Balkona vespero
Lit-seĝo. Lankovriloj. Dua etaĝ'. Balkono.
Siajn vualojn densajn faligas jam vespero,
sonorilvoĉo velke traŝvebas en l' aero.
Torpor' postfebra. Kape vaganta pensĉifono.
Sur transa bord' de l'golfo, en fee fora fono
ekbrilas lumserpento: vibranta koliero
sur kolo de l' mallumo, anoncas ĝi pri tero,
pri urbo kaj loĝantoj: pri homo kaj pri ŝtono.
Ho stranga pens': ĉi urbe, kies stratetojn plande
ankoraŭ mi ne tuŝis kaj kien mia febre
sopira okulparo rigardas lace, lante,
ĉi urbe eble homo – same soleca, trista, –
algapas nun la maron, niaj rigardoj eble
sin krucas en saluto, ho ve senpove dista...
La spegulo
(Зеркало)
Sur stratoj or-aŭtunaj (на улицах по-осеннему золотых: oro – золото, aŭtuno – осень), tra vigla svarm' de homoj (сквозь оживлённую толпу людей: svarmi – кишеть, изобиловать, svarmo – толчея, толпа, рой)
mi vagas nostalgie (я брожу с тоскою: «ностальгически»: nostalgio – ностальгия, тоска по дому), sencele (бесцельно: celo – цель), kun revemo (в раздумье: «с мечтательностью»: revo – мечта, revema – мечтательный)
en la kvartalo (в квартале), kie mia malnova memo (где моё старое «я»: mem – сам, memo – существо, сущность),
la knabo pale blonda loĝis en oldaj domoj (мальчик белокурый: «бледно белокурый» жил в старых домах: pala – бледный).
Dum suna tag' min hantas revenaj tombfantomoj (во время солнечного дня = средь бела дня меня преследуют молчаливые: «могильные» призраки воспоминаний: «возвращения, повторения»: hanti – являться /о призраке, привидении/; неотступно преследовать, reveni – возвращаться, reveno – возвращение, tombо – могила, fantomo – призрак, привидение),
la sojlojn tre konatajn repaŝas mi kun tremo (/на/ пороги очень знакомые вновь ступаю я с дрожью: paŝi – шагать, ступать),