– A cholera wie – egzorcysta wzruszył ramionami. – Co tylko do łba strzeli. Miasto można zdmuchnąć albo na przykład wulkan zrobić… Jak poprzednio rozładowali, to była druga wojna światowa. – Sądzisz, że jest naładowany?
– Owszem – kiwnął głową. – Ale nie do końca. Jeden krąg tośmy z chłopakami czołgiem rozwlekli, a ołtarz wywieźliśmy do lasu i zakopaliśmy. – To znaczy, że nic im z tego nie wyjdzie?
– Przekonamy się jutro. Egzorcysta zamilkł. Im bardziej się zbliżali, tym mocniej czuł przepływ mocy. A więc już niedługo.
Kapłanka położyła mumię hrabiego na ołtarzu. – A teraz patrz, niedowiarku – warknęła na Marka. Nacięła sobie nadgarstek i spuściła kroplę krwi na czoło mumii.Z krwi zrodzony, krwią się żywisz, przez krew powróć do świata żywych – szepnęła. Mumia drgnęła. Ciało w ciągu kilku minut odzyskało pełnię życia. Zygfryd von Hosenduft powrócił. Przeciągnął się, aż strzeliły mu stawy.Fiuuu – zagwizdał Mark. Nic więcej nie zdołał powiedzieć, bo przebudzeniec skoczył na niego i złamawszy mu kark, wbił zęby w jego szyję. Po kilku minutach odrzucił bezwładny, wysuszony zewłok. – Jestem kapłanką – powiedziała dziewczyna. – Reprezentuję zakon Thule. – Bardzo mi miło – uścisnął jej dłoń – Hrabia Zygfryd von Hosenduft. Zechce mi pani towarzyszyć? – Oczywiście, uśmiechnęła się. – A gdy będzie powszystkim, może zażyjemy trochę seksu? – Z przyjemnością uśmiechnął się. Po sześćdziesięciu latach bycia mumią był nieco wyposzczony. – Jak wygląda instalacja Atlantydów? – zagadnął.Spuściła głowę. – Upłynęło wiele czasu – powiedziała posępnie.Mamy koniec XX wieku. Krąg koło pałacu wysadzono w powietrze. Zostało tylko kilka głazów.Krąg akumuluje moc, jeśli jest ich 24 – mruknął.
– Sprawdziłam, są zupełnie martwe. Ten koło miasteczka naładował się ładnie. – A najważniejszy, na uroczysku, w lesie? – zaciekawił się. – Też działa. I jest naładowany jak diabli – powiedziała z uśmiechem. Dobra. No to zrobimy sobie maluśki Armageddonuśmiechnął się. – Ale najpierw muszę podładować się mocą kręgu, jeśli chcę trochę pożyć…
– Kuźwa – zaklął Jakub.
– Cholera – zawtórował mu Semen. – Że też właśniew tej chwili musiało skończyć się paliwo… Kopnął ze złością bok ukradzionego Talibom dużego fiata.Daleko jesteśmy? – zapytał stary kozak.Egzorcysta przymknął oczy. – Czuję fluktuacje mocy – powiedział. – Zygfryd już powrócił. Nie możemy być daleko. Najwyżej dwa, może trzy kilometry. Przez las pójdziemy skrótem. Obaj przyjaciele wkroczyli w gęsty zagajnik. Już po chwili okazało się, że pomiędzy drzewami absolutnie nic nie widać. Złapali się za ręce i trzymając razem, ruszyli naprzód. Po dalszych kilkudziesięciu krokach Semen jęknął.Jakub, może zawrócimy… Szosą przynajmniej niezabłądzimy. Odwrócili się, ale krawędzi puszczy już nie było widać.Czekaj – mruknął egzorcysta. – Zamknę oczy i pozwolę, by kierowały mną moje wizje. Tak też zrobili. Po mniej więcej dwudziestu minutach wyszli wprost na kamienny krąg. Nauczyciel z archeologiem ucztowali sobie w najlepsze.Te twoje wizje nakierowały cię na flaszkę, a nie namiejsce ożywiania hrabiego – syknął Semen. Jakub rozejrzał się wokoło.No, faktycznie – przyznał – Ale nie zapominaj, żehrabia, żeby użyć mocy, musi przyjść do kręgu. No to poczekamy tu na niego… I imprezka jest. Olszakowski od dłuższej chwili wpatrywał się ze zdumieniem w niespodziewanych gości. To spotkanie prywatne – powiedział. – Tylko dla kumpli…
– Sami i tak nie wychlamy tego wszystkiego – zmitygował go nauczyciel. – Ale my się znamy – uśmiechnął się Jakub – to ty wygrzebałeś w Chełmie tego golenia. – A niech mnie. To ty jesteś tym starym pierdzielem,który mi zabytek rozpieprzył na kawałki – ucieszył się archeolog. – Faktycznie, w takim razie siadajcie… – Nie przyszliśmy z pustymi rękami – uspokoił go kozak. Z torby wyjął dwie butelki talibańskiego bimbru z daktyli i kawał szalonej wołowiny. Imprezę można było kontynuować. – Wiecie, co jest najważniejsze w zawodzie egzorcysty? – zapytał Jakub, po którejś z kolei kolejce. – No, pewnie trzeba mieć dużo krzepy, żeby te osikowe kołki wbijać? – domyślił się nauczyciel. – To też, ale najważniejsze są mocna głowa i zdrowa wątroba – Wędrowycz wychylił kubek jednym haustem. Minęła północ. Cała czwórka miała już zdrowo w czubie. No to wchodzę do Jakuba na podwórze – ciągnął opowieść Semen – A on coś opieka na ognisku. Na rożnie znaczy się… Ja go pytam: "Jakub, gdzie upolowałeś taką żółtą wiewiórkę?", a on mi na to: "Powiedziało, że nazywa się Pikaczu"… Ryknęli zdrowym i wesołym śmiechem.Kurde, tubylcy mówią, że to złe miejsce – powiedział nauczyciel – a ja na to leję. Jakie to może być złe miejsce,skoro jest tu wóda, bimberek i nawet zagrycha na grillu… Semen odciapał kolejny plaster szalonej krowy i nadziawszy na patyk, zatknął przy ogniu.Z nami nie zginiesz, mordeczko – zarechotał wprawdzie mam cztery lata więcej co ty, hyp… znaczycztery razy lat więcej… ale, kurde, mam doświadczenie życiowe, a ono mi mówi, że dobra zagrycha, to podstawa…To jest złe miejsce – wyjaśnił nieco bełkotliwym głosem Jakub. – Ale żeby kuźwa było tak naprawdę złe, to bytrzeba było wyzwolić moc energii Atlantydów… Kamienie, naładowane mocą, trochę świeciły. Nikomu to nie przeszkadzało. – Atlantyda to bajka – powiedział archeolog z przekonaniem. – Kupa bredni do ogłupiania frajerów. To zbudowali ludzie z kultury pucharów lejkowatych. – A komu potrzebne puchary lejkowate? – zdziwił się Jakub, unosząc blaszany kubek z bimbrem. – Bimbru,bimbru, bimbru dajcie, a jak nie to spier… – zaintonował. Zaklaskali, a ponieważ woleli zostać, dolali mu okowity.Jakub, a co zrobisz, jak tu przyjdzie ten Hosenduft? zaciekawił się Semen. Egzorcysta beknął.Gówno tam, wcale się go nie boję…
Co się stało z Adolfem? – zainteresował się Hrabia.Założył na siebie kurtkę i jeansy Marka, bo łachy, w których spędził 60 lat w sarkofagu, wyglądały nieco niewyjściowo.Popełnił samobójstwo. Ruscy zabezpieczyli jego zwłoki i potem spalili. Zachowali tylko fragmenty szczęki.Myślę, że dałoby się zdobyć kawałek. Poskrobał się po głowie.Odtworzenie ciała z tak niewielkiego kawałka, w sytuacji, gdy nie dysponujemy pełną mocą kręgów, będzieskrajnie trudne – powiedział. Nie potrzeba mocy – uśmiechnęła się. – Wystarczy go sklonować. Nauka poszła w międzyczasie trochę do przodu. Zresztą, chrzańmy Hitlera. Nie nadawał się do naszych planów. Na dłuższą metę był nieprzewidywalny. I tylko zaszkodził zakonowi Thule.A kto się nadaje? – zaciekawił się. Wyjęła opasły skoroszyt wycinków prasowych.