Śledztwo wysokich obcasach

Wkrótce zrobiło się niemal tak głośno, jak podczas happy hours w Mulligan's. Dziwne, ale wcale nie czułam się zagubiona w tłumie. Hałas, jaki robili, dodawał mi otuchy. Był jak duży, ciepły koc, który odgradzał mnie od reszty świata i jego problemów. Prawie zapomniałam o wszystkim, co mi się tego dnia przydarzyło, i naprawdę zaczynałam się relaksować, kiedy mama nałożyła mi na talerz dokładkę.

– Lubię, kiedy dziewczyna je – powiedziała z aprobatą, kiedy zabrałam się do jedzenia. – Większość młodych dziewczyn jest za chuda. Ale nie ty. Ty masz na sobie trochę ciała.

Znieruchomiałam z widelcem z empanada w połowie drogi do ust. Może powinnam sobie darować dokładkę.

– Dziękuję – odparłam niepewnie.

– Mój Jackie lubi kobiety z krągłościami.

Jackie? Jak milusio. Zerknęłam przez stół na Ramireza, który jedną ręką zajadał enchiladę w sosie mole, a drugą przytrzymywał na kolanie malucha w różowych falbankach.

– Mogę o coś zapytać, pani Ramirez?

– Mów mi mamo. Wszyscy tak do mnie mówią.

– Dobrze… – Zawahałam się. – Mamo. – Dziwnie było mówić do cudzej matki „mamo”. Zwłaszcza że owa matka mylnie zakładała, że spotykam się z jej synem. Ale nie mogłam jej przecież powiedzieć, że tylko go śledziłam, nie po tym, jak opchałam się jej domowymi empanadas. Ramirez nieźle mnie załatwił i sądząc po spojrzeniach, jakie rzucał mi przez stół, kokietując mnie tym swoim dołeczkiem, dobrze o tym wiedział.

– Co chcesz wiedzieć, skarbie?

– Co znaczy fregadita! – spytałam. Mama zastanowiła się przez chwilę.

– Mały wrzód na pupie. Dlaczego pytasz?

Oparłam się pokusie ciśnięcia w Ramireza empanada. Bądź co bądź trzymał na kolanach dziecko.

– Bez powodu – odparłam.

– Jaki przyjemny wieczór. Cieszę się, że Jack mógł przyjechać. Wiesz, facet od pogody mówił, że będzie padać.

– W LA nigdy nie pada.

– To samo powiedziałam. Ale on mówił, że będzie. Wiedziałam, że się myli. Mama wie najlepiej. – Pokiwała przy tym mądrze głową, a ja poczułam, że zaczynam ją lubić.

Po tym jak objedliśmy się po uszy słodkimi meksykańskimi bułeczkami, cynamonowymi drożdżówkami i ciasteczkami z zieloną cukrową posypką, faceci z gitarami nastroili instrumenty i zaczęli grać przyjemną, nastrojową melodię. Kojące dźwięki muzyki w połączeniu z dwoma talerzami pysznego jedzenia, które umościło się już w moim żołądku, sprawiły, że poczułam się syta i zadowolona. Ogarnęła mnie niemal błogość.

Mój spokój został jednak zburzony, kiedy poczułam na krzyżu ciepłą dłoń.

Ramirez nachylił się do mnie i szepnął:

– Zatańczymy?

Chciałam odmówić, ale złapał mnie za rękę i pociągnął na trawnik, gdzie już kołysali się w rytm muzyki Clint i jego żona. Poza tym był gliniarzem, więc chyba lepiej było mu się nie przeciwstawiać. (I nie miało to nic wspólnego z faktem, że jego głęboki głos, tak blisko mojego ucha, znowu przywiódł mi na myśl wizję zwierzęcego seksu. Przysięgam!)

Ramirez objął mnie w talii, ujął moją dłoń w swoją i zaczęliśmy się poruszać w takt muzyki. Poruszał się z zaskakującą gracją jego kocie ruchy kojarzyły mi się z panterą, którą miał wytatuowaną na przedramieniu. Tańcząc z nim, czułam się jak Ginger Rogers, co było miłe.

Może aż za bardzo. Kiedy poczułam, jak w moim podbrzuszu wzbiera znajome ciepło, uznałam, że jest to także za bardzo intymne. I że zbyt łatwo mogłabym się do tego przyzwyczaić.

Odchrząknęłam i spróbowałam nawiązać prozaiczną rozmowę, żeby opanować falę gorąca, zanim zaleje całe moje ciało.

– Hm, twoja siostra ma bardzo nietypowe imię. Dlaczego akurat BillieJo?

Ramirez się uśmiechnął.

– Uważasz, że wszyscy Latynosi powinni nazywać się Jose lub Maria?

Nie chciałam się narazić, więc powstrzymałam się przed wytknięciem mu, że wśród zgromadzonych byli Jose i Maria.

– Nie, nie o to mi chodziło. Po prostu w LA rzadko się spotyka osoby o imieniu BillieJo. Może gdzieś na Południu tak. Albo w Teksasie. Albo gdzieś, gdzie jest więcej kowbojów. – Nagle przypomniałam sobie drzemiącego mężczyznę w kowbojskim kapeluszu. – Nie, żeby Latynosi nie mogli być kowbojami. Jestem pewna, że mogą. Chodzi o to, że nie nazywają się BillieJo. Twoja siostra ma tak na imię. Ale ona nie jest kowbojem.

– Myślałam, że zaraz umrę.

– Wyluzuj – powiedział, przyciągając mnie odrobinę bliżej do siebie.

– Tylko się z tobą drażnię.

– Och. – Udałam, że nie zauważyłam natychmiastowej reakcji mojego głupiego ciała, kiedy jego biodra dotknęły moich. Czy moje ciało nie wiedziało, że to nie był odpowiedni moment, by myśleć o zwierzęcym seksie?

Ramirez wydawał się niewzruszony. Może po prostu był przyzwyczajony do tańczenia z dziewczynami w strojach dziwek.

– BillieJo – wyjaśnił – to postać z Petticoat Junction. Bart jest z Mavericka. Marshal, no cóż, w każdym telewizyjnym westernie jest jakiś marshal [Marshal (ang). – szeryf (przyp. tłum.)]. Teraz widzisz związek? Kiedy rodzice w latach sześćdziesiątych przeprowadzili się tutaj z Meksyku, mama uczyła się angielskiego, oglądając westerny w telewizji. I trochę się do nich przywiązała.

– A tobie jak udało się uniknąć westernowego imienia? Błysnął białymi zębami.

– Jackson Wyoming Ramirez.

– Au.

– Nic mi nie mów.

– Powiedz, jak to jest dorastać z tak licznym rodzeństwem?

– Tłoczno. – Uśmiechnął się. – Chyba miałem piętnaście lat, kiedy mama w końcu przestała mnie ubierać w ciuchy po starszych braciach.

– Biedactwo – powiedziałam z udawanym współczuciem.

Zaśmiał się. Tym prawdziwym, serdecznym śmiechem, zupełnie innym od ironicznych uśmieszków Złego Gliny, do których zdążyłam się już przyzwyczaić. Znowu musiałam nakazać spokój mojemu ciału.

– Nie musisz się nade mną litować, Pani Projektantko. Posiadanie starszych braci ma swoje zalety. Pod materacem zawsze można było znaleźć parę egzemplarzy „Playboya”.

– Powinnam się domyślić, że byłeś jednym z tych chłopców.

– Tych chłopców?

– Założę się, że także zaglądałeś koleżankom z klasy pod spódniczki.

Szelmowski błysk w jego oczach wystarczył mi za odpowiedź.

– A jak było z tobą? Coś mi mówi, że wcale nie byłaś aniołkiem.

– Nie wiem, o co ci chodzi.

– Wyglądasz mi na dziewczynę, która od czasu do czasu sama podglądała chłopców w szatni.

– To przez ten strój. Odbierasz mylne sygnały przez spandeks.

– Aha. – Nie uwierzył mi, tak samo jak nie uwierzyłby, gdybym mu powiedziała, że po przyjęciu pojadę do domu i zajmę się szydełkowaniem.

– Wydaje mi się – powiedziałam, zmieniając temat – że BillieJo mnie nie lubi. – Zerknęłam przez trawnik i zobaczyłam, że nadal łypie na mnie złowrogo, z rękami skrzyżowanymi pod pokaźnym biustem.

– Po prostu jest trochę nadopiekuńcza.

– Syndrom starszej siostry?

– Młodszej. O dwa lata. Jest najmłodsza. Zawsze łaziła za mną i moimi kumplami, kiedy byliśmy dzieciakami.

– Hm. Założę się, że była z niej prawdziwa fregadita. – Wymówiłam to słowo powoli i wyraźnie.

Przy oczach Ramireza pojawiły się wesołe zmarszczki.

– Rozmawiałaś z mamą?

– Aha. Wrzód na tyłku, tak?

– Wyluzuj. Jesteś uroczym, malutkim wrzodzikiem – odparł i puścił do mnie oko. Na chwilę odebrało mi mowę.

– A jak było u ciebie? – zapytał. – Masz jakieś upierdliwe młodsze siostry?