпарадкаваныя называюць яго таварышам. Нават капітан яго працоўнай групы.
«Я так і думаў, - сказаў ён. «Я ўпэўнены, што тое, што мы шукаем, будзе ў больш тонкім сховішчы. Калі вы і вашы людзі скончыце з гэтымі скрынямі тут - а я ўпэўнены, што вы нічога ў іх не знойдзеце - тады вы пачнеце з падлог і сцен усходняга крыла. Сёньня ўвечары мы вернемся да галерэяў гармат і скончым зь імі».
Затым ён пакінуў працоўную групу і спусціўся яшчэ адным калідорам у вялікі пакой, які ён ператварыў у часовы кабінет для сябе. Яго розум разважаў над праблемай, пакуль ён ішоў. У гэтым велізарным будынку былі і іншыя падзямеллі, акрамя тых, якія ён і яго людзі шукалі, але яны былі адчыненыя для турыстаў днём і дужа замкнёныя ўначы. Так было і ў той час, калі скарб быў схаваны. І людзі, якія схавалі схованку, напэўна выбралі б месца, куды яны маглі б лёгка вярнуцца без перапынку. Значыць...