"Мне шкада. Я не ўпэўнены. Вы?"
Ён кіўнуў. "Я думаю так. Я панясу яе. Трымайцеся блізка і будзьце напагатове. Эвіта? Ён далікатна дакрануўся да дзяўчыны. «Проста трымайся за мяне. Гэта ўсё, што табе трэба зрабіць.
"Стамілася", прашаптала яна. «Можа не выжыць. Спачатку скажу... Паўла, паслухай. Слухайце! Падказка Падзілы... Замак чорных. Але ён таксама сказаў, што гэта недалёка ад Дамінга. Кітайцы памыляюцца. Гэта не на Гаіці. Зразумець? Не на Гаіці. І яшчэ ён сказаў… »Яна ўздыхнула і ўпала без сіл.
Паўла прастагнала ад болю. "Яна памерла!" прашаптала яна.
"Яна не." Нік хутка нахіліўся і ўзяў Эвіту на рукі, як калі б яна была дзіцем. «Згубіла прытомнасць. Пагасі ліхтар і ідзі за мной. Не губляйце мяне - але калі нешта здарыцца, гэта два левыя і правыя, яшчэ адзін левы і правы, і бяжы як чорт. Калі ўзнікнуць праблемы, не чакай мяне. Я не буду цябе чакаць. Зразумела? Паехалі."
Ён аднёс сваю ношу ў пярэдні пакой, пераступіў цераз падобныя на хобаты ногі скалечанага Шана і ненадоўга пачакаў у дзвярным праёме, пакуль Паула гасіць святло. Затым ён імкліва ступіў у калідор, даследуючы цемру вачыма свайго розуму і трымаючыся блізка да сцяны. Задняя частка яго шыі натапырылася ад папярэджанняў, але ў яго не было выбару. Гэта было "ісці і працягваць", і ўсё, пакуль нешта іх не спыніла.
* * *
Доктар Цін-фу Шу стаяў у цемры ў куце калідора, які вёў у свой кабінет. Ён нешта чуў; ён быў у гэтым упэўнены. І мужчыны не неслі адказнасці. Яны працавалі ў сваім звычайным абыякавым маўчанні, малацілі і капалі, але не размаўлялі.
Шан? Немагчыма. Тым не менш…
там было слова "фідэлісты". Ён працягваў шаптаць у яго галаве, і рэха надламанага голасу дзяўчыны. Fidelistas…?
Цяпер, прама зараз, ён атрымае ад яе праўду.
Яго думкі былі поўныя думак аб Фідэліста, калі ён уключыў свой ліхтарык і накіраваў яго прамень у калідор наперадзе, які вядзе да яе камеры. Ён мімаволі ахнуў.
Шырокі прамень святла перасёк і знік у цені за ім высокі барадаты мужчына ў форме Кастра - нёс дзяўчыну!
Крык абурэння і трывогі падняўся ў яго горле, калі ён скокнуў наперад і схапіўся за пісталет, якім так рэдка даводзілася карыстацца.
* * *
Твар Ніка азарыла святло. Ён ссунуў вагу дзяўчыны ў бок і злёгку разгарнуўся на падушачках ног, каб ударыць бокам па постаці за святлом. Яго ступня злучылася з схаванай галёнкай, і ў той жа час ён пачуў бавоўна! гуку і святло згасла. Крык лютасьці спусціўся ўніз, на падлогу, а затым рушыў услед яшчэ адзін гук і глухі ўдар. «Паўла страляе гэтым маленькім пісталетам з глушыцелем», - падумаў ён са змрочным задавальненнем і спыніўся, каб пхнуць цёмную постаць нагой. Ён ляжаў нерухома.
"Ды добра!" - настойліва прашаптаў ён і рушыў далей.
Паула на імгненне павагалася, а затым рушыла ўслед за ім.
Гукі капання спыніліся. Нехта крычаў. з калідора побач. Нік хутка павярнуў налева, пабег далей, зрабіў яшчэ адзін паварот.
"Паўла?" - прашыпеў ён.
"Хутка!"
Ён павярнуў направа. За ім пачуліся бягучыя крокі, і гэта была не толькі Паўла. Яны былі блізка - занадта блізка. Ён зрабіў наступны паварот налева, і яны зніклі, усё, акрамя Паўлы. Дзяўчына рабілася цяжкай. Нік прыслабіў хватку і зрабіў апошні паварот направа. Крокі зноў былі гучнымі, і іншы голас крычаў
Ён на поўным ходзе ўрэзаўся ў каменны кут дзвярнога праёму. Дзяўчына застагнала, а Нік вылаяўся. Паўла прайшла міма яго, і ён пачуў, як яна адчыніла люк, які яны адчынілі гадзіну ці дзве назад.
«Апусціце яе да мяне!» - Выдыхнула яна. «Пусці яе - я спушчу яе па лесвіцы».
Пастка была шырока адчыненая, і дзяўчына была на паўдарогі, калі двое мужчын уварваліся ў склеп. Нік нырнуў у яму і кінуўся на Вільгельміну. Святло цалкам упала яму ў твар і асляпіла яго, але ён накіраваў «Люгер» справа ад адбівальніка і над ім і зрабіў тры стрэлы запар. Кулі хвасталі па камені вакол яго, а адна праляцела міма яго вуха. Залп у адказ Вільгельміны раскалоў ліхтарык. Другі мужчына трымаў агонь. Ззаду яго Нік чуў, як Паўла спускае змучаную дзяўчыну па вузкай лесвіцы. Стрэл працяў яго рукаў, і ён стрэліў у маленькі язычок полымя, а затым зноў і зноў туды, дзе, як ён думаў, павінна быць галава і грудзі. Нешта ўпала, і ён крыху пачакаў. У праходах за імі глуха грымелі крокі. Але ў пакоі з ім стаяла цішыня. Ён хутка спусціўся па лесвіцы і зачыніў люк над галавой.
Ён уключыў свой алоўкавы ліхтарык роўна на столькі, каб убачыць, як Паўла змагаецца ў калідоры з нізкай столлю з мёртвай вагой дзяўчыны.
"Я вазьму яе", - выдыхнуў ён. «Ідзі і адвяжы гэтых кляч. Толькі хутка!» Ён як мага далікатней схапіў абмяклае цела Эвіты і накінуў яе на спіну. Затым ён папоўз - поўз з хуткасцю, з якой мужчына можа поўзаць па падлозе з высмаглага моху і сцёртых камянёў, з нізкай столлю над галавой і напаўжывой жанчынай, якая яго гняла, перад сабой ён чуў, як Пола скрабе па грубай падлозе і накіроўваецца да выхаду з вадаправода, а за ім запанавала дабраславёная цішыня.