Паўла вярнулася на месца вадзіцеля з уключаным маторам джыпа.
«Спяшайцеся, хутчэй, - прашаптала яна. Ён хутка зачыніў заднюю дзверы і скокнуў побач з ёй.
Яна ўключыла матор і з ровам выехала на скрыжаванне.
"Якога чорта?" - Сказаў Нік, калі яна зрабіла паварот, а затым яшчэ адзін.
«Гэтая машына», - выдыхнула яна. «Не думаю, што ён бачыў мяне, але я бачыў яго - перавязаную галаву і ўсё такое, ён нахіліўся наперад і размаўляў са сваім кіроўцам. Цін-фу вярнуўся ў горад.
Грозныя
Нік сеў на чале вялікага абедзеннага стала і з удзячнасцю паглядзеў на сваіх таварышаў. Ізабэла, Тэрэза, Альва, Лус, Паўла, Люсія, Інэс, Хуаніта... Ах, жанчыны, жанчыны. Як ён іх любіў! Яго ўсмешка стала шырэй, калі ён паглядзеў на іх. Ён мыўся, галіўся, спаў, займаўся спортам, еў і зараз любаваўся васьмю мілымі дамамі. Нябёсы, вось што гэта было. Ён з задавальненнем уздыхнуў. Адзін ці двое былі для яго крыху пасталелымі, а Луз і Альва ўсё яшчэ выглядалі бледнымі і напружанымі, але ўсё без выключэння імкнуліся выглядаць для яго як мага лепш.
- Сеньёр Картэр, вы, як вы кажаце, пускаеце сліны, - строга сказала Люсія. Яна была дзіўна прыгожай жанчынай сярэдніх гадоў, якая служыла выхавальніцай сяржант-маёра Грозных. «І магу я спытаць, што вы рабілі сёння раніцай у сваім пакоі з Хуанітай, што прымусіла яе так хіхікаць? Яна павінна была падаваць табе толькі кубак кавы.
«Чаму, дарагая Люсія, - дакорліва сказаў Нік. “Гэта ўсё, што яна зрабіла. І ўсё, што я рабіў, гэта практыкаваньні ёгі».
Хуаніта зноў хіхікнула. Гэта была маленькая асмуглая дзяўчынка з хуткім смехам і нізкай тэмпературай кіпення. «Ты павінна была яго бачыць, Люсія. Вы калі-небудзь бачылі мужчыну, які стаіць на галаве і смокча жывот? "
"У той жа час? Вядома, не, - цвёрда сказала Лючыя.
"Магу я спытаць, сеньёр Картэр, што ў вас на стале перад вамі?"
Нік кіўнуў. «Я дабяруся да гэтага праз некаторы час. Гэта не павінна выклікаць у вас непасрэднай занепакоенасці, але я думаю, вам будзе цікава. Па-першае, я думаю, нам варта расказаць вам крыху больш падрабязна аб тым, што адбылося на Гаіці. Паўла?
Яна расказала гісторыю хутка і лаканічна, у манеры, якой бы захапіўся сам Хок. Ні адна з жанчын не перапынілася. Выразы твару мільгалі на іх тварах, і ў пэўныя моманты выступу яны выдалі ціхія стогны жаху, але яны слухалі гэтак жа ўважліва, як і любы іншы экіпаж AXEmen на брыфінгу. Захапленне Ніка імі расло. Гэтыя жанчыны заслужылі скарб; з усіх людзей яны выкарыстоўвалі б яго з розумам.
Калі Паула скончыла, наступіла кароткае маўчанне. Вочы глядзелі на стол, і рукі былі сціснутыя ад гневу.
Нік хутка ўмяшаўся, перш чым пачалася рэакцыя. «Люз, давай яшчэ раз раскажам тваю гісторыю, каб мы маглі скласці часткі разам. Што найбольш важна, дык гэта ключ да разгадкі: усё, што вы ведаеце пра Алонза, усё, што ён ведаў пра вас».
Луз павольна кіўнула. «Усё, што ён калі-небудзь ведаў пра мяне, было маленькімі асабістымі рэчамі, і што я належаў да групы патрыётаў, званых Грознымі. Нейкім чынам ён, мусіць, дайшоў да слыху, што мы палюем за скарбамі, таму што ён увесь час казаў пра гэта мудрагеліста». Яна умольна паглядзела на Паўлу. «Напэўна, я больш нічога яму не сказаў. Не тады. Але я не думаў, што ён такі ўжо дрэнны чалавек, проста нехта накшталт нас, і не было нічога дрэннага ў тым, каб часам сустракацца з ім у горадзе. Ён быў мужчынам, з якім можна было пагаварыць...
"Так, я ведаю", - мякка сказала Паўла. "Я ведаю, як гэта бывае".
«І калі ты сустрэў яго ў той дзень, калі Паўла з'ехала на Гаіці, - спытаў Нік, - што ён сказаў?»
«Ён быў усхваляваны, - сказаў Луз. «Ён нешта даведаўся і ўвесь час намякаў, што гэта звязана са скарбамі. Што ж, я павінен быў ведаць, што гэта было - я расказаў вам учора ўвечары, як я спрабаваў выцягнуць гэта з яго. Але ён нічога не раздаваў дарма. Такім чынам – я прапанаваў яму абмен». Яна пільна паглядзела на Ніка. «Я ніколі асабліва не думаў пра ідэю Паўлы аб дапамозе амерыканцаў. Дык вось, я расказаў яму пра цябе. Сказаў, што наш лідэр сустракаецца з амерыканскім лідарам, паведаміў яму час і месца. І ён быў у лютасці. Сказаў, што толькі што выявіў свой першы доказ і не збіраецца дзяліцца ёю ні з кім, нават са сваімі кубінскімі таварышамі, і чорт яго пабяры, калі да яго прыйдуць амерыканцы. Тады ён нават не хацеў дай мне ключ. Але я... працаваў над ім. Дала разнастайныя абяцанні аб тым, як з нецярпеннем чакаю яго вяртання і што мы будзем рабіць разам. Сказаў, што я працягну працаваць у сваёй групе і паспрабую сабраць іншыя падказкі, якімі мы з ім падзелімся. Разам мы будзем шукаць скарб, знайсці яго і жыць доўга і шчасліва. Здавалася, ён мне паверыў». Яе тон быў сухім. «Цяпер я магу ўявіць, наколькі ён быў бы карысны мне потым, калі б мы сапраўды працавалі разам і знайшлі гэта. Але я ўпэўнены, што ён не расказаў ні сваім кубінцам, ні кітайцам, куды ён ідзе і што спрабуе зрабіць».