"Што ты думаеш?" - спытала Паўла крыху рэзка.
«Сказаць па праўдзе, - зманіў ён, - мне было цікава, чаму ты такая бландынка, даўганогая і амаль ангелька. О, я, вядома, ухваляю. Але я не магу не задацца пытаннем.
"Ой. Я амаль англічанка. Толькі мой бацька быў напалову іспанцам. Ён памёр вельмі-вельмі даўно… »
Яна нечакана расказвала яму пра жыццё пры Трухільё і пра свайго мужа, Тоніа Мартэла, які шэсць гадоў таму памёр ад кулі ў галаву за тое, што быў сябрам палітычнай арганізацыі, якая выступае супраць дыктатара. Ён быў больш, чым член, ён быў яе лідэрам. Ён назваў свой гурт La Trinitaria у гонар змагароў за незалежнасць мінулага стагоддзя. Але кожны апошні член яго групы альбо памёр у турме, альбо быў застрэлены пасля фарсавага працэсу, і ўсе іх сем'і былі пазбаўлены ўсёй маёмасці, у той час як Трухільё выхваляўся скрадзенымі мільёнамі, якія чакалі яго на банках Швейцарыі. І паколькі ён быў хвалько, ён прагаварыўся пра схованку з золатам і каштоўнымі камянямі, які ён яшчэ не адправіў. Сто мільёнаў долараў. Сто мільёнаў долараў залатымі ўпрыгожваннямі і манетамі, каштоўнымі камянямі і напаўкаштоўнымі камянямі, рубінамі, сапфірамі, смарагдамі, чорнымі жэмчугамі… усё скрадзена. Некаторыя з іх знялі з удоў яго ахвяр, і казалі, што гэта даставіла яму найвялікае задавальненне.
З яго смерцю чуткі распаўсюдзіліся, як лясны пажар, пакуль у іх не было столькі фантазій, што праўда здавалася зусім згубленай. Мінулі гады, а аповяд аб скарбах заставаўся бяздзейным. Але і жонкі загінуўшых не забыліся. Пад кіраўніцтвам Паўлы яны сфарміравалі групу, якая прысвяціла сябе выпраўленню старых памылак і пошуку скарбаў. І яны былі надзвычай зацікаўлены, калі новая гісторыя знайшла шлях да іх праз падполле, гісторыя кітайскага палявання за скарбамі і розных ключоў, якія вядуць да схованкі. Была таксама прапанова аб асаблівым выкарыстанні кітайцамі лёгка прадаецца золата і каштоўнасцяў у іх уласным праекце пад назвай Operation Blast. Ніхто не ведаў, што такое Blast.
"Пачакай хвілінку!" - нечакана прашаптаў Нік. Ён быў зачараваны гісторыяй Паўлы, але ўсё яшчэ быў настроены на навакольны свет. І ён пачуў далёкі гук ног, якія беглі. Для Дюкло было яшчэ рана.
Дашчаны насціл грукатаў і рыпеў, крокі запавольваліся да хуткай хады. Хтосьці падышоў да іх, цяжка насвістваючы і робячы паўзу паміж нотамі, каб задыхацца ад напругі. Святло ўспыхнула і згасла тры разы.
"Гэта Анры!" Паўла ўздыхнула, ускокваючы на ногі.
"Асцярожна!" Нік быў побач з ёй каля дзвярэй.
Яе святло тройчы ўспыхнула на цёмным твары, вочы якога міргнулі ад яркага святла.
«Паўла! Дзякуй богу, вы прыйшлі рана! Хто... хто гэта з табой? Рука мільганула на наплечную кабуру.
«Усё ў парадку, Анры. Ён - сябар." Паула ішла да яго сваімі доўгімі хуткімі крокамі. "У чым справа - за табой хтосьці палюе?"
"Не няма!" - выдыхнуў ён, усё яшчэ спрабуючы адсапціся, каб загаварыць. «Ва ўсякім разе, я так не думаю. Але адбылася жахлівая трагедыя, жахлівая! »
"Што гэта такое?" яна прачытала рэп.
"Жак". Анры правёў рукой па дрыготкім твары і шумна праглынуў. «Жак, Мары, увесь дом у агні! Ён згарэў за хвіліны, усяго за некалькі хвілін, проста да зямлі. Паліцыя, усе тоўпяцца навокал, ніхто нічога не можа зрабіць. Невыносная спякота, белае полымя пажырае ўсё, усё прапала! »
"Не!" Паўла
плакала. Гэта быў крык агоніі і няверы.
«Так, так, мне вельмі шкада. Бачыць Бог, мне вельмі шкада. Гавораць, запальніцы. Наўмысны падпал, жудасна».
"Эвіта таксама", - прашаптала Паўла. Нік схапіў яе за плечы і адчуў, як яна моцна дрыжыць. "О Божа. Згарэў жыўцом! »
«Эвіта! Я не ведаю Эвіту, - паспешна сказаў Анры. Але яны памерлі за секунды, усяго за секунды. Вядома, гэта было наўмысна. Хтосьці пачуў выбухі, які выязджае з сяла каня і выглянуў. Коні больш не было, але дом ператварыўся ў адну вялікую агністую паласу. Катастрофа! Мы не можам паехаць сёння ўвечары, Паўла. Тантоны Макута паўсюль задаюць пытанні. Хто-небудзь прапаў, жахлівая праблема. Замест гэтага заўтра, можа, нават не тады. Акрамя таго, зараз яны думаюць, што справа з джубай было забойствам, і палююць за мужчынам. Усе павінны быць прыцягнуты да адказнасці, інакш сям'я – вы ведаеце, што яны робяць з сям'ёй зніклага без вестак».
Паўла павольна кіўнула. «Але мы не можам туды вярнуцца, - ціха сказала яна. "Мы павінны сысці".
«Не, не, мы не можам ісці. Вам давядзецца хавацца! »
"Нам трэба ісці, Анры", - цвёрда сказаў Нік. «І мы пойдзем. Але ў гэтым няма патрэбы. Я заплачу за лодку колькі ты пажадаеш, але сёння ўвечары я забяру яе адсюль.