І раптам ён знік. Я чуў яго крокі, калі ён спускаўся па лесвіцы. Я пачуў, як унізе адчыніліся і зачыніліся дзверы. Цішыня. Свечка ў шафе павольна гарэла. Полымя ледзь мігцела.
Я паспрабаваў паглядзець на свой гадзіннік AX. Гэта не выйшла. Я ўсё яшчэ не мог павярнуць галаву, не кажучы ўжо пра тое, каб падняць яе. Пэт Кілбрайд нерухома ляжала пада мной. Яна дыхала рэгулярна. Я пачаў спрабаваць рухацца. Мае пальцы пачало паколваць, і цяпер я нават мог варушыць пальцамі ног. Гэтага было недастаткова. Недастаткова. Я працягваў чакаць. Нарэшце я змог падняць галаву на два сантыметры. Два сантыметры. Ужо два.
Двума паверхамі ніжэй я пачуў, як грукнулі дзверы. Ахова! Я спрабаваў паклікаць. Адкрыў рот, каб закрычаць. Нічога такога! Я ўсё яшчэ не мог выдаць ніводнага гуку. Маё сэрца замерла.
Я прыслухаўся да крокаў, якія ідуць на кухню. Гэта быў не сяржант. Для гэтага яны рухаліся занадта марудна. Гэта было больш падобна на чарговую праверку. Можа быць, нехта з пажылых мужчын.
Я пачуў, як яшчэ адны дзверы адчыніліся і зноў зачыніліся. Мужчына спусціўся ўніз, каб праверыць склеп. Затым ён павінен падняцца наверх, каб выкарыстоўваць апошні ключ, у канцы пярэдняй пярэднім пакоі; шосты ключ у доме. Каля лесвіцы, якая вядзе на гарышча!
Ён павінен быў убачыць свечку. Ён знойдзе нас, і мы будзем выратаваны. Вядома, наша місія правалілася, і Хоўку прыйшлося б пачынаць усё спачатку, але нічога нельга было змяніць.
Мы маглі б схапіць Дыёна Гермеса і яго групу ў аэрапорце і, прынамсі, абвінаваціць яго ў замаху на забойства. Можа быць, ён раскажа аб тэлеканале ў Перу. Можа, і не, але, прынамсі, мы з Пэт Кілбрайд будзем жывыя. І ў мяне будзе яшчэ адзін шанец.
Дзверы на кухні, якая вядзе ў склеп, зачыніліся. Крокі вярнуліся да шырокай лесвіцы, якая вядзе ўверх. Ён павінен выкарыстоўваць апошні ключ, ключ, які выратуе нас. Дыён Гермес не зачыніў дзверы; магчыма, ён хацеў бы, каб гэта было так. Святло свечкі павінна быць слабым водбліскам на старым паркеце. Ахоўнік павінен быў гэта ўбачыць! Мой мозг ужо прадчуваў падзеі. Яны б вельмі асцярожна разабраліся з гэтай справай, АХ па магчымасці пазбягае ўсякай агалоскі. Пентагон таксама быў бы незадаволены, асабліва цяпер, калі адзін з іх агентаў быў паранены, і яны запаролі справу. Калі б мае мышцы былі ў стане зрабіць гэта, я б, напэўна, усміхнуўся. Хоук зноў будзе імкнуцца да таго, каб Пентагон застаўся задаволены. У рэшце рэшт, мы зрабілі для іх дастаткова брудных спраў.
Уваходныя дзверы зачыніліся... Цішыня. Я не мог у гэта паверыць. Ён не падышоў. Ён вырашыў прапусціць апошні ключ. Ён быў ужо стары. У яго балелі ногі, і, вядома ж, яму было цяжка дыхаць. Тады навошта яму дарма падымацца яшчэ на два лесвічныя пралёты?
Я паспрабаваў вылаяцца і заўважыў, што мае мышцы горла крыху расслабіліся. Цяпер я мог выдаваць гук, які нагадвае перадсмяротны крык задушанай малпы. Я зноў быў адзін. Свечка павольна дагарала.
Дзяўчына расплюшчыла вочы. Яна паглядзела на мяне, але ў яе вачах нічога не было. Праз некалькі секунд яна зноў страціла прытомнасць. Я адчуваў, што таксама зараз страчу прытомнасць. Тады я ўспомніў яшчэ сёе-тое, што прафесар сказаў нам: нельга падвяргацца любой напрузе пад уплывам Г.А. ці ж ГБ. Я ўспомніў гэта зараз. Якраз перад тым, як я адчуў, што выслізгваю.
Калі я прыйшоў у прытомнасць, то ўбачыў, што полымя свечкі было побач з запальваннем. У мяне было ўсяго некалькі хвілін, не больш. Тады б успыхнуў агонь. Я затрымліваў бы дыханне як мага даўжэй, пакуль не ўдыхнуў атрутныя пары і не памёр. Дзяўчына, якая ляжала пада мною і, на шчасце для яе, усё яшчэ была непрытомная, таксама памрэ. Агонь, які павінен быў успыхнуць наверсе дома, неўзабаве быў бы заўважаны, як і было прадказана. Яны будуць тут дастаткова рана, каб знайсці нашы часткова абгарэлыя целы ў тым становішчы, у якім мы зараз знаходзімся. Такім чынам, гэтая гісторыя пацьвердзіцца. Гэта будзе ўтоена як мага лепш, каб выратаваць рэпутацыю задзейнічаных сакрэтных службаў. Людзі ніколі не даведаюцца праўду.
Пакуль я быў у коме, мае мышцы, відаць, часткова аднавіліся. Я напружыў усе сілы, што ў мяне было, і здолеў скаціцца з дзяўчыны. Я падкаціўся да дзвярэй. Я не рызыкнуў перакаціцца да шафы, каб пагасіць засцерагальнік. Я яшчэ не мог карыстацца рукамі і нагамі. Я яшчэ не мог устаць. Я мог толькі каціцца па сваёй восі. Я так і не змог бы пагасіць кнот, якая гарэла свечкі. Усё, што я зрабіў бы, гэта перакуліў бы скрыню і падпаліў бы анучы яшчэ хутчэй. Але. .. Я мог бы паспрабаваць стукнуць драўляную скрыню, каб збіць свечку. А потым спадзявацца, што яна згасне да таго, як упадзе на зямлю. Спадзявацца. ..