"Вы датычныя да праблемы супраць нас?" - спытаў Картэр.
Яна пахітала галавой.
«Я павінен ведаць праўду, мадам Рондзін. Калі вы замяшаныя, я нічога не магу для вас зрабіць».
"Я не ўдзельнічаю ў гэтым!" усклікнула яна.
"Я дапамагу табе", - сказаў Картэр. «Адкрыйце дзверы. Я сяду за руль».
Яна зрабіла гэта, і Картэр выскачыў.
"Я ведаю дарогі лепш, чым ты", - сказала яна. "Я магу даставіць нас туды хутчэй".
Картэр не спрачаўся. Ён забраўся на пасажырскае сядзенне, і яна паехала заднім ходам, вылецеўшы на галоўную дарогу, дзе яна павярнула і накіравалася ўніз па ўзгорку, аб'язджаючы скрыжаванне і пару разоў амаль губляючы яго.
Яны праляцелі праз горад, праехаўшы амаль на семдзесят, праязджаючы міма гатэля, а затым яны накіраваліся да базы, узбіраючыся па скалах, якія атачаюць мора, магутныя фары рассякалі цемру. Габрыэль была дасведчаным кіроўцам, але лепшае, што яны маглі зрабіць з вялікай машынай на некаторых паваротах, было сорак ці сорак пяць.
"Адкуль вы ведаеце, што база атакавана?" - спытаў Картэр.
Яна не адважылася адвярнуцца ад дарогі, але паціснула плячыма. "Прама перад тым, як вы падняліся ўверх. Альберту паведамілі гэта. "
"Ад каго?"
"Я не ведаю", - сказала яна. «Але калі ён павесіў слухаўку, ён быў вельмі шчаслівы. Ён пляснуў у ладкі і сказаў, што вы… амерыканцы зноў гэта зразумеюць».
"Адкуль вы даведаліся, што мой кіроўца вярнуўся на базу?"
«Я патэлефанавала ў гатэль, каб паведаміць яму аб нападзе, але яны сказалі, што ён сышоў у спешцы пасля тэлефоннага званка».
«Дзіўна, - падумаў Картэр. Ён чакаў, што Тиггс альбо падыдзе да хаты губернатара, каб забраць яго, альбо, прынамсі, патэлефануе.
- Значыць, губернатар датычны да нападаў на базу?
Яна зірнула на Картэра. «Я не ведаю напэўна, але я так не думаю, месье. Альбер - як бы сказаць? - баязлівец. Я не думаю, што ў яго хапіла б духу зрабіць нешта такое скрытнае. Акрамя таго, тут былі камісары паліцыі разам са SDECE. Яны нічога не знайшлі. Я думаю, што ён вырадак, але ён не нападае на вашых людзей».
"Тады як ён даведаўся аб сённяшнім нападзе?"
Яна засмяялася цудоўным смехам. "Альберт ведае ўсё, што тут адбываецца. Усё!"
Картэр на імгненне задумаўся. "Пра нас, зараз?"
Габрыэль урачыста кіўнула. "Так, нават гэта".
Іх фары асвятлілі пальму, якая ўпала, часткова загароджвае дарогу, і абломкі джыпа, напалову ў канаве.
Габрыэль стукнула па тормазах, і вялікая машына рушыла направа і налева, нарэшце, разгарнуўшыся і спыніўшыся прама перад дрэвам.
Картэр праз секунду выйшаў з машыны са сваім люгерам у руцэ. Прыгнуўшыся, ён перабег дарогу і саскочыў у канаву.
Боб Тиггс ляжаў напалову ў джыпе, напалову высунуўшыся з джыпа, лабавое шкло блішчала там, дзе ён урэзаўся ў яго галавой.
Гэта было падстроена.
Тиггс быў без прытомнасці, але дыхаў рэгулярна, і яго колер быў нядрэнным. Ён страціў крыху крыві з-за некалькіх павярхоўных ран на чэрапе, але акрамя гэтага - калі не было сур'ёзнага страсення мозгу - Картэр не думаў, што ён быў паранены занадта сур'ёзна.
Габрыель была на краі дарогі і паглядзела ўніз. "Гэта ваш кіроўца?"
"Так", - сказаў Картэр, прыбіраючы свой "люгер" у кабуру. Ён асцярожна выцягнуў Тиггса з абломкаў джыпа і падцягнуў яго да лімузіна. Габрыель адкрыла заднюю дзверы.
«Выцягнеце нашы валізкі з джыпа», - сказаў ён.
Яна паспяшалася назад да пабітай машыны, калі Картэр паклаў Тиггса на задняе сядзенне, а затым зачыніў дзверы.
Імгненне праз Габрыэль вярнулася з начной сумкай яго і Тиггса, якую яна кінула ў заднюю частку з другога боку, а затым села за руль.
Картэр скокнуў з пасажырскага боку, Габрыель абвяла вялікую машыну вакол дрэва, якое ўпала, і праз хвіліну яны зноў імчаліся па шашы да базы.
Пятая глава
Калі яны былі яшчэ ў пары міль ад базы, яны ўбачылі яркае свячэнне над лініяй дрэў. Картэр адчыніў акно, і начны ветрык даносіў да іх гук стрэлаў.
Габрыэль паскорылася, вялікая машына імчалася наперад у ночы. Картэр дастаў свой "люгер", пераканаўся, што ў патронніку ёсць патрон, і падрыхтаваўся да бою.