«Ах! Значыць, вы яго ведаеце?
"Не, я не." Яна зноў апусцілася на цвёрды каменны ложак, змучаны. "Гэта ты назваў яго імя, а не я".
"Але ён згадаў тваю", - сказаў Цін-фу, гледзячы на яе. Канешне, гэта было няпраўдай. У першыя дні іх «супрацоўніцтва» Алонза папярэджваў яго аб бандзе дамініканскіх злачынцаў па імі Жудасныя, якія таксама палявалі за скарбамі Трухільё, але гэта ўсё, што Алонза калі-небудзь казаў яму. "Ён згадаў тваю", - паўтарыў Цын-фу. «Гэта ваш апошні шанец аблегчыць сабе жыццё. А цяпер раскажы мне сваімі словамі - як ты звязаны з Грознымі?
"Я нічога пра іх не ведаю". Яе голас зноў стаў бясколерным.
«О так, гэта так. Гэта для іх вы шукаеце гэты скарб, ці не так? »
"Гэта для мяне!"
"Чаму?" Слова абрынулася на яе.
"Я казаў табе! Паколькі Трухільё забраў усё, што ў нас было, і забіў майго мужа, я хачу гэтага! Я хачу гэта для сябе! »
"Ты хлусіш! Ты раскажаш мне пра Грозных, перш чым я выйду з гэтага пакоя сёння! »
Яе твар павярнуўся да сцяны. «Я іх не ведаю», - знежывела сказала яна.
Доктар Цін-фу ўздыхнуў. «Які жаль, - сказаў ён. Але яго пульс пачашчаўся. Прайшло шмат часу з тых часоў, як ён у апошні раз задавальняў свой адмысловы запал. «Магчыма, мой памагаты зможа абудзіць тваю памяць», - прамармытаў ён ветліва.
Ён павярнуў галаву да дзвярэй і крыкнуў. "Шан!"
Дзверы расчыніліся ўнутр.
"Ды Майстар."
«Увайдзіце», - дабрадушна сказаў Цін-фу. "Паглядзі на яе. А ты, мая маленькая Эвіта, паглядзі на майго сябра Шанга. Ён вельмі хацеў прыехаць сюды, каб пазнаёміцца з вамі. Толькі праявіўшы лімітавае цярпенне, ён змог стрымаць сябе, за што зараз будзе ўзнагароджаны. Падыдзі да яе бліжэй, Шан. І паглядзі на яго, жанчына!»
Велізарная постаць пракульгала ў святле ліхтара і нязграбна пакрочыла да ложка. Цін-фу глядзеў, як галава дзяўчыны павярнулася, і атрымліваў асалоду ад яе міжвольным уздыхам.
«Шан можа не выглядаць як мужчына, - сказаў ён у размове, - але ў яго ёсць мужчынскія жаданні. Аднак мушу вас папярэдзіць, што ён некалькі нетрадыцыйны ў сваім падыходзе. Я нават чуў, што ён быў жорсткім. Пабачым. Ён вольны рабіць з вамі ўсё, што яму заманецца. Дакраніся да яе, Шан. Паглядзі, як ёй гэта падабаецца».
Дзяўчына прыціснулася да сцяны і захныкала. Упершыню яна ясна ўбачыла істоту, якая пільнавала дзверы яе камеры, і ўся яе істота перапаўнялася жахам і агідай.
Шан быў гарылаю без валасоў, чалавечай гарылаю з вялізным целам змагара сумо і падобнымі на іклы зубамі нейкай вялізнай драпежнай жывёлы. Ён узвышаўся над ёй, рыкаючы, сліна капала з яго адкрытага рота, пот блішчаў, як алей, на яго аголенай верхняй частцы цела. Тлушч змяшаўся з мускуламі, а мускулы з тлушчам, і абодва яны тырчалі і згіналіся разам, калі ён працягнуў адну масіўную руку і разарваў яе тонкую блузку да таліі. Палец памерам з банан прыціснуўся да грудзей Эвіты.
"Ах не!" яна прастагнала.
"О так! "
- сказаў Цін-фу, захоплена дрыжучы ў чаканні сэксуальнай сутычкі. "Калі вы не хочаце раздумацца і сказаць мне, пра што я прашу?"
"Я нічога не ведаю", - выдыхнула яна. «Прыбяры яго ад мяне. Аб Божа!"
"Бог дапамагае тым, хто дапамагае сабе сам", - ханжаскі прамармытаў Цін-фу. "Вы будзеце казаць?"
"Не!"
Шан зароў і зноў ірвануў.
«Дакладна, Шан», - ухваліў Цін-фу. Ён зручна прыхінуўся да сцяны, адкуль адкрываўся лепшы выгляд, і дрыготкімі пальцамі закурыў цыгарылу. Ах, гэтага варта было чакаць! Глядзець і чуць было нашмат больш узбуджальна, чым нязграбная грубасць дзеяння.
"Вы ўпэўненыя, што не хочаце размаўляць?" - Выказаў здагадку ён, амаль спадзеючыся, што яна гэтага не зробіць - пакуль.
"Я нічога не ведаю!" яна закрычала. "Нічога!"
„Так. Ну тады. Спачатку асьцярожна, мой Шан. Магчыма, нам давядзецца выратаваць яе для паўторнага выступу».
У яго перахапіла дыханне ад чыстага задавальнення, калі Шанг зароў і сеў на ложак. Дзяўчына шалёна піналася. Добра! Добра!
Жахлівае цела Шана ахутвала стройную, слабую постаць на ложку.
Дзень адчыненых дзвярэй у замку
«Цяпер вы стаіце на вышыні 3140 футаў, - спяваў голас правадыра, - на вале абароны караля Анры Крыштафа ад французскіх захопнікаў. Дзвесце тысяч чалавек, якія былі рабамі, цягнулі жалеза, камень і гармату па сцежцы, каб пабудаваць гэты будынак. Дваццаць тысяч з іх загінулі. Каменная падлога гэтай цытадэлі - адзінага гарнізона замка, калі-небудзь пабудаванага чорнымі людзьмі - знаходзіцца на вышыні 3000 футаў над узроўнем мора. Падзямелля, вядома, знаходзяцца на меншай глыбіні, а вышыня сцен 140 футаў. У падставы яны маюць таўшчыню дванаццаць футаў, і нават тут, на парапеце, дзе мы стаім, гледзячы на Атлантычны акіян, іх таўшчыня складае шэсць футаў. У ста сарака футах ніжэй за нас ляжаць склады, спальныя памяшканні і склады боепрыпасаў — дастаткова, каб забяспечыць атрад у 15 000 чалавек…».