Яны не адважыліся ехаць па дарозе Хэнкан. Яна была поўная войскаў і грузавікоў, і час ад часу яны чулі злавесны роў танкаў, якія рухаліся. Яны паспрабавалі прайсці паралельна дарозе, у тысячы ярдаў на захад, і неўзабаве апынуліся ў балоце рысавых палёў, дамбаў і канаў па калена ў гразі. Жаласная дробная марось не цішэла. Не было і намёку на месяц, а неба было вільготнай, чорнай задушлівай коўдрай. Нік захапляўся здольнасцю Су не губляць арыентацыю.
Падчас кароткага прыпынку для адпачынку яна патлумачыла. "Я нарадзілася недалёка адсюль", - задыхалася яна. «У Вайчоў. Я вырасла ў гэтай краіне - да таго часу, пакуль не пераехала жыць з бабуляй і дзядулем у Штаты і паступіла ў каледж ».
Нік выцягнуў твар з бруду, каб даведацца, як называецца яе каледж.
«Беннінгтон. У Вермонце. Вы пра гэта ведаеце?
"Я ведаю гэта" Аднойчы, даўным-даўно, ён ведаў мілую дзяўчыну з Бэнінгтана. Цяпер ён успомніў, што дзяўчына была ключавым словам. Бруд на яго твары патрэскалася, калі ён усміхнуўся. Дзіўна думаць пра гэта зараз!
Верталёты падляцелі да таго моманту, калі яны збіраліся пакінуць канаву. Яны зноў распласталіся ў балоце і слухалі, як круцяцца ротары, калі верталёт пралятаў прама над імі, вельмі нізка
«Да гэтага часу, - сказаў Нік, - я лаяў дождж і туман. Цяпер я спадзяюся, што ён працягнецца ўвесь дзень. Я, мусіць, паслізнуўся – я не разлічваў на «коптары».
Су ляжала на руках для цяпла. Яна кіўнула яму ў грудзі. «Побач з мяжой ёсць пляцоўка. Яны зноў знікнуць, як толькі яна ачысціцца».
Яны пайшлі далей. Неўзабаве дзяўчына рушыла наперад з дарогі, і яны пачалі абгінаць або ўзбірацца на чараду невялікіх пікаў і караскацца праз серыю глыбокіх вузкіх яраў. Аднойчы Нік паслізнуўся на сланцы, ледзь не падвярнуў шчыкалатку і вылаяўся з пачуццём і вялікім артыстызмам. Су прыклала палец да вуснаў. «Мы павінны быць цішэй. Гэты туман падзяляе два шляхі, Нік. Мы іх таксама не бачым. Калі мы натрапім на вартаўнічы пост, будзе дрэнна».
"Для іх", - змрочна сказаў ён ёй. Але яна мела рацыю. Пасля гэтага ён вылаяўся сабе пад нос.
Яны пачалі ўпэўнена паднімацца. Яны дасягнулі плато, пасаджанага хвоямі, камфарамі і кедрамі. Рэдкая трава пад нагамі ўжо была забіта зімой. Дзе-нідзе валуны збіраліся гратэскавымі ўтварэннямі. Яны спыніліся для яшчэ адной перадышкі, прыціснуўшыся адзін да аднаго ў неглыбокай пячоры, утворанай двума выгнутымі камянямі.
Су дрыжала ад холаду. Ён прыціснуў яе да сябе. "З гэтага моманту мы павінны быць асабліва асцярожнымі", - сказала яна. “Не толькі патрулёў. Тут і ваўкі, і кабаны, і, наколькі я чула, шмат бандытаў».
"Бандыты?" - Ён рэзка засмяяўся. «Я думаў, што вялікі ўрад у Пекіне знішчыў усіх бандытаў. Але, магчыма, гэта і добра. Ці зможаце вы выкарыстоўваць іх у сваім Андэртонгу?»
“Не. Яны ненадзейныя. Большасць з іх насамрэч не бандыты, а проста людзі, якія не могуць перасекчы мяжу. Ці якія збеглі і былі адпраўленыя назад, а затым зноў збеглі ад камуністаў. Яны ніколі не перастаюць спрабаваць дабрацца ў Ганконг”.
N3 сказаў, што гэта сапраўды быў пякельны рай - без каламбура - калі трэба было будаваць сцены, каб утрымліваць людзей унутры, а не звонку.
Калі прыйшоў час рухацца далей, ён сказаў: «Як далёка зараз да храма? Да світання засталося нядоўга». Ні ў кога з іх не было гадзінніка. Такая раскоша магла лёгка іх выдаць.
Фань Су ўстала з лёгкім стогнам, выгнуўшы спіну і страціўшы рукі. «Цяпер недалёка. Магчыма, дзве мілі. Мы падыдзем да крутога абрыву, дзе сканчаецца гэтае плато, а ўнізе ў даліне знаходзіцца храм». Яна прымусіла сябе крыху засмяяцца. «Але мы не зможам убачыць гэта ў гэтым… у гэтым смогу! Ён горш, чым Лос-Анджэлес». "Вы таксама жылі там?"
«Я жыла ў шмат якіх месцах, Нік. Я буду жыць у большай колькасці месцаў - пакуль я жыву і буду займацца гэтай працай. Гэта будзе ўсё маё жыццё ці пакуль Кітай не стане свабодным».
І гэта, - трохі сумна падумаў Кілмайстар, - верагодна, будзе на ўсё тваё жыццё. Як справы ішлі. Чан, крыху лепш былога бандыта і военачальніка, а зараз у яго трэснуты мачавы пузыр, ніколі б не вярнуўся на мацярык без дапамогі ЗША. Вашынгтон не збіраўся ўвязаць у сухапутнай вайне ў Кітаі. В'етнам быў дастаткова непрыемным. Ён пагладзіў яе запэцканыя брудам валасы, якія чамусьці ўсё яшчэ пахлі свежасцю, і абняў яе.