Яе сумнеўная ўсмешка казала, што яна не разумее. Потым яна сышла, і Нік мінуў праз паромную станцыю да тэлефоннага кіёска. У рэшце рэшт, гэта павінна быць Сві Ло. Вядома, ён не збіраўся вяртацца ў Карсар і спрабаваць заснуць!
Пакуль ён шукаў у сваім паперніку неўказаны нумар, які Сві Ло нейкім чынам заўсёды ўдавалася захоўваць, незалежна ад таго, колькі разоў яна рухалася, ён задавалася пытаннем, хто яе цяперашні абаронца. Суі Ло заўсёды называла іх так - сваімі "абаронцамі". Нік ведаў, што у яе іх было даволі шмат. І ўсё ж яна была, і ён заўсёды адчуваў сябе вінаватым пры гэтай думцы, гэтак жа моцна, як і раней, закахана ў Ніка Картэра. Такі, які яна была, калі яны ўпершыню сустрэліся ў гэтым самым Ганконгу, больш гадоў таму, чым яму хацелася б успамінаць.
Кіраўнік 4
Кроў па раніцах
Было пасля чатырох раніцы. За межамі старой вілы, якая прымыкала да неапрацаванай скалы, якая выходзіць на Харлех-роўд, хмарнае покрыва закручвалася, пакрываючы вяршыню, маскіруючы зоркі і памяншаючы гук. Віла, здавалася, лунала ў паветры, бесцялесная, адзінокая і адчужаная ў гэтым разрэджаным пласце.
Нік Картэр выкаціўся з велізарнага віктарыянскага ложа, імкнучыся не абудзіць Сві Ло, і апрануў цяжкі парчовы халат. Ён засунуў ногі ў тэпцікі. І халат, і тэпцікі былі ўласнасцю цяперашняга «абаронцы» Суі Ло, і зараз Нік без асаблівай цікавасці задумаўся, хто гэты чалавек.
Але кім бы ён ні быў, ён быў зараджаны. Гэтая старажытная віла з 30 з лішнім пакоямі калісьці належала сям'і Кардын. Вы не можаце атрымаць больш пуккі, чым гэта. Цяпер тут жыла Суі Ло, еўразійская пеўчая дзяўчына з Маньчжурыі.
Яна не выглядала на свае 26 гадоў, калі лёгенька драмала пад пунсовай шаўковай прасцінай. Гэта была хупавая далікатная лялька, выдатная мініяцюра, дасканаласць яе цела ў малых маштабах. У ёй пераважала руская кроў. Яе вочы былі амаль такімі ж круглымі, як і ў яго, яе носік такі ж прамой, без слядоў мангола на скулах. Яе скура была белай, як лілеі.
N3 з пяшчотай глядзеў на яе, пакуль капаўся ў кішэні халата ў пошуках цыгарэт. Прасціна ўпала з яе грудзей, маленькай і цвёрдай, памерам не больш за цытрыну. Ён нахіліўся і злёгку пацалаваў адну грудзі, Суі Ло рухалася і стагнала ў сне. Нік на імгненне пагладзіў гладкія чорныя валасы, здзіўляючыся ад дваістасці яго пачуццяў да яе.
Часам яна ўсё яшчэ была чароўная і мудрая не па гадах усходнім дзіцем, якому ён дапамог шмат гадоў таму; у многіх адносінах яна нагадвала яму Бою. Абодва пазнаёміліся з самым сырым бокам жыцця ў раннім узросце.
Нік выявіў, што ў яго няма цыгарэт, і пайшоў да дзвярэй спальні. Ён падумаў, што Сві Ло пашанцавала больш, чым Баю. Прынамсі, пакуль. У гэтым грэшным свеце ёй было дадзена нешта значна больш запатрабаванае, чым усё, што мог прапанаваць Бой.
Ён прайшоў па доўгім, пакрытым пышным дываном холу, у вялікую гасціную. Высокую столь падпіралі чорныя арачныя перакладзіны. У адным канцы вялізнае акно было задрапіравана залатым тайскім шоўкам. На сценах віселі кітайскія карціны на шкле і старадаўняя пекінская шырма, дзе гасцёўня - Сві Ло назваў яе гасцінай - пераходзіла пад аркай у доўгую сталовую. Тоўстым дываном быў Цянь Сін.
«Так, - падумаў Нік, - Сві Ло далёка прыехала з Мукдэна». Шэньян, як яго называлі кітайцы. І калі гісторыі, якія яна расказвала яму пасля іх заняткаў каханнем, былі праўдай, яна пайшла яшчэ далей. Яе абаронца збіраўся зрабіць з яе кіназорку!
Нік слаба ўсміхнуўся. Суцэль магчыма. У Ганконгу здымалася шмат фільмаў, і не многія зоркі былі сапраўднымі актрысамі. Ло вызначана магла супернічаць з любым з іх па прыгажосці і розуму.
Ён вельмі асцярожна не запаліў святло. Ён знайшоў стол з цікаў дрэва з мармуровай стальніцай і пакапаўся ў збане Мін. Ён раней заўважаў там цыгарэты. Ён сунуў некалькі цыгарэт у кішэню і прайшоў праз пакой да задрапіраваным ілюмінатара, бясшумна рухаючыся па тоўстым дыване.
N3 спыніўся каля краю ілюмінатараў і стаў прыслухоўвацца. Насамрэч слухаю. Кожнае з яго пачуццяў, вывастраных да грані, нашмат праўзыходнай здольнасці сярэдняга чалавека, было напагатове. Ён не думаў, што небяспека вялікая. Яшчэ не. Але гэта было тамака.
Калі ён выйшаў з кіёска і спыніў таксі на паромнай прыстані, яго хвост быў ясны. Але Нік Картэр быў занадта стары, каб прымаць штосьці як належнае. Ён уважліва сачыў за тым, як таксі імчалася па вузкай звілістай дарозе да вяршыні. На павароце на Робінсан-роўд ён заўважыў рыкшу, якая рухалася за ім. З такой адлегласці, пры дрэнным асвятленні, немагчыма было адрозніць колер, але ён бы паставіў мільён ганконскіх даляраў на тое, што ён чырвоны.