Прыкладна праз гадзіну людзі LT звярнуліся да іншай хітрыкі. Калі Картэр хаваўся ад галоўнай дарогі, джып павольна ехаў. За выключэннем кіроўцы, у якога на поясе была кабура, усе астатнія пасажыры не былі ўзброеныя. Больш за ўсё Картэра цікавілі людзі, якія сядзелі ззаду.
Чэпе Муньёс курыў цыгару і адчуваў сябе камфортна ў цемры. Побач з ім сядзеў Сэм Захар, адмахваючыся ад дыму. Ніводны з мужчын не быў схільны ні найменшага прымусу.
Захар жэстам загадаў вазніцы спыніцца і ўзяў бычыны рог. Ён прадставіўся і папрасіў Картэра выйсці. "Яны нават дазволяць нам узяць у заложнікі", - сказаў Захар. "Я перакананы, што зараз ім цікавыя толькі размовы".
Картэру не падабалася ідэя адмовіцца ад перавагі, асабліва калі ён набліжаўся да мэты. Не тады, калі Безэйдэнхаўт падазраваў, што яны нясуць адказнасць за страту столькіх.
грошай у выглядзе японскіх інвестыцыйных банкіраў.
«Строга на ўздым, Картэр. Калі ты ўвойдзеш, мы зможам сустрэцца з Безайдэнхаутам на працягу гадзіны».
Картэр быў дастаткова блізка, каб чуць, як размаўляюць Захар і Муньёс.
«Я кажу, што мы можам стаяць тут і прапаноўваць розныя рэчы да канца свету, але Нік Картэр не адмовіцца ад перавагі», - сказаў Закары.
«Дык што ж нам рабіць? Гэтыя пендэха не будуць чакаць увесь год, таварыш. І яны сказалі, што таксама жадаюць пагаварыць з ім».
«Мы ловім іх на слове і гаворым з імі». - сказаў Захар. "Мы атрымліваем усю магчымую інфармацыю, а затым выкарыстоўваем нашы магчымасці".
"А Картэр?"
Захар сказаў з захапленнем. "Напэўна вы ўжо разумееце, што ўсё, што Картэр калі-небудзь робіць, - гэта выкарыстоўвае свае магчымасці".
Захар жэстам загадаў кіроўцу ехаць, і джып памчаўся наперад у надыходзячы вечар.
Картэр зрабіў глыток вады з біклагі і працягнуў рух. Ён давяраў Захара і Муньосу, але ў іх былі свае падыходы, а ў яго свае. У яго не было сумневаў у тым, што ён таксама ўбачыць Піта Безейдэнхаута, але на яго ўмовах.
19
Картэр ішоў, пакуль не пачало цямнець. Ён падышоў да вялікага бункера, які служыў складам харчоў у джунглях. Ён быў закаваны ланцугом, зачынены на месцы. Картэр паклапаціўся аб замку адным стрэлам Вільгельміны з глушыцелем. У працэсе ён выявіў аўтамат і некалькі абоймаў з боепрыпасамі. Ён таксама знайшоў вяроўку і патранташ для пераноскі боепрыпасаў.
Новае пакаванне штыкоў пакінула яго абыякавым. Вырваўшы адну з плёнак Pliofilm і кансервавальных тлушчаў, Картэр выявіў, што гэта бескарысна. Нягледзячы на тое, што нож быў сапраўдным скарбам у падобнай мясцовасці, спатрэбіліся б гадзіннік яго адточвання і апрацоўкі.
Спыніўшыся ў куце ў сцяны з кансерваў, гранатамётаў і састарэлага мінамёта, Картэр убачыў невялікі матацыкл з двума фрыкцыёнамі NR-6 з коламі з цяжкімі пратэктарамі, неабходнымі для такой дарогі. У баку была невялікая колькасць паліва, але, абшукваючы бункер, ён знайшоў вялікую металічную каністру з бензінам. Ён заліў NR-6 і пачаў націскаць на педаль.
Цыкл затоплены. Картэру прыйшлося яго зліць, а затым заправіць, але ў рэшце рэшт усё пачалося з роўнага грукату. Вось і ўся сакрэтнасць, але ён паклапоціцца пра гэта, калі ўзнікне праблема.
Праехаўшы яшчэ дваццаць хвілін па NR-6, Картэр дабраўся да вяршыні ўзгорка, дзе ён убачыў месца, куды, несумненна, былі ўзятыя Захар і Муньёс. Там было некалькі вялікіх пабудоў тыпу баракаў, аўтабаз і адна вялікая хаціна Квансэт з двума помпамі наперадзе, верагодна, адзін дызельны, іншы газавы.
Ён выйшаў з цыклу і працягнуў ісці пешшу, час ад часу спыняючыся, каб праверыць, ці няма нарастаючых падазрэнняў. Нехта сачыў за ім. Ён ужо меў уяўленне, хто, але не чаму.
Адсекшы вялікую даўжыню вяроўкі, ён уладкаваў пастку на травяністай паляне, прывёўшы ў дзеянне прыладу з дапамогай маладога дрэўца. Ён вёў свой следапыт па крузе назад праз паляну, старанна сачыў за сваімі слядамі.
Праз некалькі імгненняў ён пачуў лаянку на гартаннай вулічнай арабскай мове Бейрута. «Чорт! Найстарэйшы пракляты трук у свеце, і я закахаўся ў яго!
Картэр выявіў, што здабыча вісіць у яго левай нагі, спрабуючы дастаць нож. Кілмайстар хутка перахапіў нож і ўваткнуў яго за пояс. Пісталет чалавека ўпаў па-за дасяжнасцю.
Ён выявіў, што глядзіць на панурага маладога чалавека гадоў дваццаці. «Я думаў, што ў мяне нядрэнна атрымліваецца, што я перажыў шматлікае з ізраільцянамі і гэтымі праклятымі апалчэнцамі, і што мне рабіць, як не патрапіць у класічную пастку ўсіх часоў».