Слабы салёны брыз працяў туман. Нік адчуў холад на левай шчацэ. Там ляжалі высокія скалы, а потым і гавань. Нік павялічыў хуткасць поўзання, наколькі мог. Цяпер ён быў так блізка да пагады, што мог чуць дыханне чалавека. Любы парыў ветру рассее туман і агаліць яго.
Праз імгненне пераменлівы ветрык зрабіў менавіта гэта. Ён моцна кружыў вакол пагады і выносіў туман. Нік Картэр вылаяўся і распластаўся на мосце, спрабуючы схаваць цёмна-бардовы гальштук і пояс. Ён быў дурнем, што насіў іх. Але белы смокінг у белым віры туману мог яму дапамагчы. Калі гэтага не адбылося, то падыход быў скончаны. Ён быў за дзесяць футаў ад назіральніка.
Гэта не спрацавала. Мужчына яго ўбачыў. Ён ускочыў на ногі з задушаным «Хай йі!» Ён быў сілуэтам на фоне туману, хударлявы, вуглаваты мужчына ў сінім і саламяным дажджавым капелюшы. Нік, усё яшчэ спадзеючыся ўзяць яго жывым, ускочыў на апошні ўхіл маста. Стылет быў у яго руцэ, гатовы да кідка, але ён не хацеў яго выкарыстоўваць. Для гэтага дастаткова аднаго ўдару па шыі.
Гэта не павінна было быць. Ён убачыў вялікі чорны пісталет у руцэ мужчыны. Гэта быў Кольт 45 - дастаткова, каб вырваць яму кішкі. Рука паднялася, і Кольт выпусціў кветку аранжавага полымя. Грукатлівы даклад разарваў ціхі туман на мільён жмуткоў.
Забіць зараз ці быць забітым. Нік пстрыкнуў штылет прама перад вухам. Х'юга праспяваў сваю маленькую гудзеў песню смерці, калі ён двойчы перавярнуўся і пайшоў прама да сэрца. Мужчына выпусціў пісталет, яго вочы пашырыліся ад жаху і болю, і ён завішчаў, цярэбячы рукаяць штылета. Ён пахіснуўся і пачаў падаць. Нік скокнуў, каб злавіць яго, ужо думаючы аб будучыні. Ад трупа трэба пазбавіцца, і ён не хацеў, каб яго вывудзілі з сажалкі.
Ён злавіў чалавека і апусціў яго на падлогу пагады. Ён паміраў хутка, кроў цякла з разяўленага рота і пэцкала яго карычневыя абломкі зубоў. Гэта было бескарысна, і Нік ведаў гэта, але ён павінен быў паспрабаваць. Ён нахіліўся над які памірае і хутка загаварыў на кантонскім дыялекце.
"Хто ты? Чаму ты ідзеш за мной? Ты збіраешся сесці на дракона, так што будзе добра казаць праўду».
Мутныя вочы мужчыны расхінуліся. Яго тонкая барада была заліта крывёй. Калі ён глядзеў на Ніка і казаў, таксама па-кантонску, у паміраючых вачах была вялікая абыякавасць.
"Не цмок", - сказаў мужчына, яго словы былі дзіўна выразныя скрозь цурчанне крыві. "Я катаюся на тыгры!" - Ён памёр.
Нік выпрастаўся з мяккім праклёнам. Цяпер не час аб гэтым турбавацца. Ён павінен быў рухацца хутка. Гэта горача…
Яго зноў выратавалі вочы - гэтыя вострыя вочы з цудоўным экстраперыферычным зрокам, якое дазваляла яму бачыць вельмі блізка да прамога куце. Ён глядзеў на вілу, калі справа ад сябе ён убачыў у тумане прывід нейкай постаці на паўдарогі па другі бок маста. Ён убачыў, як гратэскавая постаць узняла руку і нешта шпурнула.
Не было калі ныраць. Смерць вылецела з белага дыму з неверагоднай хуткасцю. Нік паспеў толькі адвярнуцца, каб пачаць падзенне, калі прадмет ударыў яго па сэрцы. Ён хмыкнуў і падаўся назад, хапаючыся за парэнчы пагады для падтрымкі. Прывідная постаць павярнулася і пабегла ў туман. Нік мог гэта чуць, як яна прабівалася скрозь густы падлесак і хмызняк.
Цяжка дыхаючы, адчуваючы, што пот на лбе і капае ў вочы, Нік Картэр паглядзеў на свае грудзі, на вагу, які ўсё яшчэ вісеў там. Гэта была сякера з кароткай ручкай і вострая як брытва. Ён чапляўся за белы смокінг, як урэзаны ў яго зьвязак ключоў. Упіўся ў тоўсты канверт, які даў яму Людвел. Нік збіраўся пакінуць яго на яхце, забыўся, і зараз гэта выратавала яму жыццё.
У яго было некалькі хвілін. Ён сумняваўся, што іншы мужчына вернецца ці будзе хавацца. Было б лепш, калі б ён гэта зрабіў, але Нік ведаў, што не можа спадзявацца на такую поспех. Мужчына ўжо быў у дарозе са сваімі навінамі. Нік вылаяўся, пацягнуўшыся за сякеру і выцягнуў яго. Здавалася, ён пранікае ўсё глыбей і глыбей.
Гэта была сякерка. Ён дастаткова наглядзеўся, каб ведаць. Рукаяць была кароткай, наўрад ці шырынёй з чалавечую далонь, а галоўка была шырокай з вострым лязом. Галоўка малатка была заменчаная да вастрыя брытвы. Гэта была жудасная зброя, ідэальна збалансаваная для кідання.
Нік узяў пісталет 45-га калібра і сунуў яго ў кішэню курткі. Ён кінуў сякерку побач з целам і, устаўшы на калені, зняў сінюю майку, якую насіў мужчына. Гэты чалавек быў шкілетам яшчэ да сваёй смерці - рукі, падобныя на палкі, схуднелыя рэбры, полыя грудзі, пакрытыя шэрым гарматай.