Рыкша-кулі рухаўся недастаткова хутка. Ён быў за пяцьдзесят ярдаў ад дарогі, у цені эўкаліпта каля дарогі. Нік павярнуўся, калі мужчына прывітаўся з чырвоным рыкшай у цені.
У гэты момант якая пад'ехала машына асвятліла мужчыну ў святле сваіх фар, і Нік добра яго разгледзеў. Ён нічога яму не сказаў. Яшчэ адна сіняя мурашка ў саламяным капелюшы ад дажджу.
З абыякавым тварам ён рушыў услед за Людвелам у будынак клуба. Гурт граў "China Nights" на невялікім узвышэнні ў далёкім канцы доўгай вузкай танцавальнай пляцоўкі. Паветра было густым ад сумесі тытуню, духаў, парашка і добра вымытых целаў вышэйшых пластоў грамадства. Групы рознакаляровых шароў чапляліся за нізкую столь, як разбітыя ядры.
Нік не згадаў пра кулю-рыкшу Людвелу. У гэтага чалавека было дастаткова думак. Тым не менш, AX-man, у сваіх асабістых думках, змушаны быў дужацца з магчымасцю таго, што Людвелл быў пад сачэннем, не ведаючы пра гэта. Ён паціснуў шырокімі плячыма пад добра які сядзіць смокінгам. Можа быць не. У Ганконгу было шмат рыкшаў. І шмат чырвоных рыкшаў. Яму прыйшла ў галаву старая французская аксіёма: "Dans la miit ton les chats sont gris".
- Усе коткі ноччу шэрыя. І самыя дзіўныя кітайцы падобныя ўначы. Тым не менш Нік не мог дазволіць сабе забыцца пра гэта. Таксі ехала павольна. Рыкша мог бы не адставаць. І нават самыя невуцкія кулі ўмелі карыстацца тэлефонам. Нік дазволіў цені сумневу застацца ў сваёй галаве, каб трохі ўкалоць яго, каб ён не стаў нядбайным.
Яны ўвайшлі ў бар, доўгі пакой, які выходзіць пад прамым кутом да бальнай залы. Мужчыны з чырвонымі тварамі і ў белых смокінгах стаялі ля стойкі бара, некаторыя ўвесь час пілі, некаторыя шукалі асвяжальных напояў для сваіх дам. Лічыльнік дэцыбел быў высокім. Размова віравала ў пакоі, як прыглушаны прыбой, выгіналіся яркія валаны дробязяў.
Людвел знайшоў месца ў бары. Яны кінуліся туды і замовілі напоі. Кітайскія бармэны працавалі як аўтаматы.
Нік Картэр закурыў і павярнуўся спіной да бара, каб агледзецца. Ён адразу яе ўбачыў.
Яна нахілілася, каб нешта сказаць старой дзеве ля дзвярэй. На імгненне агляд быў бесперашкодным, і ў Ніка перахапіла дыханне. Яна была царская! Іншага слова для гэтага няма. Ці, магчыма, было: Валькірыя. Атрымалася тое ж самае.
Яго вочы злёгку звузіліся, кожная пачуццёвая частка яго ўсведамляла ўплыў яе, ён захапляўся пры выглядзе гэтай жанчыны. Сапраўды, Валькірыя. Высокая, моцная і моцная ў плячах, сцёгнах і грудзях. Яе валасы былі прыкрыты залатым шлемам, высока надзетым. На ёй была простая чорная сукенка без шлеек і чорныя пальчаткі да локця. Пад гэтым кутом ён не мог бачыць яе дэкальтэ, але сукенка было разрэзана да таліі ззаду, агаляючы адзін з самых прыгожых мігатлівых белых шыпоў, якія ён калі-небудзь бачыў. Ніка прабегла лёгкая дрыготка, і ён усвядоміў яе значэнне. Ён хацеў гэтую жанчыну. Ён ужо мог уявіць сабе цудоўны выгін хрыбетніка пад яго пальцамі. І ён яшчэ не бачыў яе асобы.
"Спартыўная дзяўчына", - падумаў ён, назіраючы за гульнёй гнуткіх мускулаў пад белай скурай. Ён зазначыў, што, нягледзячы на тое, што дзяўчына была высокай, яна насіла залатыя туфлі на шпільцы. Ёй не было сорамна ці прасіць прабачэння за свой рост. Яму гэта спадабалася.
Ён падштурхнуў Боба Ладвела і злёгку нахіліў галаву ў бок дзяўчыны. «Тая, - сказаў ён. "Хто яна?"
Ладвел атрымаў карысць ад першага ўлівання алкаголю. Яго колер асобы стаў лепш, яго ўсмешка больш шчырай, калі ён прасачыў за поглядам Ніка. Затым усмешка знікла. Ён утаропіўся на Ніка і павольна паківаў галавой. «Не. О не! Калі толькі ты не шукаеш жонку. І нават тады я б сказаў не!»
Нік зноў глядзеў на Валькірыю. Яна перапыніла размову са старой дзевай і павярнулася, каб павітаць некаторых ізноў прыбылых. Яе зіготкая ўсмешка была выдатная. Гэтая ветласць скончылася, і яна на імгненне спынілася, адна ў натоўпе. Яна зазірнула ў бар. Яна сустрэлася поглядам з Нікам Картэрам, пайшла далей, затым вярнулася. Іх вочы сустрэліся і спыніліся. Нік адчуў, як яго пульс паскараецца. Гэта, па-за ўсякім сумневам, была ТАЯ!
З абыякавым тварам ён адказаў на яе адкрыты погляд. Ён не выпусціў ніводнай дэталі яе асобы. Яно было гэтак жа цудоўна, як і яе даўганогае, пышнагрудае цела.
У яе быў ідэальны авал асобы, неабходны для сапраўднай жаночай прыгажосці. Твар Джота, намаляваны ў майстэрні варыяцыі. Рысы асобы былі не меней чыстымі: грэцкі нос без намёку на дугу, шырока расстаўленыя бясколерныя вочы на такой адлегласці, але ўсё ж выдавалыя якая абуджаецца цікавасць да вялікага мужчыны за стойкай.