Людвел пакруціў галавой. «Не. Ты памыляешся, Нік. Мы з табой думаем па-рознаму. І ўвогуле, у мяне няма тваёй нервовай структуры».
Нік вывудзіў новую цыгарэту. Ён сказаў лёгка. - "Хто яе мае?"
Людвел змрочна паглядзеў на яго. «Так. Ты шчаслівы - ты накшталт супермэна. Але я не такі. І не толькі я, Нік. Усе прыкметы паказваюць на няўдачу».
Нік спыніўся, запальваючы цыгарэту, і ўтаропіўся на свайго кампаньёна. Яго вочы злёгку звузіліся, ён спытаў: "Якія знакі?" Няўжо Людвел сапраўды наведваў сівіл?
Людвел павярнуўся на сядзенне тварам да агента АХ. Яго вочы шукалі па твары Ніка рэакцыю на яго наступныя словы. "І Цзін", - сказаў ён. «Кніга Перамен. На мінулым тыдні я хадзіў у будыйскі храм, Нік. Я размаўляў з галоўнай жрыцай. Яна пацвердзіла тое, што я адчуваў - я адчуў гэта, Нік!
Нік Картэр не засмяяўся. Яму ніколі не хацелася смяяцца менш. Хоць ён не верыў у такога роду прароцтва, тым не менш ён не высмейваў іх. Для гэтага ён быў занадта старым кітайцам. Цяпер ён ціхенька свіснуў і доўга глядзеў на свайго сябра, у якім прысутнічалі сумесь жалю, спагады і пагарды. Апошняе было наўмысна. Людвелл вельмі меў патрэбу ў невялікай напрузе, у невялікай грубай размове з боку патрэбнага чалавека.
«У цябе ўсё добра, - сказаў Нік. «Як табе гэта ўдалося! Што жрыца выкарыстоўвала - сцеблы крываўніка або палачкі з прадказаннямі? Ці, можа, пячэнне з прадказаннямі?»
Людвел толькі сумна ўсміхнуўся, і тады Нік зразумеў, што гэты аргумент безнадзейны. Калі ён не можа раззлаваць хлопца, у гэтым няма ніякага сэнсу.
"Я сказаў табе", - сказаў Ладвел. «Я быў у Кітаі задоўга. Я ўжо не зусім разумею, у што я веру - акрамя таго, што я памру падчас гэтай місіі. І вось дзе ты патрэбен, Нік. Я хачу, каб ты зрабіў нешта для мяне. Нешта асабістае, якое не мае дачынення да аперацыі. Я не магу і не хачу залучаць вас у гэта. Асабліва справа ЦРУ”.
«Прыемна гэта ведаць», - сказаў N3 крыху з'едліва. «Прынамсі, вы не цалкам выраклі сябе».
Людвел палез у свой смокінг і выцягнуў доўгі тоўсты карычневы канверт. Ён перадаў яго Ніку. «Насамрэч, усё вельмі проста. І ўсё адкрыта. Нічога хітрага ці незаконнага. Гэта датычыцца маёй жонкі і дзяцей».
Павольнае таксі да гэтага часу абмінула стадыён і праехала міма гоначнай трасы справа ад іх. Хутка яны апынуцца на Кэнэдзі-роўд.
Нік Картэр прыбраў канверт ва ўнутраную нагрудную кішэню. Ён адчуў патрэскванне тоўстай паперы ў канверце. "Што мне з гэтым рабіць?"
"Проста патрымай гэта для мяне. Калі я памыляюся наконт гэтага пачуцця, калі я зноў зайду і выйду, я буду побач, каб забраць яго. Калі я не звяжуся з табой на працягу тыдня, ты павінен адкрыць яго. Унутры інструкцыі. Гэта ўсё, што я хачу ад цябе.
Нік паглядзеў у акно. «Добра, гэта здзелка. Але ты будзеш адчуваць сябе страшэнна недарэчна, калі я вярну яго табе».
«Спадзяюся, Нік. Бог ведае, што я на гэта спадзяюся».
Некаторы час яны ехалі моўчкі. Нік азірнуўся. Ззаду іх стаяла пара машын, іх агні ззялі яркімі месяцамі, але ніводнага следу чырвонай рыкшы. Людвел прачысціў горла. «Я хачу сказаць табе яшчэ сёе-тое, Мік. Тое, што я ніколі не думаў, што раскажу каму-небудзь. Але, магчыма, гэта дапаможа табе зразумець пра мяне і пра гэта... гэтае прадчуванне, якое ў мяне ёсць».
"Чаму няма?" Нік адкрыў партабак. «Пакуль мы гэта робім, здымі з сябе ўсё, прыяцель. Стары бацька духоўнік Картэр, як яны клічуць мяне».
Твар Людвела быў змрочным, барвовым у нешматлікіх мігатлівых агнях. «Вы б назвалі мяне баязліўцам? Ненадзейным агентам? Можа, нават здраднікам? Вы б назвалі мяне чым-небудзь з гэтага?»
Нік мог праўдзіва адказаць на гэтае пытанне. Не для пратакола, не мяркуючы, што ён ведае, ён шмат ведаў пра Боба Ладвела. Галоўны чалавек ЦРУ на Далёкім Усходзе. Надзейны. Бездакорны, як жонка Цэзара. Умелы і дасведчаны ў сваёй адказнай працы. Нік без ценю ілжывай сціпласці падумаў, што калі б такія ацэнкі былі, то Ладвел быў бы вельмі блізка ззаду сябе. І Нік лічыў сябе лепшым.
«Не, - сказаў ён нарэшце, -
Я б не стаў называць вас такімі рэчамі. Ніхто не мог. Так?"
Людвел расслабіўся на скураным сядзенні. Ён выпусціў доўгі стомлены ўздых. “Таму што я мусіў пачаць гэтую місію на мінулым тыдні. Я мусіў гэта зрабіць. Я мог бы. У мяне ўсё было гатова. Але я не пайшоў».