Нібы ў пацверджанне яе слоў Нік пачуў рык грузавікоў з дарогі. Ён зазірнуў праз бамбук і ўбачыў іх, прынамсі, тузін з іх у калоне, якая накіроўвалася на поўдзень.
"Ты праў. Нам лепей ісці. Дзе труна?»
Яна паказала. "Вунь там. Я не магла падняць цябе, таму мне прыйшлося сапхнуць яго з каляскі. Ён зламаўся, і я выцягнула цябе».
Ён паляпаў яе па руцэ. «Добрая дзяўчынка. Вы прарабілі выдатную працу, Фань Су. Я думаю, мы справімся. Але пагаворым пазней. Прама зараз мы пераязджаем!»
З ілжывага дна ў труне ён дастаў сваю зброю, а таксама адзенне, карту, компас і плоскую скрыню з аптэчкай. Фальшывае дно было ідэяй Фань Су і Нік прызнаў, што гэта было добра. Лепш, чым везці рэчы ў возе. Калі памежнікі дайшлі да таго, што абшукалі труну на прадмет ілжывага дна, гульня ўсё роўна сарвалася б да д'ябла.
Побач з разбітай труной стаяла двухколавая каляска з доўгімі ручкамі, на якой яна перавезла яго з вакзала. Нік знайшоў ручай і пагрузіў твар у халодную ваду, змываючы фарбу з твару, а яна піла і расказвала яму, як гэта было на станцыі.
Фань Су была схільная ігнараваць гэта, але час ад часу ён заўважаў дрыготку ў яе голасе. Ён задаваўся пытаннем, як доўга яна зможа пратрымацца ў такой напрузе. Спадзяюся, пакуль яны не пераправяць генерала цераз мяжу, але Нік ведаў, што не можа на гэта разлічваць.
"Гэта было сапраўды вельмі лёгка", - склала яна цяпер. «Дакументы былі ў парадку, а на мяжы заўсёды вядзецца сапраўдны ператрус, таму міліцыя бестурботная і лянівая. Я пачакала, пакуль не сцямнела, калі свеціць дрэнна. Яны амаль не звярталі на мяне ўвагі. мой твар і валасы, і я трэслася і скуголіла. Вы былі на платформе з двума іншымі трунамі. Мне прыйшлося даць аднаму маладому нягодніку пяць ганконскіх даляраў, каб дапамагчы мне пагрузіць вас у каляску. Затым я сышла. Ніхто не зважаў. Людзі ўсё напалоханы і сядзяць дома. Да гэтага часу гэта было вельмі лёгка ".
Нік прывязваў ножны штылета да рукі і клаў "люгер" у пластыкавую кабуру на поясе. Ён скінуў пахавальную вопратку і цяпер надзеў падшываны гарнітур і шапку з патрапанай сабачай скуры. На адлегласці ён мог бы прайсці праверку на кітайца - вельмі вялікі і тоўсты кітаец - але на буйным плане ён быў бы мёртвы. Літаральна.
Ён увайшоў у невялікі хваёвы гай, каб аблегчыцца і паправіць газавую бомбу П'ера паміж ног. Ён пачуў, як Фань Су пайшла ў кусты ў процілеглым напрамку. Калі ён вярнуўся, ён выявіў, што яна ўмывае твар у ручаі. Нік добра падумаў і зараз прыняў рашэнне. Ён расказаў ёй, хто ён такі і на каго працуе. Самае галоўнае, усё, што ёй трэба было ведаць, каб разумець яго і давяраць яму.
Дзяўчына ўтаропілася на яго, яе вялікія карыя вочы спалохаліся. «Т-ты сапраўды Нік Картэр! З АХ, арганізацыі забойстваў?»
«Нас моцна абгаварылі», - змрочна ўсміхнуўшыся, адказаў Нік. “Нашымі ворагамі. Мы не забойцы, ці ведаеце. Толькі каты. Мы дзейнічаем па нейкім залатым правіле, можна сказаць - мы паступаем з іншымі, перш чым яны змогуць зрабіць з намі!»
Ён дадаў: “Гэта строга паміж намі, вы разумееце. Вы будзеце клікаць мяне Нік - больш нічога. Калі ўсё скончыцца, вы забудзецеся, што калі-небудзь бачылі мяне, а я нічога вам не сказаў. Зразумела?»
Су выцерла твар рукавом. Цяпер яна прычасала пальцамі свае зблытаныя цёмныя валасы. «Зразумела, Нік. Але забыцца на такога чалавека, як ты, будзе нялёгка. Але я абяцаю паспрабаваць».
Нік абняў яе і лёгка пацалаваў. Яна чаплялася за яго, абвіваючы рукамі яго шыю, а яе стройнае цела згодліва супраціўлялася масіўнасці яго костак і сухажылляў. «У нас будзе крыху часу», - прашаптаў ён. "Пазней, калі гэта скончыцца, Су".
Ён асцярожна адштурхнуў яе. «А зараз, наперад. Я хачу быць на адлегласці крыку ад храма да світання».
Гэта была незабыўная ноч. Нават яго велізарная сіла падвергнулася выпрабаванню; ён ніяк не разумеў, як дзяўчынка вытрымлівала. Паход быў кашмарам, задуманым у пекле. Пасля першай гадзіны ні ў кога не было палявання для размоў. Нік ішоў і яна вяла, упарта, спатыкаючыся і падаючы. Часам Нік пераносіў яе на мілю ці каля таго, пакуль яна не настойвала на тым, каб яе адпусцілі.