Να πω και κάτι, όχι εγωιστικό· εσύ έχεις και την Πειραϊκή Εκκλησία· εσύ ακούςτώρα και δυο λόγια, μιλάμε μαζί. Σου κάνω λίγη παρέα. Οι άλλοι, όμως, δεν έχουν κανέναν. Όταν λέμε κανέναν, λέμε κανέναν! Και βάζουν τον σταθμό και ακούνε ωραία τραγούδια, λαϊκά, ειδήσεις, τι κάνανε στις διάφορες χώρες.. Περίμεναν να έρθουνε τα Χριστούγεννα. Ναι, αλλά αυτή δεν είναι παρηγοριά, δεν είναι παρηγοριά δυνατή. Δεν αγγίζει την καρδιά. Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που φτάνουν στα όρια της τρέλας από την μοναξιά τους και μελαγχολίας απίστευτης. Που παίρνουν φάρμακα να ηρεμήσουν. Δεν μπορεί να ηρεμήσει η ψυχή τους. Και ξέρετε· εσείς έχετε και τον Χριστό! Το σημαντικότερο· έχετε την πίστη! Εσύ πιστεύεις. Είσαι μόνος, αλλά πιστεύεις στο Θεό. Δεν θα τρελαθείς. Έχεις το Θεό. Και λέει ένας: αν δεν είχα το Θεό, θα είχα τρελαθεί. Αυτό δεν είναι μικρό πράγμα. Να έχεις το Χριστό να σε δυναμώνει. Να είσαι μόνος μαζί με το Χριστό. Είναι πολύ μεγάλη υπόθεση.
Λοιπόν, πήγαινε επίσκεψη. Πήγαινε επίσκεψη και φαντάσου. Και πήγαινε και πες ένα «γεια». «Γεια σας, ήρθα να σας δώσω ένα φιλί, να σας δώσω ένα χάδι, να σας πω, „Χριστός ετέχθη“. Γεννήθηκε ο Χριστός, πάρτε κουράγιο. Ήρθε ο Χριστός να μας δώσει δύναμη, να μας δώσει ελπίδα. Δεν λέμε ψευδαισθήσεις, δεν λέμε παραμυθία, ότι όλα είναι ωραία, όλα είναι ευχάριστα. Αλλά ήρθε Αυτός που θα μας δώσει δύναμη να τα κάνουμε όλα ευχάριστα». Και πήγαινε επίσκεψη νοερά. Τώρα βγείτε από τα γηροκομεία και από αυτό τα άτομα και πότε στα παγκάκια, στα παγκάκια, στις πλατείες. Πάτε στα υπόστεγα των σταθμών. Πάτε στα σοκάκια των πόλεων. Πάτε στα βρώμικα δωμάτια που είναι τώρα — αυτήν την στιγμή που μιλάμε — είναι παιδιά ναρκομανείς.
Πάτε εκεί πέρα να τους πείτε ένα «γεια», με την προσευχή σας. Κάντε λίγη προσευχή για αυτούς. Αυτοί να δείτε πώς βασανίζονται σήμερα. Αυτοί να δείτε πώς υποφέρουν σήμερα! Αυτοί να δείτε πώς είναι απόλυτα δυστυχισμένοι σήμερα. Εξαρτημένοι από ουσίες. Διαλύουν την ψυχή και το σώμα τους. Και δώστε λίγη αγάπη σε αυτά τα παιδιά. Κάντε λίγη προσευχή για αυτούς τους ναρκομανείς. Που κάνουν Χριστούγεννα χωρίς να μπορούν να είναι με τις οικογένειέςτους, γιατί οι οικογένειές τους δεν μπορούν μερικές φορές ούτε να τους βρουν εξαφανίζονται. Ούτε μπορούν να τους πάρουν στο τραπέζι, γιατί δεν δέχονται να πάνε, και δεν μπορούν να χαρούν. Δεν καταλαβαίνουν παρά παίρνουν τις ουσίες και ζουν στον κόσμο τους, ένα παραμυθένιο, ψεύτικο κόσμο. Ένα κόσμο απάτης και καταστροφής. Στην χώρα του λευκού θανάτου. Και ταλαιπωρούνται τόσο πολύ. Κάντε μια επίσκεψη σε αυτούς. Κι αυτοί είναι μόνοι. Και αυτοί είναι μόνοι και δεν μπορούν να προσευχηθούν εσύ τουλάχιστον μπορείς. «Κύριε ελέησον» κι αυτούς. Εσύ μπορείς. Μου έλεγε κάποτε μια γνωστή μου — ο γιος της βασανίζεται με ναρκωτικά — πώς μπήκε στο δωμάτιό του και τον είχε δει, λέει, να έχει μείνει με το χέρι αιωρούμενο στον αέρα και να κρατά ένα παπούτσι από το κορδόνι να κρέμεται. Και ηερίμενε, λέει, να δέσει το κορδόνι του, αλλά εκείνη την ώρα τον είχε πιάσει η δόση του ναρκωτικού. Είχε κοκαλώσει, είχε μείνει ακίνητος. Το βλέμμα απλανές με το παπούτσι πιασμένο στο κορδόνι να κρέμεται, και του μιλούσε· και το παιδί δεν καταλάβαινε τίποτα.
Λοιπόν, πάτε σε αυτό το παιδί που έχει κοκαλώσει, σε αυτό το παιδί που έχει ζήσει αυτήν την κατάσταση της θολούρας, της ψυχής και του σώματος, κάντε λίγη προσευχή, αγκαλιάστε το, πάρτε το κομποσκοίνι σας και πείτε: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησε τους δούλους σου, τα παιδιά τα ταλαιπωρημένα, που παίρνουν ναρκωτικά. Σήμερα είναι τα Χριστούγεννα, η πιο μεγάλη χαρά, η πιο γλυκιά παρηγοριά, κι όμως αυτοί δεν μπορούν να παρηγορηθούν, Χριστέ μου, με Σένα, αλλά παίρνουν ναρκωτικά. Ακόμη και σήμερα παίρνουν ναρκωτικά». Κάντε επίσκεψη, ξέρετε πόσο μακριά μπορείτε να φτάσετε; Εσείς οι ακίνητοι, εσείς οι μοναχικοί σήμερα, με την προσευχή σας… Ξέρω… ξέρω, σας έχω λίγο… νιώθετε λίγο αποπνικτικά. Βγείτε και λίγο, βγείτε από τα δωμάτια αυτά των ναρκομανών. Βγείτε, πάμε λίγο πιο μακριά, πάμε στην Εθνική οδό, πάμε στους μεγάλους δρόμους του κόσμου. Πάμε εκεί που έχει πιο πολύ αέρα, να πάρουμε λίγο αέρα, να δροσιστούμε. Κάντε εκεί μια επίσκεψη.
Και κάνε μια προσευχή για αυτούς που τώρα οδηγούν χιλιάδες αυτοκίνητα, εκατομμύρια αυτοκίνητα. Οδηγούν αυτή τη στιγμή σε όλο τον πλανήτη Γη. Αλλοι να πάνε να χαρούνε, άλλοι να πάνε για δουλειές, άλλοι εργάζονται και πηγαίνουν και σε λίγο, οδηγούνε και θα πάνε, θα φάνε καλά. Και να κάνετε προσευχή, μην γυρίσουνε μεθυσμένοι, να κάνετε προσευχή να μην σκοτωθούνε άνθρωποι σήμερα στους δρόμους. Να είναι καλά αυτοί που οδηγούν, να μην γίνουν ατυχήματα, δυστυχήματα, να γυρίσουνε στο σπίτι όσοι φύγανε. Πέντε πήγανε επίσκεψη, πέντε να γυρίσουνε. Να μην γυρίσουν οι μισοί και οι άλλοι να πάνε στα νοσοκομεία, και άλλοι να φύγουνε από τον κόσμο αυτό, αφήνοντας το αίμα τους πάνω στην άσφαλτο. Προσευχηθείτε για αυτούς που οδηγούν. Ο πατήρ Παΐσιος, μοναχικό άτομο, αλλά καθόλου μοναχικό, είχε γεμίσει την γη με αγγέλους, είχε γεμίσει την γη με την χάρη του Θεού. Άναβε, λέει, τενεκεδάκια και έβαζε μέσα κεράκια, ακόμα και την ώρα που κοιμότανε και άφηνε το κεράκι να καίγεται και έλεγε: «Κύριε, αυτό είναι υπέρ των ασθενών, υπέρ τον ναρκομανών, αυτό είναι υπέρ υγείας των τάδε» και προσευχόταν για όλους. Και έκανε επισκέψεις από το Άγιο Όρος. Αίγες φορές βγήκε, αλλά είχε βγει πιο πολύ από όλους εμάς. Και είχε ταξιδέψει σε όλη τη γη. Τα είχε επισκεφτεί δια της προσευχής, είχε γίνει, λέει, αστροναύτης του ουρανού! Και με όχημα… και με καύσιμό του ένα παξιμαδάκι! Έτρωγε ένα παξιμάδι και έκανε τεράστιο ταξίδι με αυτό το παξιμάδι. Αγκάλιαζε όλη την γη με την προσευχή του. Και προσευχόταν με αγάπη για όλο τον κόσμο.
Κάντο και εσύ αυτό· γίνε αστροναύτης του Θεού. Βγες από την έλξη της γης, την βαρυτική αυτή δύναμη και μπες στην αγάπη του Θεού. Και αγκάλιασε, προσευχήσου για όλους, και μετά βγες. Πάμε λίγο από την Εθνική οδό, να μπούμε λίγο στον παράδρομο, στην πόλη μέσα και να πάμε στα νοσοκομεία να πάμε στους θαλάμους της εντατικής, να πάμε εκεί που γράφει: «Απαγορεύεται η είσοδος σε όλους». Εκεί που λέει: «απαγορεύεται η είσοδος», εμείς θα μπούμε! Λοιπόν μπαίνουμε και εκεί. Μπαίνουμε μέσα. Με την προσευχή μας, μπαίνουμε. Δεν απαγορεύεται. Και μπαίνουμε εκεί που υπάρχουν τα δυνατά χειρουργεία, τα χειρουργεία που κρατάνε οκτώ και δεκαπέντε ώρες, εκεί που υπάρχουν διασωληνωμένοι άνθρωποι, με μάσκες οξυγόνου με ορό… να βλέπουν τον χτύπο της καρδιάς τους, γεμάτο καλώδια· εκεί που οι άνθρωποι δεν μπορούν να αναπνεύσουν, εκεί που δεν ξέρουν πόσες ώρες θα ζήσουν, εκεί που ο Άγγελός τους πλησιάζει και δεν ξέρει, τελικά, αυτή η ψυχή θα βγει, δεν θα βγει, θα ζήσει;… θα πεθάνει;… Ας πάμε εκεί… Ας πάμε εκεί σήμερα, είναι ωραία τα Χριστούγεννα να κάνεις αυτήν την επίσκεψη. Με αγάπη στους άλλους ανθρώπους, να κάνουμε προσευχή για αυτούς τους ανθρώπους της εντατικής, στους θαλάμους των νοσοκομείων.