Ён пачуў яе мяккі свіст паблізу і свіснуў у адказ.
Побач з ім з'явілася Паўла.
"Вы знайшлі сабе прыгожае адасобленае месца", - прамармытала яна.
Нік хутка пацягнуўся да яе і прыцягнуў да мяккага моху.
«Мне прыйшлося пабыць з табой сам-насам усяго адно імгненне», - прашаптаў ён. "Усе дамы лялькі, і я іх вельмі люблю, але яны перашкаджаюць". Ён правёў вуснамі па яе твары і далікатна пацалаваў. Яна абхапіла яго галаву рукамі і пагладзіла яго па валасах.
"Гэта было цяжка", - выдыхнула яна. "Я так хацела ўвайсці ў твой пакой, але ..." Яна ціха ўсміхнулася. “Я думаю, што яны ўсё зрабілі. Гэта было б несправядліва з майго боку».
«О, я хацеў цябе», - прамармытаў ён, і яго рукі абнялі яе. «Калі гэта скончыцца, мы знойдзем месца, каб пабыць удваіх - лодку, хлеў, прама тут, дзе заўгодна. Што б ні здарылася сёння ўвечары, абяцай, што ў нас будзе час.
"Мая дарагая, мая дарагая, я абяцаю табе". Іх рукі мацней абняліся, і іх вусны сустрэліся ў палаючым пацалунку. Пульс Ніка пачасціўся, калі ён адчуў яе так блізка да сябе, адчуў, як мяккае цяпло яе грудзей доўга ціснула на яго.
. Яго мова горача даследаваў, і яго цела раптам напоўнілася запалам. Паўла люта задрыжала перад ім і цалкам аддалася яго пацалункам. Ён прыціснуўся да яе сваім целам, адчайна жадаючы сарваць вопратку з іх абодвух прама тут і зараз і пагрузіцца глыбока ў яе цеплыню. Паула задыхнулася і прыціснулася да яго, яе пальцы ўпіліся ў яго спіну, а яе язык адчайна шукаў, як быццам сваім ротам яна магла даць яму ўсё каханне, якое так горача варушылася ў яе целе.
Гэтак жа раптам яны разышліся, цяжка дыхаючы і дужаючыся са сваім якое расце жаданнем.
- О, Паўла, - прамармытаў Нік, з намаганнем узяўшы сябе ў рукі. "Давай скончым з гэтым, каб мы маглі рабіць тое, што сапраўды важна".
Яна злёгку дакранулася да яго рукі і адышла ад яго.
"Гэта будзе хутка", - паабяцала яна. “Я ведаю, што гэта будзе хутка. Але я павінен пакінуць цябе зараз, інакш гэта будзе - занадта рана.
Ён ціхенька засмяяўся, жадаючы яе па-ранейшаму, але ведаючы, што зараз не час.
«Я зараз пайду туды, - сказаў ён. «Я ведаю, што мы дамовіліся пачакаць світанку, але ў мяне ёсць падазрэнне, што нехта нас апярэдзіў».
Паўла рэзка ўцягнула паветра. "Але як ты ўбачыш, куды ідзеш?"
"У першай частцы падарожжа мне не абавязкова бачыць", - змрочна сказаў ён, хапаючы лазаючы кіпцюры. «Гэта не можа быць горш, чым Кап Сен-Мішэль. І чакайце майго сігналу, разумееце?
"Я буду чакаць. Але будзьце асцярожныя. Я цябе кахаю."
Яна пацалавала яго яшчэ раз, хутка і пайшла.
Нік намацаў шлях да краю і асцярожна апусціўся. Яму здавалася, што ён заўсёды скалалажаў, хоць ён хацеў бы заняцца чым-небудзь іншым. Але, прынамсі, гэта было крыху прасцей, чым узыходжанне на Гаіці.
Праз некалькі хвілін ён ужо быў на дне вузкай даліны, адарваў кіпцюры і ўгледзеўся ў перадранішнюю цемру. Нічога падобнага да замка не было. Нічога не было відаць.
Побач хрыпла квакала жаба; кваканне скончылася малюсенькім усплёскам.
Ціхая вада! Сэрцабіцце Ніка пачасцілася. «Ціхія воды» ў Даліне Цені... Смерці? У паветры лунаў цяжкі пах дыму, нагадваючы, што смерць, напэўна, ужо зусім блізка.
Нік падняў прыбор начнога бачання і паднёс да вока. Праз круг злавеснага зялёнага святла, бачнага толькі яму аднаму, ён мог бачыць выразныя абрысы сцен даліны. Ён павольна правёў шукальнікам па камянях і дрэвах. Раптам спыніўся, павярнуў назад і зноў сфакусаваўся. Выразна здалася каменная сцяна.
Гэта была сцяна чагосьці вельмі падобнага на сярэднявечную цытадэль, пабудаваную пад навісаючай скалой і неўзаметку пераходзіла ў натуральную скалу. Куст густога куста амаль, але не зусім, хаваў дзвярны праём… а цяжкая, абстаўленая жалезам дзверы бязвольна вісела на завесах, праз яе прабівалася вялізная дзірка. Да кустоў прысланіўся кітайскі салдат з карабінам, які звісаў з яго пляча, што было дзіўным спосабам для чалавека стаяць.
Ён не стаяў. Ён расцягнуўся на кустах і быў мёртвы.
«Значыць, ім было нялёгка патрапіць унутр», - змрочна падумаў Нік. Але яны зрабілі гэта. Некаторыя з іх. Цікава, колькі менавіта.
Ён перамясціў прыцэл з аднаго боку даліны на іншую ў пошуках прыкмет жыцця. Не было нічога, акрамя невялікай рабаціны на паверхні ціхай сажалкі на далёкім канцы даліны і вузкай каменнай лесвіцы, высечанай у грубай скале рукой чалавека. Каля яго падножжа стаялі дзве амаль чалавечыя фігуры, але яны былі мёртвыя за самы камень. Нік глядзеў на іх праз шкло і адчуў лёгкае агіду. Іх галовы былі адарваныя. Падобна, гранаты. Немагчыма было з упэўненасцю сказаць, што яны з сябе ўяўлялі да таго, як іх размазалі па дне даліны, але на іх знявечаных целах было нешта накшталт формы кубінскай арміі.