— Kompreneble. Mi ne pensis pri tio. Ĉevalon ne tedas fojno; erinapro forglutos sian kaĉon avide poreterne.
— Kaj vi verŝajne englutus omaron kaj ĉampanon dum jarcento.
— Bone observite kaj ĝuste, mia knabo. Kiom longe plu ni restos ĉi tie, laŭ vi? — li demandis, forpuŝante nemanĝitan duonporcion da krespobuloj.
— Mi dirus, ke minimume ankoraŭ du semajnojn.
Tremo traskuis lian korpon.
— Estos por mi bona okazo por maldikiĝi.
— Tiam la intenso de la ĉaso estos jam sufiĉe malpliiĝinta. Ni ankoraŭ devos eviti la publikajn transportilojn dum kelka tempo. Tamen mi pretigis eskapovojon, kiu tre baldaŭ estos sekura.
— Ĉu mi aŭdacas demandi, pri kio temas?
— Boato, aŭ pli ĝuste krozŝipo kun kajuto sur la rivero Stikso. Mi aĉetis ĝin antaŭlonge, nome de korporacio, kaj ĝi atendas ĉe la dokoj tuj ekster Predikurbo.
— Bonege! — Li interfrotis la manojn ĝoje. — Fine de la somero, krozante suden, frititaj katfiŝoj vespere, boteloj da vino malvarmiĝantaj en la fluo, bifstekoj ĉe la apudriveraj restoracioj.
— Kaj seksoŝanĝo por mi.
Je tio li rapide palpebrumis, kaj poste suspiris trankviliĝe, kiam mi klarigis:
— Mi portos knabinajn vestojn surŝipe, kiam oni povas vidi min de la bordo, almenaŭ ĝis ni estos sufiĉe foraj.
— Bonege. Mi perdos iom da pezo — ne estos malfacile dieti tie ĉi. Mi lasos la lipharojn kreski, poste eĉ la barbon, tinkturos denove miajn harojn nigraj. Tio okupos min. Ĉu ni diru monaton anstataŭ du semajnojn? Mi povas vivi tiom longe enkarcerigite en ĉi tiu gustumo-geto, kondiĉe ke mi ne manĝu. Mia figuro estos des pli bona danke al la kromaj semajnoj, miaj barbo kaj lipharoj des pli longaj.
— Mi povas daŭrigi, se vi povas.
— En tiu okazo, konsentite. Kaj ni profitos kiel eble plej bone la tempon antaŭenigante vian klerigon. RAM, ROM, kaj PROM estos la hodiaŭa leciono.
Min tro okupis la studoj, por ke la ĉiea odoro de rostitaj erinapraĵoj povu ĝeni min. Cetere, mi ankoraŭ kapablis ilin manĝi. Ju pli kreskis mia kompreno pri ĉiuj diversaj ebloj de kontraŭleĝa agado en nia socio, des pli malkreskis la figuro de mia kamarado. Mi volis forlasi la lokon pli frue, sed La Kuriero, jam decidinte, ne ŝanceliĝis.
— Plano farita, plano sekvota. Laŭlitere. Ĝi nur ŝanĝiĝu, se eksteraj cirkonstancoj ŝanĝiĝas. La homo estas raciiga besto, kaj bezonas dresadon por fariĝi racia. Motivoj ĉiam troveblas por aliigi operacion. — Li tremis, dum la maŝinoj akcelis ekmuĝante — elirhoro de la lernejoj — kaj forstrekis plian tagon de la kalendaro. — Bone planita operacio funkcios. Se oni tuŝaĉas ĝin, oni detruas ĝin. Nia plano estas bona. Ni restu ĉe ĝi.
Li estis multe pli malgrasa kaj malmola, kiam fine alvenis la tago de nia eliro. Elprovite en la gustuma forno, li estis hardita. Mi pezis pli. Post kiam niaj planoj estis faritaj, niaj malmultaj posedaĵoj pakitaj, la kirasŝranko malŝarĝita de siaj spesoj, kaj ĉiu postsigno de nia restado forigita, je la fino ni povis nur sidi silente, rigardante ree kaj ree niajn brakhorloĝojn.
Ni staris plezure ridetantaj, kiam sonis la alarmilo.
Mi haltigis la alarmilon, dum La Kuriero malfermis la pordon de la fridoĉambro. Ni staris kaj tremis en la maŭzoleo de MakPorko, dum ni aŭdis la ripariston eniri la ĉambron de ni ĵus lasitan.
— Ĉu vi aŭdas? — mi demandis. — Li ĝustigas la glaciigilon de la ŝlimĉeriza maŝino. Mi rimarkis, ke ĝi sonis strange.
— Prefere ni ne pridiskutu la enhavojn de la gastigaĉa gastronoma galerio. Ĉu jam estas tempo?
— Jam. — Mi glite malfermis la eksteran pordon, kaj palpebrumis je la taglumo, tiom longe ne vidita. Nenio krom la kamioneto de la riparisto en la strato. — Ni ekiru.
Ni eliris, kaj mi fermis la pordon. La aero estis dolĉa kaj freŝa, plena de aminda poluo. Eĉ min jam tro saturis la kuirodoroj. Dum La Kuriero hastis al la kamioneto, mi per du kojnoj fiksis la pordon de nia kuira hororĉambro. Se la riparisto provus eliri antaŭ sia fiksita horo, tio malrapidigus lin. Ni bezonis nur ĉirkaŭ dek kvin minutojn.
La Kuriero certe lertis en la uzo de la dirko, kaj la kamioneto estis malfermita kun pordoj libere svingiĝantaj, jam dum mi turniĝis. Li plonĝis en la malantaŭon inter la maŝinpartojn, dum mi startigis la motoron.
Tiel facile. Mi lasis lin proksime al la doko, kie li sidis sur benko sunbanante kaj zorgante pri niaj posedaĵoj. Estis la simpleco mem lasi la ŝtelitan kamioneton en la parkejo de la plej proksima alkoholaĵvendejo. Poste mi promenis, ne kuris, reen al la riverbordo por renkonti lin.
— Estas la blanka ŝipo, tie — mi montris samtempe premante miajn lipharojn per la alia mano por certigi, ke ili estu sekuraj en sia loko. — La tuta dokaro estas aŭtomata. Mi prenos la ŝipon kaj venigos ĝin ĉi tien.
— Nia krozo tuj komenciĝos, — li diris, kaj en liaj okuloj estis gaja brilo.
Mi lasis lin en la sunlumo kaj iris al la doko por enigi la legitimilon de la ŝipo en la kontrolroboton.
— Bonan matenon, — ĝi diris per lada voĉo. — Vi volas preni la krozŝipon Ĉarmaj Spesoj. La baterioj estis reŝargitaj je kosto de dek du spesoj. La prezo de parkado…
Ĝi tiel pluis, laŭtlegante ĉiujn elspezojn, kiujn oni klare povis vidi sur la ekrano, supozeble por tiuj klientoj, kiuj ne kapablas legi, kaj nenion oni povis fari kontraŭ tio. Mi staris sur unu piedo, kaj poste sur la alia, kaj tiel plu, ĝis ĝi finis. Tiam mi enpuŝis la monerojn. La maŝino forglutis ilin kaj vomis kvitancon. Ankoraŭ promenade, mi proksimiĝis al la ŝipo, enmetis la kvitancon, kaj atendis la bonvenan klaketon de la malŝlosiĝo de la kateno. Post sekundoj, mi estis jam sur la rivero direkte al la sola figuro sur la bordo.
Sola ne plu. Fraŭlino sidis apud li.
Mi ĉirkaŭiris for kaj reen, sed ŝi ankoraŭ estis tie. La Kuriero sidis klinite kaj ne signalis kion fari. Mi ĉirkaŭveturis ankoraŭfoje, sed la vido de patrolanta policaŭto sendis min panike al la bordo. La fraŭlino ekstaris kaj salute svingis siajn brakojn, kriante:
— Ho, eta Jimĉjo diGriz, tute sendube. Kia plaĉa surprizo!
Ĉapitro 16
Lastatempe la vivo havis tro da tiaj momentoj. Mi rigardis la knabinon pli detale, dum mi zorge gvidis la boaton ĝis la bordo. Ŝi konis min, do mi devis koni ŝin: okulfrape bela, ŝia bluzo perfekte plenigita. Tiuj tulipaj lipoj — ŝi! — temo de miaj plej ekstremaj revoj.
— Ĉu estas vi, Lizbeta? Lizbeta Naratin?
— Kiom dolĉa vi estas, ke vi memoras min!
Mi pretis salti surteren kun la kablo, sed ŝi prenis ĝin el mia mano kaj ligis ĝin ĉirkaŭ la bolardo tie. Super ŝia ŝultro, mi vidis, ke la policaŭto pasis kaj krozis plu. Mi ekrigardis al La Kuriero, kiu nur rulis la okulojn ĉielen, dum ŝi parolis.
— Mi diris al mi, Lizbeta, mi diris, tiu ne povas esti Jimĉjo diGriz, elgrimpanta el tiu malnova MakPorka kamioneto kaj portanta koketan etan liphararon. Ne tiu Jimĉjo, kiu tiom troviĝas en la novaĵoj lastatempe. Se jes, kial mi ne simple promenu post li, pro la memoro. Tiam mi vidis vin paroli al ĉi tiu afabla sinjoro, antaŭ ol vi iris al la jaĥtostacio, do mi decidis atendi, ĝis vi revenos. Ekvojaĝontaj, ĉu ne?
— Ne, ne vojaĝo, nur eta tagekskurso, kontraŭflue kaj reen. Estis agrable vidi vin denove, Lizbeta.
Tio estis la sola bona parto de la afero. Vidi ŝin, mi volas diri. La celon de mia infana adoro. Ŝi forlasis la lernejon, mallonge post kiam mi eniris, sed estis malfacile ŝin forgesi. Kvar jarojn pli aĝa ol mi, vere matura virino. Do ŝi nun aĝis dudek unu jarojn. Ŝi estis ĉefo de sia klaso, gajninto de Belulino de la Jaro. Pro bona kialo. Nun, kvankam maljuna, ŝi ankoraŭ estis belegulino. Ŝia voĉo interrompis mian rememoradon:
— Mi ne pensas, ke vi ĝuste verdiras, Jimĉjo. Nu, kun ĉiuj tiuj pakaĵoj kaj aferoj, mi vetus, ke vi komencas longan vojaĝon. Se mi estus vi, mi opinius longan vojaĝon tre bona ideo.