“Sinjoro…?” ŝi diris, kaj ŝia voĉo tintis agrable.
“Jano Karal, el la polico; mi venas rilate al la plendo de s-ro Pitizazo.”
“Ha jes! Maks estas ene, li tuj venos. Se vi bonvolos sekvi min…”
Li ŝin postpaŝis al sidĉambro ne tre bonstata. Sur tableto kuŝis ludiletoj, sur sofo gitaro, kaj aspektis, kvazaŭ neniu el la seĝoj havus kvar vere stabilajn piedojn. Laŭ ŝia invita gesto li eksidis en apogseĝon, en kiu li tiom profundiĝis, ke li timis baldaŭ tuŝi la plankon. Ŝi lasis la pordon malfermita kaj kriegis, laŭ melodio ne malsimila al la fama krio de Johnny Weissmuller en la Tarzan-filmserio: “Ma-aa-aa-aaks!”
Aŭdiĝis paŝoj ŝtupare, kaj sursojle montriĝis bela nigrahaŭta viro kun rektangula kapo, rektangulaj ŝultroj, iom ruĝaj okuloj kaj larĝa rideto, en kiu riveliĝis esprimo plej petola. La malhelgrizan, preskaŭ nigran pantalonon superis multefekte luma ĉemizo riĉe oranĝkolora. Karal gimnastikis stariĝe kun la malagrabla impreso, ke la brakseĝo disrompiĝos sub li.
“Polica detektivo Jano Karal”, li sin prezentis, dum la alia premis lian manon.
“Maks Pitizazo. Vi venas pro la ŝtelo, ĉu? Sidiĝu, mi petas.”
La policano tre singarde eksidis. La apogseĝo, li konstatis senpeziĝe, restis kunmetita. La gastiganto iom puŝis la gitaron por fari sidlokon sur la sofo. Li tiris al si la virinon, kiu eksidis sur lia femuro, dum li tenis ŝin ĉe-talie.
“Rakontu al mi, kio okazis”, Karal petis amikavoĉe.
“Nu, iu ŝtelis de mi kofron, kiu fakte apartenis al Rik.”
“Kia kofro estis?”
“Eble kofro ne estas la ĝusta vorto. Estas metala, sufiĉe fortika skatolo, ujo, afero…”
“Kiel granda?”
“Eble 35 x 30 x 30 centimetrojn, ĉu ne, Sonja?”
Ŝi kapjesis.
“Ĉiaokaze, temas pri metala ruĝkolora kofreto plena je dokumentoj. Rik lasis ĝin ĉi tie, ĉar li timis, ke iu foje enŝteliĝos en lian loĝejon kaj ĝin forprenos. Estis dokumentoj, kiujn li kolektis, dum li estis ĵurnalisto, konfidencaj aferoj pri multaj konataj personoj, li diris al mi. Li ne volis ilin detrui, sed ankaŭ ne volis riski, ke iu iam vidu ilin liahejme.”
“Ĉu la kofreto estis ŝlosita?”
“Jes, sed ankaŭ difektita, tiel ke ĝi facile malfermiĝis.” Ial, Jano havis la impreson, ke Maks Pitizazo mem ĝin difektis malfermita.
“Kial li konfidis ĝin al vi?”
“Verŝajne ĉar li pensis, ke neniu scias, ke ni konas unu la alian. Krome, ne estus facile al rabisto enŝteliĝi en ĉi tiun domon.”
“Vi ne konstante loĝas en Valĉefa, ĉu? Ĉu vi ofte venas ĉi tien?”
“Dependas. Kelkfoje ofte, kelkfoje malofte. Ne sufiĉe ofte por vi, ĉu? mia kara”, li diris al la kunulino ŝin kisante. Ambaŭ ridis.
“Kion vi faras profesie?”
“Mi estas muzikisto, ankaŭ kantisto.”
“Kaj vi loĝas kutime en…”
“Diversaj lokoj. Mi havas ses loĝlokojn: en Montekarlo, Londono, Los Angeles…”
“Kaj ses feliĉajn edzinojn”, interrompis la sveltulino kun tenera kareso.
“Ses edzinojn!” Karal ripetis mire. “Sed leĝe…”
“Ne leĝajn edzinojn”, la nigrulo klarigis. “Mi malkonsilas al vi leĝe edziĝi. Tio nur kaŭzas problemojn. Se vi volas foriri, vi devas pagi al eksedzino alimenton. Ne, ne. Mi estas kiel maristo: unu virín en ĉiu havén.”
“Li havas 10 infanojn”, la longharulino diris kun videbla, iom adora, fiero.
“Bela familio, ĉu ne? mia kara”, li diris, kaj rekisis ŝin.
“Bonega familio, kiu bonege ĝuis la bonegan feston”, ŝi entuziasmis.
“Feston?” scivolis la policano.
“Mia naskiĝtaga festo, olda frato,” — kaj la anglaĵo, neniam uzata en Sanktavalo, impresis strange al Karal — “la ses kunedzinoj ĉeestis (permesu, ke mi nomu ilin edzinoj, por mi tio ili estas), kaj la dek infanoj. Ni vere bone amuziĝis.”
“Pardonu, se mi estas nediskreta, aŭ parolas ekster mia enketo, sed vi tiklas mian scideziron. Ĉu viaj… e… virinoj ne ĵaluzas inter si?”
“Tute ne, olda frato, tute ne. Ili estas bonaj amikinoj, ĉu ne, kara?”
“Jes”, la karulino diris. “Eble, se ni vivus kune, ni disputus, sed tiel… Ni ĉiuj egale kaj ege amas nian etan birdon, sed nia amo ne estas poseda.”
“Eta birdo”, klarigis Pitizazo, al kiu tiu priskribo absolute ne taŭgis, ĉar lia densa, fortika figuro elvokis pli virbovon ol birdon, eĉ grandan, “estas la signifo de mia nomo en la gepatra dialekto.”
“Ha!” diris Jano, kiu penis bildigi al si, kiel tiu domo aspektis dum la naskiĝtaga festo, kun tiu bela nigrulo ĉirkaŭata de ses malsamaj blankulinoj, ĉiu pli adorema ol la alia, kaj kun svarmo da infanoj kurantaj ĉialoken.
“Kiam vi konstatis, ke la kofro estas for?” li demandis.
“Hodiaŭ, nur hodiaŭ”, la karibano respondis. “Mi neniam speciale atentas ĝin.”
“Kaj kiam vi vidis ĝin lastfoje?”
“La tagon, kiam mi alvenis, t.e. du tagojn antaŭ la festo.”
“Ĉu vi estas certa?”
“Jes, ĉar mi tiam rimarkis, ke la kofreto malfermiĝas facile, kaj mi forprenis kelkajn aferojn el ĝi. Nun, kiam Rik estas morta, li ne plu povus pri tio furiozi, ĉu? Tial mi prenis faskon hazarde por vidi, el kio konsistas liaj laŭdire eksplodemaj arĥivoj.”
“Ĉu oni ŝtelis ankaŭ la dokumentojn, kiujn vi estis eltirinta?”
“Ne, la ŝtelinto certe ne rimarkis, ke mi forprenis ion. Mi ilin plu havas. Ĉu vi ilin deziras, olda frato mia?”
“Jes,” Karal respondis, “ili povos helpi al nia enketo.”
La eta birdo ekflugis el la ĉambro. Estis io tiel korsimpla, korvarma en la sinteno de tiu multedzina viro, ke Karal sentis, kvazaŭ ebrieco trafus lin. Li sidis eĉ ne dek du kilometrojn for de Valĉefa, sed ŝajnis al li, ke li troviĝas sur alia planedo. La valoroj kutime akceptitaj aliloke ne validis ĉi tie, kaj la detektivo ekpensis, ke ankaŭ la kripla brakseĝo estas plia humura detalo en la ĝenerala gaja atmosfero.
La bonhumora nigrulo baldaŭ revenis kaj transdonis al Karal dokumentujon plenan je paperoj kaj fotoj.
“Kiom da tempo viaj edzinoj kaj infanoj restis?”
“Mi pensas, ke ili restis meznombre tri tagojn, sed kelkaj eble restis kvar aŭ kvin.”
“Mi bezonos liston de viaj edzinoj kun la adresoj kaj la datoj de alveno kaj foriro”, Karal diris.
“Suspektaj, ĉiuj, ĉu ne, olda frato? Nu, nu, kia vivo! Sonja, mia kara, ĉu vi povas prepari tion por nia gasto?” la muzikisto demandis. Ŝi ekstaris, prenis paperon, kaj komencis skribi per krajono, kiun ŝi de tempo al tempo lekis, dum ŝi levis la kapon kaj ŝia rigardo perdiĝis en ian mensan vakuon.
“Ĉu vi ankaŭ deziras la profesion, aĝon, talimezuron, brustomezuron?” Maks aldonis ekridante. “Vi vidus, kian perfektan ĉielarkon da virinoj mi ĝuas”, kaj li ridegante frapis al si la femuron tiel forte, ke la sofo grince ekĝemis.
“Ne, dankon,” Karal respondis, rezistante la ridkontaĝon, “sed diru: kiu povis preni la kofron? Ĉu vi havas ideon? Ĉu eksteraj gastoj venis por la festo?”
“Ne, venis nur la edzinoj kaj la infanoj.” Li dum momento forlasis la gajan esprimon kaj aspektis pli serioza. “Fakte povas esti nur unu el ili,” li diris post paŭzeto, “neniu ja envenis en la domon.”
“Se estas tiu el Los Angeles, la serĉado riskas esti iom komplika”, Jano murmuris kun nefeliĉa mieno.
“Ej, olda frato, ne lasu vian humoron griziĝi pro tiu eta perdo. Mia scivolemo tamen savis por vi belan dikon da dokumentoj, ĉu ne?”
“Ĉu vi havas suspekton pri la ŝtelintino?”
“Tute ne, ĉu vi havas, Sonja?”
Ŝia respondo konsistis el simpla kapneo, post kiu ŝi transdonis la liston al Karal, dirante:
“Cetere, mi ne komprenas, kial unu el ni ĝin prenis for.”
“Ankaŭ por mi tio eble estas la plej mistera punkto”, diris Pitizazo, senpense elpinĉante kelkajn agordojn el la gitaro.