Нік ужо вырашыў адмовіцца ад прыкрыцця. У любым выпадку гэта было бескарысна. Але ён таксама не хацеў дастаўляць ёй занадта шмат задавальнення.
"Я нічога не адмаўляю, - весела адказаў ён, - але таксама не прызнаю, мая цудоўная лэдзі". Гэта вучэнне было перададзена мне з самага ранняга дзяцінства маім сівавалосым бацькам, добрай душой, хай захоўвае яго Бог у славе! Фактычна, апошнія словы, якія ён прашаптаў мне на смяротным ложы, былі такімі: "Сынок, ніколі ні ў чым не прызнавайся!"
Лэдзі Хардзесці нахмурылася, што павінна было быць пагрозлівым. Яна намачыла вусны кончыкам мовы, і Нік заўважыў, што яе ніжняя губа была вельмі тоўстай і пачуццёвай. Цудоўны рот, вільготны і бліскучы, які падыходзіў да гэтага прыгожага бледнага твару з ідэальным колерам скуры магноліі, пазбаўленым макіяжу.
Яе валасы былі чорнымі, як чорнае дрэва, і сабраны на патыліцы ў строгі пучок.
Вочы таксама былі вельмі чорныя і цёмныя. У цэлым было нешта такое, што наводзіла на думку аб настаўніку. Нешта падаленае ў яго выразе, нешта пурытанскае! Што ўжо сапраўды не адпавядала яго вядомасці! Нік падумаў аб Трэверсе, які апісаў яе як жудасную німфаманку.
Лэдзі Хардзесці сказала:
- У вас усё добра, містэр Картэр. Наколькі я разумею, вы вырашылі праявіць фанабэрыстасць. Я пачынаю знаходзіць вас вельмі цікавым, разумееце? Можа, сорамна забіваць цябе...
- Запэўніваю вас, што ў гэтым я цалкам з вамі згодзен, - сказаў Нік. Ён пачаў лезці ў кішэню. - Я магу закурыць без яго Віды перакладу
Пераклад тэкстаў
Зыходны тэкст
5000 / 5000
Вынікі перакладу
ён быў больш самотным. Ён пачуў лёгкае рыпанне спружын. Нехта сядзеў перад ім. Нік трымаў вочы зачыненымі і рабіў выгляд, што працягвае спаць. Да гэтага моманту ён ужо вельмі прачнуўся і быў у поўнай баявой гатоўнасці, але палічыў за лепшае правесці праверку, не паказваючы яе. Яму было б так лёгка расплюшчыць вочы і паглядзець у твар пачаткоўцу, каб убачыць, хто ён такі. Замест гэтага ён трымаў іх зачыненымі і думаў пра гэта. Ці наўрад гэта быў кантролер. Іншы пасажыр? Але гэта было асабістае купэ. Цягнік быў амаль пусты. Чаму, чорт вазьмі, дзе так шмат месца ў іншым месцы…?
Нік адчуў пах духоў. Пах, у якім было нешта знаёмае.
Ён запомніў гэта за секунду. Тут гэта быў Plaisir de Paris. Ім карысталася тая сінгапурская дзяўчына, але, вядома ж, ім карысталіся многія іншыя жанчыны. Як той, што сядзіць насупраць яго.
Нават лёгкі шоргат, які рушыў услед, быў мне вельмі знаёмы. Шоргат, які заўсёды прыемна хваляваў яго, шолах нейлону аб нейлон, калі жанчына скрыжоўвае ногі.
Нік неўзаметку адкрыў прарэз для вока. Так, ногі былі якраз наперадзе, і гэта, без сумневу, жаночыя.
Доўгая і стройная, ахінутая чорным і вельмі празрыстым вэлюмам. Яны былі скрыжаваны, і, паколькі іх уладальніца насіла вельмі кароткую спадніцу, здавалася, што яны ніколі не скончацца.
Потым ён убачыў рукі. Доўгія, празрыстыя, прыгожыя, з пунсовымі пазногцямі. Нервовыя і нецярплівыя рукі пастукваюць па цыгарэце і вымаюць яе з поля зроку. Пах турэцкага тытуню казытаў яму ноздры.
Ногі пайшлі прама, па становішчы каленаў Нік зразумеў, што жанчына нахілілася наперад, каб паглядзець на яго. Ён працягваў прыкідвацца спячым, але неўзабаве зразумеў, што яго гульня бескарысная.
Жанчына сказала:
- Думаю, містэр Картэр, вы можаце перастаць прыкідвацца. Я вельмі добра ведаю, што вы не спіце.
Голас быў цёплы, нізкі, з акцэнтам культурнага чалавека.
Нік расплюшчыў вочы і паглядзеў на яе. Ён не рушыў з месца, але штылет быў ужо ў межах дасяжнасці. Можа, яму каштавала гэта выкарыстоўваць, а можа, і не. Аднак лепш было да ўсяго падрыхтавацца.
Ён надарыў яе адной са сваіх самых абяззбройваюць усмешак.
- Мяркую, лэдзі Хардзесці.
Жанчына пагадзілася з намёкам на ўсмешку. Але яго доўгія ашчадныя чорныя вочы зусім не ўсміхаліся. Але яны вывучалі Ніка з адкрытай цікавасцю.
- Вы сапраўды малайцы, містэр Картэр. Як ты можаш быць так упэўнены?
- А каго яшчэ я мог бы так зацікавіць?
Нік сеў. Ён пазяхнуў і запусціў пальцы ў валасы. Кожны ход быў марудны, прадуманы. У лэдзі Хардэсці на каленях была даволі вялікая скураная сумачка, і няцяжка ўявіць, што яна захоўвае ў ёй. Нік вызірнуў краем вока на матавую дзверы карэты і ўбачыў за акном цень чалавека. Буйны мужчына, які, напэўна, стаяў на варце.