Ён хутка ўдарыў яе па срацы і штурхнуў да каменнай лесвіцы. Яго гонар быў пахіснуцца. Але ён думаў, што яна ўсё ж можа быць карыснай.
* * *
«Шан! Д'ябальскі вырадак! Няўжо я не казаў табе, што яна нам яшчэ можа спатрэбіцца? Высокае цела Цын-фу Шу дрыжала ад ярасці. Усё было занадта хутка, занадта хутка! "Свіння, цябе за гэта пакараюць!"
Да яго павярнуўся безвалосы чалавек-малпа. На твары Шана вывучалі жывёла здзіўленне.
"Я нічога не зрабіў. Майстар. Я дакранаўся толькі яе, і яна дужалася са мной. Вы бачылі - вы, павінна быць, бачылі. Я нічога ёй не зрабіў, Майстар.
Цін-фу люта тузануў цыгарылу і падышоў да маўклівай фігуры на каменным ложы. Ён пацягнуўся да тонкіх плеч і злосна страсянуў іх. Цела дзяўчыны было млявым і не супраціўлялася; яна была падобная на анучную ляльку, у якой не засталося паловы набівання. Яе галава разгойдвалася з боку ў бок, як быццам у яе зламалася шыя.
Ён памацаў яе пульс. Ён быў слабым, але моцна біўся.
«Прэч, Шан», - прарычэў ён. "Вяртайся на сваё месца".
Цін-фу пачуў ззаду нізкае рык, калі палез у кішэню за маленькім чамаданам з бурбалкамі і падскурнымі ін'екцыямі. Яго цела папаўзло. Ён ведаў грубую сілу свайго каханага монстра і паважаў яе. Ён таксама ведаў гнеў Шана, значна больш жорсткі, чым яго ўласная, і бачыў звера ў дзеянні з яго зруйнавальным захопамі і смяротнымі ўдарамі каратэ. Шан быў практычна яго ўласным творам… але ніхто ніколі не ведаў, калі напалову прыручаны звер павернецца.
Ён зрабіў свой голас далікатным, набіваючы іголку.
"У цябе будзе шанец, мой Шан", - сказаў ён. «Гэта будзе пазней, вось і ўсё. Цяпер ідзі."
Ён пачуў, як крокі Шана выдаляюцца, пакуль ён шукаў вену і знайшоў яе.
Яна была б добрая па меншай меры для наступнага раунда, гэтая дзяўчына. І наступным разам ён будзе асцярожней.
* * *
Ніхто з турыстаў не заўважыў, як Нік і Паўла адсталі ад астатняй групы і пракраліся ў гай. Жак меў рацыю; не было ніякага спосабу дабрацца да моцна загароджаных унутраных ніш замка знутры, так што ім прыйшлося б зноў увайсці звонку. Але, прынамсі, у іх было добрае ўяўленне пра агульны план, які адпавядаў старым фатаграфіям і схеме.
Коні чакалі ў гаі, як і абяцаў Жак. У глыбокім цені чырвонага дрэва Нік хутка пераапрануўся ў цёмна-зялёнае адзенне мінулай ночы і строс шэры пыл са сваёй барады. У разрэджаным вячэрнім паветры ён пачуў гукі групы, якая грымела дадому па сцежцы ў паўмілі або каля таго. Спуск быў доўгім, і апошнія промні сонца памруць да таго часу, калі яны дасягнуць Мілота ля падножжа схілу.
Паўла ўсё яшчэ пераапраналася пад прыкрыццём галіны, якая нізка вісела.
Было час забіць, пакуль не сцямнела дастаткова, каб можна было прыступіць да працы; занадта шмат часу для нецярплівага чалавека Ніка. А Паула, якая па чарзе замкнулася або злая, была не з тых жанчын, якія дапамагаюць яму прабавіць змрочны гадзіннік так, як ён выбірае.
Нік уздыхнуў. Шкада было яе. Такая халодная, такая негаваркая, такая прыгожая ў сваёй паджары і кацінай манеры, такая непрыступная...
Ён ціха падышоў да краю гаю з чырвонага дрэва і агледзеўся, візуалізуючы старую карту, паказаную яму Жакам, і падганяючы сцэну да карцін, якія ён бачыў. Цытадэль узвышалася над ім,
шырокая і непрыступная. Злева ад яго, за краем стойкі з чырвонага дрэва, ляжаў пальмавы гай. Справа ад яго гранаты, а за імі сцежка, якая вядзе ў горад. Амаль проста перад ім, паміж ім і высокімі абабітымі жалезам знешнімі сценамі, быў узгорак з каменя, увянчаны густым хмызняком. Нейкі час ён стаяў і прыслухоўваўся, нерухомы і маўклівы, як ствол чырвонага дрэва, выглядаючы ўсё, што магло выдаць іншую прысутнасць. Затым ён рушыў павольна і незаўважна, як пантэра на паляванні.
Яму спатрэбілася некалькі хвілін, каб знайсці адтуліну ў канале і ачысціць яго ад зараснікаў, але ён быў задаволены тым, што ўбачыў, калі адкрыў яго. Ім прыйдзецца паўзці, але калі ўсярэдзіне не будзе які ўпаў каменнага мура або якой-небудзь іншай перашкоды, тамака будзе досыць месцы для любога, хто рухаецца прысядаючы.
Нік слізгануў назад да сховішча з чырвонага дрэва і сеў на ўпалае бервяно. Праз дрэвы ён убачыў смутныя абрысы коней і жанчыны, якія стаялі нерухома і чакалі.
Ён двойчы чырыкнуў у малюсенькія мікрафоны пад кашуляй і пачуў зваротнае чырыканне.
"AX J-20", - прашаптаў з яго падпахі нягучны голас. "Дзе ты, N?"
- За межамі Цытадэлі, - прамармытаў Нік. "З жанчынай, Паўла".
Ён пачуў ціхі смяшок. «Але натуральна, - сказаў Жан П'ер. «Картэр прызямляецца, як звычайна, азадкам у алеі. Значыць, усе Грозныя - жанчыны, так? Ястраб у лютасьці! Думаю, ён думае, што вы ўсё так і спланавалі. Але як вы рухаецеся? »