Mi tutan vivon estas sur mia flanko, - diris Viktor.
Ĉi tie tio ne eblos.
Vidos ni, - diris Viktor.
Dio, - diris Golem. - Kvazaŭ mi ne volas resti! Sed oni devas mediti eĉ iomete! Oni devas kompreni, diable, kion oni volas kaj kion oni devas... - Li kvazaŭ konvinkis sin mem. - Ho vi... Restu do. Mi deziras al vi agrable pasigi la tempon. - Li enŝaltis la rapidumon. - Kie estas la kajero, Diana? Ha, jen gi estas. Do mi prenas gin al mi. Vi ne bezonas gin.
Jes, - diris Diana. - Ĝuste tion li volis.
Golem, - diris Viktor. - Sed kial vi fugas? Vi ja volis tiun ĉi mondon.
Mi ne fugas, - severe diris Golem. - Mi ve- turas. De tie kie mi ne estas jam bezonata tien kie mi ankoraŭ estas bezonata. Ne kiel vi. Adiaŭ.
Kaj li forveturis. Diana kaj Viktor interprenis la manojn, kaj ekiris supren sur avenuo de sinjoro prezidento en la malplenan urbon, renkonten al proksimigantaj venkintoj. Ili ne konversaciis, ili plenbruste enspiris nekutime puran freŝan aeron, duonfermis la okulojn rigardante la sunon, smajlis unu al la alia kaj timis nenion. La urbo rigardis ilin per la malplenaj fenestroj, gi estis miriga, tiu ĉi urbo - kovrita per ŝimo, per iuj malignaj glitaj makuloj, putra, kvazaŭ trafita per ekzemo, kvazaŭ gi multe da jaroj trovigis sur mara fundo, kaj jen, fine, oni elakvigis gin por ke suno primoku gin, kaj
suno, satmokinte, komencis detrui la urbon.
Digelis kaj vaporiĝis tegmentoj, lado kaj tegoloj fumis per koroda vaporo, kaj malaperis antaŭ la okuloj. En muroj kreskis degelaĵoj, ili disvastiĝis, malfermante eluzitajn tapetojn, litojn kun multloke defalinta farbo, meblaron sur kriplaj piedetoj, pal- iĝintajn fotografaĵojn. Mole rompiĝinte kliniĝis stratlanternoj, dissolvis en aero kioskoj kaj reklamtabuloj - ĉio ĉirkaŭe kraketis, mallaŭte siblis, susuris, iĝis poreca, travidebla, transformiĝis en dunojn da ŝlimo, kaj malaperis. Malproksima turo de la urbestraro ŝanĝis la trajtojn, iĝis ŝancela, kaj kunfluiĝis kun bluo de ĉielo. Iom da tempo en ĉielo, aparte de ĉio, pendis antikva tura horloĝo, poste malaperis ankaŭ ĝi...
«<Malaperis miaj manuskriptoj», - gaje pensis Viktor.
Ĉirkaŭe jam forestis la urbo - elstaris ie-tie sensukaj arbustoj, restis malsanaj arboj kaj maku- loj da verda herbo, nur malproksime, post nebulo, diveniĝis ankoraŭ iuj konstruaĵoj, restaĵoj de kon- struaĵoj, fantomoj de konstruaĵoj, kaj proksime al iama pavimo sidis Teddi, sur ŝtona perono kiu gvidis nenien, sidis etendinte la vunditan kruron kaj met- inte apud si la lambastonojn.
Saluton, Teddi! - diris Viktor. - Do restis vi,
ĉu?
Jes, - diris Teddi.
Kial?
Tiel ja, - diris Teddi. - Ŝtopiĝis ili kiel haringoj en barelon, ne restis loko por etendi la kruron, mi diras al la bofilino, nu por kio al vi, stul - tulino tiu ĉi ŝranko? - Kaj ŝi min insultadas... Kraĉis mi pri ili kaj restis.
Ĉu vi iros kun ni?
Ne, iru vi, - diris Teddi. - Mi sidos. Malbona paŝanto mi estas nun, kaj mia min ne preteriros...
Ili ekiris pluen. Iĝis varmege, kaj Viktor deĵetis sur la teron la pluvmantelon, forskuis de si karodi- tajn restaĵojn de la mitraleto, kaj ekridis pro la malpeziĝo. Diana kisis lin kaj diris "Bone!". Li ne kontraŭis. Ili iris kaj iris sub la blua ĉielo, sub var- maj sunradioj, sur tero kiu ekverdis jam per juna herbo, kaj ili venis al loko kie estis la hotelo. La hotelo tute ne malaperis - ĝi staris estiel giganta griza kubo el kruda raspa betono, kaj Viktor ekpen- sis ke tio estas monumento, aŭ eble limsigno inter malnova kaj nova mondoj. Kaj apenaŭ li ekpensis tion, el post la betona bloko senbrue elglitis ĉas- avio kun ŝildo de Legio sur la fuzelaĝo, ĝi sensone preterbrilis super la kapo, same sensone ekturniĝis ie apud suno, kaj malaperis, kaj nur tiam atakis in- fera fajfanta hurlo; ĝi batis la orelojn, vizaĝon, an- imon...
Sed kontraŭe iris jam Bol-Kunac, adoltiĝinta, vastŝultra, kun paliĝintaj lipharetoj sur la sun- brunigita vizaĝo, kaj iom poste iris Irma, ankaŭ preskaŭ adolta, nudpieda, en simpla malpeza robo, kun vergeto en la mano. Ŝi ekrigardis post la ĉas- avio, levis la vergeton, kvaza ŭ celante, kaj diris: "kĥ-ĥ!".
Diana ekridis. Viktor ekrigardis ŝin, kaj ekvidis ke tio estas ankoraŭ unu Diana, tute nova, kia ŝi
neniam estis antaŭe, li eĉ ne antaŭvidis ke tia Diana eblas - Diana Feliĉa. Kaj tiam li minacis al si per la fingro kaj ekpensis:
«Ĉio ĉi tio estas belega, sed jen kio, ne forgesu ja mi reveni».
1967.
[1] smajlo: utilas por indiki ĝoj-esprimon mienan, sen- sonan, kontraste al rido, kiu estas ĝoj-esprimilo sona: smajlo, smajleto, smajlego; rido, rideto, ridego. (Propono).
[2] pe-: Prefikso pe utilas por indiki kompletan plenu- mon, realigon, efektivigon de la ago: konstruis pe-kon- struis; kuiros pe-kuiros; kuracus pe-kuracus. Propono.
[2] lamprido: granda mara fiŝo, tre bongusta (PIV).
16
[3] lemnoj: tre malgrandaj flosantaj verdaj plantoj (PIV)
[3] honoris kauza (honoris causa): vortoj aldonitaj al la scienca titolo, se ĝi estas alproprigita sen la defendo.
26
[4] Temas pri ofic-rangoj, kie rango unua estas plej alta.
27
[4] Temas pri metala plata pezaĵo kun por-fingraj truoj.
33
[4] Averto de soveti-tempa malliberul-eskortisto.
52
[5] Aŭtoro de la kanto estas Vladimir Visotskij (ruse: Высоцкий; angle: Vysotsky 1938 - 1980), ne tro per- mesata sed tre populara soveti-tempa kanzonisto. La kanton provu aŭdi en:
<http://www.youtube.com/watch?v=-aZrfze6JDo>