Η εποχή μας είναι πάρα πολύ ωραία. Παρόλο που είναι πολύ αμαρτωλή, γιατί εδώ πέρα «ὑπερεπερίσσευσεν» η χάρις. Πλεονάζει η αμαρτία, αλλά και υπερπερισσεύει η χάρις του Θεού. Γίνονται φοβερά πράγματα· αλλοιώσεις ψυχών· άνθρωποι που αγαπούν την αγιότητα, που αγαπούν την προσευχή. Που έχουν πόθο να αφιερώσουν τη ζωή τους στο Χριστό, μέσα απ' την οικογένεια που θα κάνουν, μέσα απ' τα παιδιά που θα κάνουν, μέσα απ'το σπίτι που θα αγοράσουν, μέσα απ' τις δουλειές τους. Ωραίο πράγμα. (Άνθρωποι) Που έχουν ξεκάθαρη πίστη, ξεκάθαρους στόχους, που διαβάζουν πνευματικά βιβλία… Ζούμε σε πάρα πολύ ωραία εποχή. Από απόψεως πνευματικής προσφοράς. Έχουμε πολλές δυνατότητες. Εσύ, αν είσαι τώρα μεγάλος, πενήντα χρόνων, εξήντα, θυμάσαι στα νιάτα σου, να υπήρχαν τόσες δυνατότητες στην εκκλησιαστική ζωή; Τόσες πολλές δεν υπήρχαν. Ραδιοφωνικοί σταθμοί, βιβλία, πατερικά κείμενα, απίστευτες εκδόσεις, υπέροχες εκδόσεις, και εμφανισιακά ωραίες, αλλά και… τα νοήματα που αναπτύσσουν, αγγίζουν πολύ τις ψυχές. Ζούμε σε πάρα πολύ ωραία εποχή. Που μας τη δίνει ο Θεός αυτή την ευλογία, να πάρουμε δυνάμεις.
Να πάρουμε δυνάμεις, για να αντέχουμε τα προβλήματα. Να πάρουμε δυνάμεις για τα επερχόμενα, ίσως, προβλήματα, που θα 'ρθουν παγκοσμίως. Να 'χουμε αντοχή. Και λέει η Εκκλησία: «Εγώ δεν μπορεί να ασχολούμαι με το σκοτάδι, εγώ δε μπορεί να ασχολούμαι με τα κακώς κείμενα και να σκαλίζω τη βρωμιά του κόσμου. Εγώ έχω την δική μου πρόταση. Τη δική μου αντιπρόταση, τη μοναδική πρόταση! Ποια είναι η πρόταση; Να παρουσιάσω ενώπιόν σου την αλήθεια. Να σου δώσω το φως. Να σου δώσω την υγεία. Να σου δώσω ό,τι σωστό, ό,τι αληθινό, ό,τι γνήσιο! Πάρ' το αυτό κι όταν αγγίξεις το φως και μπει μέσα σου το φως, τότε αυτομάτως, το σκοτάδι θα φύγει».
Τι νόημα έχει να ασχολούμαστε με την κακία του κόσμου; Τι νόημα έχει να ασχολούμαστε με τον πανικό της εποχής μας; Θα μπούμε κι εμείς σ' αυτή τη διαδικασία και θα αρρωστήσουμε κι εμείς μαζί με όλα αυτά. Η λύση δεν είναι αυτή. Η λύση είναι να ζεις σ' ένα δικό σου ωραίο κόσμο. Στον κόσμο της Εκκλησίας, που είναι ο κόσμος της αλήθειας. Αυτά είχα να πω. […]
Θέλουν κάποιοι να μιλήσουμε. Θέλουν κάποιοι να τα πούμε, να συνεννοηθούμε, να συναντηθούμε κ.λπ. Θέλω να σας πω ότι αυτό δεν είναι εύκολο εκ των πραγμάτων. Και για μένα ισχύει αυτό που λένε μερικοί: «Αυτόν καλύτερα να τον ακούς, παρά να τον γνωρίζεις»! Μπορεί, όταν τον γνωρίζεις, ν' απογοητεύεσαι. Ν' απογοητευτείς και να πεις: «Τελικά, δεν ήταν αυτό που νόμιζα». Κι αυτό ισχύει για μένα. Καλύτερα, ν' ακούμε δυο πράγματα που έχουμε να πούμε, παρά να θέλουμε πολλά από κάποιον που δεν έχει να μας δώσει. Εγώ, ομολογώ ότι δεν έχω να σας δώσω κάτι περισσότερο απ' αυτά τα λίγα που λέω κι από ένα «Κύριε, έλέησον» που θα πω στη θεία Λειτουργία. Κι εκεί ο Θεός — όχι επειδή το λέω εγώ, αλλά επειδή μέσα από μένα η αγία ιεροσύνη διοχετεύεται, η ιεροσύνη του Χριστού ενεργεί — μπορεί, κάτι ν' ακούσει ο Θεός στη δική σας προσευχή και να σας βοηθήσει.
Και πρότεινα και το άλλο. Αν κανείς θέλει να πει κάτι και θέλει οπωσδήποτε να επικοινωνήσει, γιατί μερικοί — το λέω γιατί κάποιοι το θεωρούνε πολύ αναγκαίο κάτι να μου πούνε προσωπικά κ.λπ. — γράψτε ένα γράμμα. Γράψτε ένα γράμμα στο Σταθμό. […] Υπάρχει εκεί ένα συρτάρι στην Πειραϊκή Εκκλησία, ένα συρτάρι της εκπομπής, κι ό,τι γράψετε θα δοθεί προσωπικά σ' εμένα. Κάτι που θέλει κανείς να πει, τον πόνο του, μια στεναχώρια, μια απορία, ένα θέμα που θέλει να συζητήσουμε, κάτι που θέλει να διευκρινίσουμε και θέλει να πάρει μια απάντηση μέσα απ' την εκπομπή κάποτε. […]
Μ' αρέσουν τα γράμματα αυτών των ανθρώπων, που λένε κάτι προσωπικό· που λένε κάτι που τους αγγίζει, που τους πονά· ή, μια χαρά τους να τη μοιραστούν και με εμάς… Να μας διδάξουν κι εμάς μ' αυτά που μας λένε… Εγώ νιώθω ότι διδάσκομαι περισσότερο, παρά διδάσκω… Προβληματίζομαι, ωφελούμαι, στηρίζομαι από σας. Αλήθεια σας λέω. Ευχαριστώ πάρα πολύ, όσους ήδη μου 'χουν στείλει κάποια γράμματα. Και κάποιες επιστολές, και κάποιες κάρτες στις γιορτές, αλλά και αυτούς που γράφουν χωρίς να ζητούν πολλά, απλώς να πουν τον πόνο τους. Ευχαριστώ πολύ τη Λ., ξέρει αυτή ποια είναι. Από κάποιο μέρος του κόσμου… Όχι απ' την Ελλάδα. Που μου 'γραψε τον πόνο της και με συγκίνησε, (λέγοντας) ότι δε ζητά τίποτα. Θέλει απλώς να πει ότι: «Πάτερ, είμαστε μαζί. Είμαστε χριστιανοί. Είσαι κι εσύ, είμαστε κι εμείς και να ξέρεις, ότι (θέλουμε) να μοιραστούμε απλά αυτή τη χαρά της επικοινωνίας. Αυτή τη χαρά της αγάπης. Της ενότητας. Ότι ανήκουμε κι οι δυο στο Χριστό». Και δε ζήτησε τίποτε άλλο, παρά να προσεύχομαι γι' αυτήν, και να προσεύχονται ο ένας για τον άλλον. Τι ωραίο πράγμα αυτό!
Μ' αρέσουν πολύ οι άνθρωποι, οι οποίοι είναι ταπεινοί στα προβλήματά τους. Κι ενώ πνίγονται από προβλήματα, δεν έχουν απαιτήσεις, παρά μόνο θέλουν κάπου να πουν τον πόνο τους, να τον μοιραστούν και μετά να συνεχίσουν σιωπηλά τη ζωή τους. Δεν απαιτούν. Δεν έχουν παράπονα. Δε διεκδικούν την ευτυχία. Αλλά την περιμένουν απ' το Θεό. Όταν ο Θεός θέλει να τους δώσει κάτι καλύτερο, τότε. Με συγκίνησε και μια άλλη κυρία που πήρε τηλέφωνο και λέει: «Πάτερ, δεν πειράζει. Ας μη μου μιλήσετε· εγώ αυτά που ακούω θα μου δώσουν απαντήσεις. Δεν αξίζω. Δε θέλω να κουραστείτε με εμένα». Και θέλω να πω ότι όχι απλώς αξίζετε. Αξίζετε κάτι πάρα πολύ, όλοι. Όχι από μένα. Αξίζετε απ' τον ίδιο το Θεό, ο οποίος το κάνει. Ο Θεός ξέρει πόσο πολύ αξίζει ο καθένας μας. Αγαπητέ μου αδελφέ, αγαπητή μου αδελφή, (ο Θεός) ξέρει, ο καθένας πόσο αξίζει γι' αυτό ασχολείται μαζί μας προσωπικά. Κι είναι ο Μόνος κατάλληλος, ν' ασχοληθεί με τη ζωή μας, με την ψυχή μας· να μας στηρίξει και να μας βοηθήσει. Λοιπόν, αυτά είχα να πω σαν εισαγωγικά. Αυτά τα γενικά που λέω, τ' αρχικά…
Για να μπω και πάλι σ' ένα (θέμα) που είχαμε αρχίσει κάποτε και το 'χαμε αφήσει λίγο στη μέση. Και δεν ξέρω αν είναι η μέση, ή αν είναι μόνο η αρχή. Κι αν αυτό το θέμα έχει ποτέ μέση ή (αν) έχει τέλος. Το θέμα των γονέων. Στο σπίτι τους με τα παιδιά τους. Που νομίζω είναι ένα ατέλειωτο θέμα. Ένα θέμα ζωής, που δε θα τελειώσει ποτέ, όσο είστε γονείς. Δεν υπάρχει ποτέ κάποια ομιλία, που θα γίνει στους γονείς και θα τους λύσει τα προβλήματα. Ούτε κάποιο θέμα που τα περικλείει όλα. Γιατί πάντοτε μαθαίνει κανείς μέσα στην οικογενειακή ζωή· από τότε που ξεκινάει και γνωρίζεται, σχετίζεται, αρραβωνιάζεται, παντρεύεται κάνει τα παιδιά του, μέχρι να κλείσει τα μάτια του. Και στο τέλος θα πω και κάτι άλλο… Ούτε και τότε. Συνεχίζεται και μετά. Το να 'σαι γονέας δε σταματά, όταν κλείσεις τα μάτια σου, αλλά συνεχίζεται για πάντα! Στην αιωνιότητα θα συνεχίσεις αυτό το έργο και θα βοηθάς. Τα παιδιά σου και τον κόσμο όλο· αν είσαι σωστός γονιός, θα βοηθάς! Αυτό θα το πω στο τέλος πώς γίνεται. Αν υπάρξει τέλος στο θέμα αυτό σήμερα. Αλλιώς κάποια άλλη φορά.
Θα 'θελα να παρακαλέσω και να σας πω, έτσι, πολύ φιλικά, ότι θα 'ταν πολύ ωραία στο σπίτι, οι γονείς να μη λένε συνέχεια στα παιδιά αυτή τη λέξη που λέτε πολλές φορές, τώρα με τα σχολεία, με τα διαβάσματα: «διάβασε, διάβασε»· αυτή την πίεση, αυτή την καταπίεση των πραγμάτων. Μια ένταση στο κλίμα του καλού, του σωστού. Μα λέει: «πάτερ, δεν πρέπει να διαβάσει; Δεν πρέπει να μάθει τρόπους; Δεν πρέπει να μάθει να ντύνεται στην ώρα του; Να ετοιμάζεται να πάει σχολείο του;». Για τα μικρότερα παιδιά λέμε: «Δεν πρέπει να γυρίζει σπίτι νωρίς;». Όλα αυτά τα «πρέπει», «πρέπει», «πρέπει» κρύβουνε πολύ ωραία πράγματα στην πραγματικότητα. Εννοείται, δε ζητάς τίποτε κακό. Το να διαβάσει το παιδί σου είναι κάτι πολύ ωραίο, πολύ σωστό. Το να ντύνεται ε… και να μη φεύγει έξω έτσι… χωρίς να πάρει το μπουφάν του, χωρίς να ντυθεί, όπως πρέπει και λοιπά…, χωρίς να κουμπωθεί. Τσακώνονται μερικές φορές για τέτοια πραγματάκια στο σπίτι. Όλα αυτά πρέπει να γίνουν. Όντως. Αλλά ο τρόπος…, ο τρόπος που τα λέμε να 'ναι τέτοιος, που να μη νιώθουν τα παιδιά τη σχέση τους μαζί μας ως ένα μαρτύριο. Δεν είναι μαρτύριο. Η γνώση, η μελέτη, ό,τι ζητάς απ' το παιδί σου, είναι καρπός αγάπης. Να 'ναι καρπός έμπνευσης, να 'ναι καρπός ενθουσιασμού. Μπορείς, να ενθουσιάσεις το παιδί σου να διαβάσει; Μπορείς να κάνεις τα παιδί σου να αγαπήσει το διάβασμα; Να αγαπήσει την ομορφιά; Να αγαπήσει την τάξη στη ζωή του; Να αγαπήσει το νοικοκυριό; Να αγαπήσει το να είναι ένας άνθρωπος συγκροτημένος, ολοκληρωμένος, αυθεντικός; Αυτό είναι το ωραίο. Να «ζηλέψει»· δηλαδή, να έχει το ζήλο. Να θαυμάσει αυτό που κάνεις εσύ. Αυτό είναι το καταπληκτικό.