Πήγαινε και εκεί ακόμα αν θέλεις, στις χώρες τις άλλες. Αν θες να βγεις και πιο μακριά, πήγαινε στις χώρες τις άλλες. Εσύ που είσαι μοναχικός τώρα στο κρεβάτι σου. Και κάνε μια προσευχή για τις χώρες που οι καπνοί του πολέμου μυρίζουν ακόμα παντού. Εκεί που έχει γίνει πόλεμος πριν λίγο, στο Λίβανο, στο Ιράκ, το Ιράν, στην Σερβία πριν χρόνια. Δεν έχουν κλείσει αυτές οι πληγές. Τα λέμε, γίνανε· τα λέμε γίνανε, αλλά η ορφάνια έσβησε; Κι ας περάσανε πέντε και ας περάσανε δέκα μήνες, πέντε χρόνια και δέκα χρόνια. Οι καταστροφές δεν σβήνουν έτσι. Τα δελτία ειδήσεων το λένε δυο-τρεις μέρες. Όταν περάσει το γεγονός τα ξεχνάμε. Αλλά ο πόνος υπάρχει ακόμα, το μαρτύριο υπάρχει ακόμα, οι πληγές δεν έχουν κλείσει. Τα παιδικά κορμιά είναι ακόμα βασανισμένα. Υπάρχουν ακόμα παιδάκια που κλαίνε εκεί, ορφανά παιδιά.
Πάτε να κάνετε και εκεί μια επίσκεψη. Κι αν κουράστηκες, σταμάτα· αν ψυχοπλακώθηκες… και συγγνώμη, κλείσε… κλείσε το ράδιο, εγώ δεν… εγώ δεν επιμένω, δεν θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά θέλω να σου πω πως και εσύ έχεις σήμερα μια δύναμη! Μια δύναμη τεράστια εκεί που είσαι στην μοναξιά σου. Δες το αλλιώς το πράγμα. Πάρτο αλλιώς το θέμα σου. Μην μελαγχολήσεις, αλλά μάθε να αγαπάς. Κάνε ένα βήμα αυτήν την χρονιά στο χώρο της αγάπης. Μπες μέσα σε αυτήν την χώρα της αγάπης. Δεν σε αγαπούν; Αγάπα εσύ. Δεν σου μιλούν; Μίλα εσύ. Δεν προσεύχονται για σένα; Προσευχήσου εσύ για τους άλλους. Γιατί να θέλεις να πάρεις; Μάθε να δίνεις! Και να δεις πόσο ωραία θα νοιώσεις. Είναι ένας άλλος τρόπος, δύσκολος. Αναταράζει τον εγωισμό μας, αλλά, αν το κάνουμε είναι… Θα πετύχει πάρα πολύ, θα χαρούμε πάρα πολύ.
Λοιπόν, αντέχεις. Λες, εντάξει! Αφού αντέχεις ακόμα, πάμε μια επίσκεψη ακόμα, πάμε μια επίσκεψη… Να αφήσουμε λίγα γλυκά και στα σπίτια των διαζευγμένων, σήμερα, αν θέλεις. Σήμερα, στα σπίτια αυτών που έχουνε χωρίσει· πάμε να δώσουμε λίγα γλυκά και εκεί. Μια προσευχή, ένα χάδι· καμιά φορά πρέπει να τραβήξουμε και λίγο το αυτί κανενός, και να πούμε: «Πώς τα κατάφερες έτσι». Κάνε μια επίσκεψη. Για σκέψου λίγο· κάποιοι φέτος κάνουνε Χριστούγεννα, πρώτη φορά μόνοι τους, χωρίς την γυναίκα τους, χωρίς τον άντρα τους οι γυναίκες, χωρίς τα παιδιά… γιατί τα παιδιά είναι με τον άντρα, είναι με την γυναίκα, είναι με την γιαγιά. Χώρισε η οικογένεια. Εσύ που είσαι μόνος σου το σκέφτεσαι; Κάνε την προσευχή σου και για αυτούς, που είναι μόνοι τους. Πέρσι τέτοια μέρα ήταν η οικογένεια μαζί. Είχανε τσακωμούς, είχανε διάφορα, λέγανε θα χωρίσουμε, θα… θα και θα. Αλλά το «θα» δυστυχώς για μερικούς έγινε γεγονός, είναι μια πραγματικότητα. Πώς θα νοιώθουν αυτοί οι άνθρωποι που φέτος για πρώτη φορά θα ζούνε μόνοι τους τα Χριστούγεννα, που είναι χωρισμένοι, που είναι ταλαιπωρημένοι… Δεν θα νιώθουν πίκρα; δεν θα νιώθουν μοναξιά; Πώς τα κατάφεραν έτσι! και τα παιδάκια αυτά, πώς θα νοιώθουν; που ο μπαμπάς και η μαμά φέτος δεν είναι μαζί, που θα φέρουνε τα δώρα τους, άλλη μέρα ο ένας, άλλη μέρα ο άλλος. Που πρέπει σήμερα να φάνε γρήγορα με την μαμά και την γιαγιά, γιατί το απόγευμα θα περάσει ο μπαμπάς να χτυπήσει την κόρνα, να κατέβουνε να πάνε βόλτα στην πόλη, να δούνε τον Άγιο Βασίλη, να δούνε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Και μετά το βράδυ να γυρίσουνε πίσω… Ενώ πέρσι ήταν όλοι μαζί, και πήγανε όλοι μαζί επίσκεψη, και φάγανε όλοι μαζί και το σπίτι μύριζε ωραία. Ενώ τώρα το σπίτι βγάζει μια θλίψη. Εσύ που είσαι μοναχικό άτομο σήμερα, δεν ζεις αυτήν την μοναξιά· έτσι δεν είναι;
Κάνε, λοιπόν, προσευχή για αυτά τα άτομα, για αυτές τις ψυχές που είναι αδέρφια σου. Και πήγαινε, αν θες, μια επίσκεψη, στους φυλακισμένους στις φυλακές. Που και εκεί απαγορεύεται να μπεις, και εκεί απαγορεύεται… Το ωράριο του επισκεπτηρίου είναι καθορισμένο, από τότε έως τότε. Τα κάγκελα να σε χωρίζουν. Απαγορεύεται να…, λοιπόν. Τίποτα δεν απαγορεύεται. Για την προσευχή δεν απαγορεύεται τίποτα! Πάμε παντού, δεν μας ενοχλεί κανένας. Πάμε και καθόμαστε όση ώρα θέλουμε μέσα στο κελί του· του φυλακισμένου, του ταλαιπωρημένου, και μάλιστα φυλακισμένου δικαίως και αδίκως. Ας μην είμαστε τόσο ευχαριστημένοι, όταν μπαίνουν στην φυλακή οι δικαίως, οι πραγματικά ένοχοι… Γιατί εμείς δεν είμαστε πραγματικά ένοχοι σε τόσα άλλα πράγματα; Όλοι μας είμαστε ένοχοι. Είμαστε όλοι ένοχοι και αμαρτωλοί, και ας είμαστε έξω από την φυλακή. Χαίρονται μερικοί· πάει ο άλλος στην φυλακή και λένε: «Το ευχαριστήθηκα, επιβλήθηκε το δίκαιο, πήρα την εκδίκησή μου». Ναι, συγγνώμη, αλλά και αυτό που λες, αξίζει φυλακή. Η εκδίκησή σου αξίζει φυλακή για το Θεό. Όταν ο Θεός λέει: «Αγαπάτε τούς εχθρούς», αγάπα τους εχθρούς σου. Όταν ο Χριστός λέει: «Αν σκεφτείς κάτι κακό για κάποιον, ήδη το έκανες το κακό μέσα σου». Πόσοι από εμάς δεν έχουμε κάνει φόνους δεν έχουμε πληγώσει, δεν έχουμε στεναχωρήσει στην ψυχή μας τον άλλο. Εντάξει, δεν έχεις κάνει το κακό. Είναι πολύ βαρύτερο να το κάνεις στην πράξη, αλλά είναι κακό και αυτό για τον Θεό, που βλέπει την καρδιά μας, την διάνοιά μας, την ψυχή μας. Βλέπει πόσο ένοχοι είμαστε όλοι. Είμαστε όλοι ένοχοι. Είμαστε όλοι άξιοι για την φυλακή. Και είναι τώρα άνθρωποι που είναι μέσα στην φυλακή. Και στην φυλακή έχουνε ταπεινωθεί. Και στην φυλακή έχουνε πει το συγγνώμη στο Θεό. Και ο Θεός τους έχει συγχωρήσει προ πολλού, και ας μην τους συγχωρήσουν τα δικαστήρια του κράτους. Και ας κάτσουν ισόβια και δις ισόβια και όσο θέλεις ισόβια. Αλλά για τον Θεό είναι συγχωρεμένοι, και λελυμένοι «έν τω νῦν καί έν τω μέλλοντι αιώνι». Αν μετανιώσουν, αν εξομολογηθούν, αν συγχωρεθούν… Έλα, λοιπόν, και κάνε μια προσευχή εσύ για αυτούς. Και όσοι είστε φυλακισμένοι και ακούτε — γιατί και από εκεί είχα κάποιο τηλέφωνο — να κάνετε προσευχή για αυτούς που δεν έχουν καταλάβει αυτά που τώρα εσείς καταλαβαίνετε. Εγώ είμαι φυλακισμένος, αλλά εγώ μέσα στην φυλακή, τουλάχιστον… Σήμερα Χριστούγεννα!.. Φυλακισμένος Χριστούγεννα. «Χριστός ετέχθη» και εγώ είμαι στην φυλακή!! Χριστούγεννα, ναι, αλλά εγώ μέσα στην φυλακή Χριστούγεννα, ξέρω αυτό το όνομα, το λέω αυτό το όνομα, το αγαπάω αυτό το όνομα, και ξέρω το Χριστό.
Υπάρχουν πολλοί φυλακισμένοι άλλοι, που είναι όντως φυλακισμένοι στα τάρταρα του Άδη και ας είναι ζωντανοί· δεν έχουν καμιά ελπίδα, δεν έχουν πού να στηριχτούν. Είστε σε πλεονεκτική θέση εσείς. Έλεγε ο Σολτζενίτσιν, «μέσα στην φυλακή γνώρισα την ελευθερία. Μέσα στην φυλακή γνώρισα τον Χριστό. Είμαι στην φυλακή, αλλά είμαι ευτυχισμένος. Βρήκα την αλήθεια μέσα στην φυλακή!» Μην κλαίτε, λοιπόν, και εσείς, μην το παίρνετε μελαγχολικά. Μπορείτε και εσείς να κάνετε την επίθεση της αγάπης. Την αντεπίθεση της αγάπης. Και να προσευχηθείτε για εμάς, που είμαστε έξω από τα κάγκελα της φυλακής, αλλά πιο φυλακισμένοι. Εγώ νοιώθω πιο φυλακισμένος. Νοιώθω ότι εγώ είμαι σε φυλακή, μέσα στον εγωισμό μου, μέσα στα κάγκελα της εμπάθειάς μου, της κακίας μου, της ζήλειας μου, της λαιμαργίας μου, της φιληδονίας μου, όλων των παθών. Όλων των παθών, που με βασανίζουν. Αυτά δεν είναι κάγκελα; Αυτό δεν είναι φυλακή; Εσείς μπορεί να έχετε βγει από αυτά τα κάγκελα· εσείς μπορεί να είστε μέσα στην φυλακή, αλλά εκτός αυτής της φυλακής που λέω εγώ. Σας παρακαλώ, κάνετε αυτό το δώρο, και σε μας, και σε μένα. Προσευχήσου και εσύ για μένα που είμαι φυλακισμένος, πιο πολύ ίσως από εσένα. Και αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι από όλα αυτά, και αν δυσκολεύεσαι, αν τα έκανες και κουράστηκες ή, αν τα σταματήσεις κάποια στιγμή, πάρε τηλέφωνο. Πάρε σήμερα τηλέφωνο σε κάποιο μοναχικό άτομο. Αυτός είναι τώρα σαν να σου λέει με την ζωή του: «Κύριε, άνθρωπον ούκ έχω».Άνθρωπον ούκ έχω. Και πάμε εμείς, και λες, δεν έχεις άνθρωπο; Θα γίνω εγώ σήμερα ο άνθρωπός σου. Θα σου κάνω λίγα λεπτά παρέα, θα σε πάρω τηλέφωνο να σου πω κάτι να μιλήσουμε, να σου πω ένα «γεια», να σου πω: «Μην στενοχωριέσαι… είμαστε μαζί, βρε παιδί, κυλάει η ζωή, θα την βγάλουμε την ανηφόρα της ζωής, θα τα καταφέρουμε, έχει ο Θεός, δεν θα μας αφήσει». Και να παρηγορήσει ο ένας τον άλλο, να κάνουμε παρέα ο ένας στον άλλο με ένα τηλέφωνο. Και ας είσαι ξάπλα, και ας είσαι καθηλωμένος, και ας είσαι παράλυτος, και ας είσαι ό,τι θες. Δηλαδή… ο πατήρ Πορφύριος ήταν στο κρεβάτι του πόνου και είχε ανοιχτή ακρόαση και μιλούσε στο τηλέφωνο και παρηγορούσε τους ανθρώπους, και ταξίδευε ο λόγος του και έδινε ζεστασιά στις ψυχές που τον ακούγανε.
Λοιπόν, αυτό είναι πολύ ωραίο. Και όσοι έχετε πλούσια καρδιά σήμερα, από εσάς… που τώρα μάλλον φτάσατε, πλησιάζετε το παρκινγκ. Θα παρκάρετε και θα κατέβετε. Μάλιστα· φτάνετε στο σπίτι, πλησιάζετε. Εσείς που έχετε πλούσια καρδιά και πλούσιο τραπέζι, αν έχετε την δύναμη και έχετε την ευρυχωρία στην ψυχή σας, καλέστε και κάποιο μοναχικό άτομο σήμερα σπίτι σας. Πέστε του να έρθει να φάει μαζί σας. Αυτό, ξέρετε, το έχω ζήσει· το έχω ζήσει… Ξέρετε πού; σε σπίτια πολυτέκνων! Δεν είναι απίστευτο, πολύτεκνοι άνθρωποι, οικογένειες πολύτεκνες με εφτά παιδιά, με δώδεκα παιδιά, με δεκατρία παιδιά, με πέντε παιδιά να καλούνε την ημέρα την εορταστική και άλλους! Και καλούνε και ξένους, που δεν είναι άμεσα συγγενείς τους, αλλά ξέρουν ότι εκείνη την μέρα δεν έχουν κανένα. Και μια φορά κάλεσαν και εμένα και κάλεσαν και κάποιους άλλους, τελείως ξένους. Και λέω: «Καλά, συγγνώμη αυτούς πώς τους καλείτε, δεν λυπάστε και τον εαυτό σας», μεταξύ μας τώρα σας το λέω, έτσι, «Πώς σκέφτεστε τον λογισμό σας να μου πείτε. Τόσο κόπο, τόση κούραση. Τόσα τραπέζια, τόσα φαγητά και φέρνετε και άλλους; Ας πούμε, πώς τους αντέχετε όλους;» «Μα», λέει, «πάτερ σήμερα είναι Χριστούγεννα, είναι Πάσχα, θα κάνουμε Ανάσταση, ξέρετε, χαιρόμαστε να τους έχουμε στο τραπέζι· το λέει ο Χριστός μας αυτό. Όταν κάνεις τραπέζι, μην καλείς τους αξιοπρεπείς της εποχής σου και αυτούς που θα σου πουν „ευχαριστώ“ και θα στο ανταποδώσουν. Γιατί, λέει, άμα στο ανταποδώσουνε, πήρες το μισθό σου από τους ανθρώπους. Να καλείς, λέει, αυτούς που δεν έχουν να σου δώσουν τίποτα, παρά μόνο το „ευχαριστώ“, μόνο τα δάκρυα της ευγνωμοσύνη τους, μόνο την απέραντη αγάπη τους». Και να το πουν από την καρδιά τους. Πολύ δύσκολο αυτό, ε; Να καλέσεις σήμερα σε τραπέζι που δεν χωράς καλά καλά εσύ και η οικογένειά σου, και να πεις, έλα και εσύ να φας, έλα να φάμε μαζί, και να χωρούν όλοι αυτοί. Παραδόξως, χωράνε όλοι. Λες: «πώς χωρίσαμε τελικά, πώς φάγαμε;» Χίλιοι καλοί χωράνε. Χωρέσανε! Αν μπορείς και προλαβαίνεις, αν δεν έχει γίνει το φαί, πάρε ένα τηλέφωνο, βρες κάποιον που ξέρεις, που θέλεις. Μην παρεξηγηθεί ο άνθρωπος· να του το πεις με ευγένεια ψυχής, με αρχοντιά! Να τον καλέσεις, το λέει ο Χριστός: «Χριστό καλείς». Τι ωραίο αυτό, αν μπορεί κανείς να το κάνει.