Мае рукі сталі вільготнымі, мой жывот сціснуўся ад гневу. Я, відаць, зрабіў крок, бо кроў раптам пацякла па маім горле. Нож усё яшчэ быў прыціснуты да майго горла. Джымона стаяў у баку са сваім 38-м калібрам напагатове. Калі б мне прыйшло ў галаву ўмяшацца, я б памёр перш, чым змог бы пачаць. Я быў вымушаны глядзець. Усё маё цела крычала аб помсце.
«Ты больш не зможаш даставіць задавальненне ні аднаму мужчыну», - прашыпела Кані, гледзячы на ??плача цела ў яе ног. Яна падала знак тубыльцам, якія дазволілі Іалане ўпасці на зямлю. Яна страціла прытомнасць. Па камандзе Кані адзін з тубыльцаў перакінуў маленькую знежывелую фігурку сабе на плечы, як куль мукі, і выйшаў з ёй. "Ён прынясе яе ў ахвяру Пеле", - крыкнула яна пранізлівым голасам. Яна звярнулася да мяне. У святле паходні я ўбачыў зусім вар'яцкую жанчыну, неверагодна прыгожую, моцна распусную і вар'яцкую істоту, дзікую ведзьму з далёкага мінулага.
"Што вы збіраецеся з ім рабіць?" - спытаў Джымона, паказваючы на мяне. Тубылец па-ранейшаму моцна трымаў нож у мяне пад горлам, але па сігнале Кані апусціў яго.
"У скрынях ёсць вяроўка, па якой сюды былі дастаўлены балоны", - сказаў Кані. «Спачатку звяжы яму запясці». Астатнія выцягнулі вяроўку і звязалі мне запясці перада мной. «Цяпер вазьмі доўгую вяроўку, абвяжы яе вакол яго грудзей і пад пахамі», - загадала яна. Пакуль тубыльцы выконвалі яе загады, яна звярнулася да Джымана. "Мы спусцім яго са скалы на гэтай доўгай вяроўцы і дазволім яму павіснуць там", - сказала яна. «Праз гадзіну, з надыходам цемры, па скале будзе завываць моцны вецер. Ён будзе разгойдваць яго ўзад і ўперад па каменнай сцяне. Камяні разарвуць гэтае цудоўнае цела на часткі. Да таго часу, калі ён памрэ, ён пазайздросціць лёсу Іаланы. Яна будзе пазбаўлена ад сваёй долі распаленай лавай».
Яна зноў засмяялася, і я вырашыў расказаць ёй некалькі рэчаў, якія да гэтага моманту не казаў. Можа быць, я змагу падражніць яе, прымусіўшы ўладкаваць сцэну, і ў рушыла ўслед за гэтым блытаніне, магчыма, я змагу скарыстацца Х'юга, які ўсё яшчэ прыціскаўся да майго перадплечча. Варта было паспрабаваць. Мне не было чаго губляць.
"Дазвольце мне сказаць вам сёе-тое", - пачаў я. «Ваш бацька - бедны, аблудны і збіты з панталыку стары, які жыве ў сваім уласным свеце мар. А ты брудная, жорсткая сука, апошняя шлюха!
Яе вочы ўспыхнулі. Яна падышла да мяне і накінулася; яе ўдар нават крыху мне пашкодзіў.
"Брудная сука", - паўтарыў я і салодка ўсміхнуўся, прамаўляючы гэтыя словы. Яна ўдарыла яшчэ раз, і я адчуў, як мой твар пачырванеў у тым месцы, дзе яна ўдарыла.
«Ты б аддала перавагу, каб я трахнуў цябе прама тут», - засмяяўся я. Яна закрычала і кінулася на мяне ў вар'яцкай лютасьці. Яна падрапала мне твар сваімі вострымі пазногцямі. Я паспрабаваў схапіць яе, укусіў за запясце, але адразу адчуў, як востры край нажа паказытаў мне рэбры. Я адпусціў яе і адступіў на некалькі крокаў. Тубылец ішоў са мной, трымаючы нож паміж рэбрамі. Я адчуваў, што сцякаю крывёй. Ён пачаў рэзаць, але Кані спыніла яго ў апошнюю хвіліну.
"Не, не трэба", - усклікнула яна. "Гэта менавіта тое, што ён хоча!" Тубылец адступіў, і я ўбачыў Джымона, які накіраваў на мяне свой 38-й калібр. Кані аднавіла кантроль над сабой.
"Адвядзі яго да абрыву", - сказала яна. "Ён не прымусіць нас забіць яго лёгкім спосабам". Мяне схапілі ззаду і выштурхнулі з пячоры. Яны правялі мяне ярдаў сто па вузкім грэбні, дзе дзе-нідзе з расколіны скалы расло дэфармаванае дрэва, якое звісала з краю абрыву. Я адчуў, як вяроўка зацягваецца вакол маіх грудзей і пад пахамі, калі мяне спусцілі з краю абрыву. Нарэшце, прыкладна за пяцьдзесят футаў ніжэй вяроўка нацягнулася. Я безабаронны, як лялька, вісеў над прорвай. Я пачуў голас Кані нада мной, яе дзікі смех рэхам разносіўся ўніз. Я чуў, як яны сыходзяць. Гук іх галасоў аціх, і я застаўся адзін, які матляецца на пяцідзесяціфутавай вяроўцы, са звязанымі перада мной запясцямі. Было ўжо цёмна, але месяц даваў дастаткова святла, каб цьмяна бачыць каменную сцяну ззаду мяне. Скала была поўная выступоўцаў вострых кропак і грубых расколін. Х'юга быў маёй адзінай надзеяй. Вельмі асцярожна я ўклаў штылет у далонь. Я ўхапіўся за рукаяць пальцамі і пачаў павольна і асцярожна паварочваць лязо. Калі б я яго выпусціў, у мяне не было б апошняга шанцу. Я павярнуў лязо так, каб вастрыё паказвала на мяне. Я асцярожна падняў яго, пакуль вастрыё не кранула вяроўкі на маіх запясцях. Я прыціскаў пальцамі нож да вяроўкі, імкнучыся зрабіць у ёй невялікія надрэзы. Гэта было напружанае намаганне. Я не мог выкарыстоўваць сілу сваіх рук, і мне даводзілася спыняцца кожныя пяць хвілін, каб спазмы ў пальцах пайшлі.