– Vanessa – wyszeptał Andrews, wpatrując się nieruchomym wzrokiem w muchę siedzącą na ekranie komputera. – Jest na posterunku policji.
– Gdzie? – wrzasnął Crenshaw, gwałtownie wstając. Ale w Kwaterze Głównej, przerobionej ze starej przyczepy kempingowej, nie wolno zachowywać się nieodpowiedzialnie. Toteż po chwili masował lewy bark, którym solidnie wyrżnął o ścianę. – Powtórz.
Bob pomału przychodził do siebie. Mówił wolno, wyraźnie, od czasu do czasu przełykając ślinę.
– Musimy jechać na komisariat. Vanessa mówi, że wróżka nie żyje. Ktoś ją zamordował.
– Clarissę Montez? Dlaczego? Może… któryś z handlarzy bronią?
Bob wzruszył ramionami.
– Vanessa mówiła, że siedziała za stołem. Z dziurą w czole. Ale dziurę Vanessa zauważyła dużo później. Bo tam w środku, mimo dnia, jest ciemno. Vanessa narobiła strasznego wrzasku. Zlecieli się ludzie, przyjechała policja i…
Pete przestał rozcierać ramię.
– Jedziemy! Wpakowaliśmy dziewczynę w szambo, trzeba ją z niego wyciągnąć!
W komisariacie szalał Mat Wilson, opędzając się od dziennikarzy z miejskiego kanału telewizji i paru stacji radiowych. Przewodził im farbowany na blond Benjamin Roberts – gwiazda stacji CBS-Radio.
– Panie sierżancie! – podtykał swój mikrofon prawie pod spocone ucho szefa posterunku. – Panie sierżancie, co już wiadomo o morderstwie znanej w mieście wróżki?
Mat Wilson opędzał się niczym od sfory rozwścieczonych ogarów, które jakoś nie poszły w las.
– Proszę państwa! Śledztwo jest w toku. Zeznanie złożyła osoba umówiona z Clarissą Montez… zastała ją martwą i…
– Czy znany jest kaliber broni, z której strzelano?
Mat zamykał i otwierał usta. Wreszcie wyrżnął pięścią w biurko, aż podskoczyła szklana popielniczka.
– Cisza! Broń należała do pani Montez. Legalnie. Koniec pytań. Nie mam nic więcej do dodania!
Trzej Detektywi przysłuchiwali się wymianie zdań. Sądzili, że spotkają Vanessę, ale dziewczyny nigdzie nie było. Kiedy do budynku wszedł konstabl George Lawson, runęli w jego kierunku.
– George! – Jupiter Jones zakrywał dłonią ślady po musztardzie. Nie zdążył zmienić koszulki. – Gdzie jest Vanessa?
Lawson nadął się niczym indyk.
– Nie mam obowiązku…
– Ależ masz! – wyszeptał Pete, podchodząc bliżej. Czasem mówili do niego po imieniu. – Jesteś nam od dawna winien przysługę. Już zapomniałeś?
George zdjął czapkę, międląc daszek w spoconych palcach.
– Zawsze czegoś chcecie, a kiedy ja proszę o parę pomysłów dla policji, to zasłaniacie się tym, że jesteście amatorami! Nie tak było ostatnio?
Bob postanowił zostać rozjemcą. Przyjaźń z Lawsonem bywała czasami trudna do wytrzymania, ale bez niej miotaliby się niczym kawałki lodu w przerębli.
– George, panie konstablu, zawsze dobrze jest wspierać się nawzajem. Gdzie jest Vanessa?
– U koronera Bullita.
– A koroner?
– Pojechał na miejsce zbrodni. Właśnie stamtąd wracam.
Jupiter Jones dał znak przyjaciołom.
– A… ekipa techników?
George Lawson miał głęboko nieszczęśliwą minę.
– No… jeszcze nie przyjechała.
Chłopcy w jednej sekundzie byli na zewnątrz. I choć stary ford, jak zawsze, nie chciał zapalić – wystartowali w końcu, by łamiąc parę przepisów drogowych, dotrzeć do włoskiej dzielnicy wcześniej niż ekipa śledcza wąsatej Sanchez.
– To skąd Vanessa dzwoniła? – dziwił się Pete. – Mówiłeś, Bob, że z posterunku?
Asndrews wzruszył ramionami.
– Tak zrozumiałem.
Wejście do kanciapy wróżki blokowały żółte policyjne taśmy rozciągnięte pomiędzy drzewami. Ludzie z okolicy tłumnie zbiegli się na miejsce zbrodni i, jak to Włosi, głośno dyskutowali, gestykulując zawzięcie. Jeden policjant pilnujący porządku zupełnie sobie nie radził. Na dodatek też był Włochem, więc jego utarczki z rodakami rychło przemieniły się w przepychankę.
– Spokój! – huknął Crenshaw, podwijając rękawy. – Jupe, stań tutaj i nie pozwól gawiedzi zbliżyć się do drzwi. Bob, postaraj się przejść. Z aparatem!
Policjant z ulgą przyjął pomoc.
– Kim jesteście? – wymamrotał, ocierając pot z czoła.
– Przysłał nas konstabl Lawson – powiedział Jupiter, wciąż żałując, że nie przebrał się w coś czystego. Deprymowała go wielka plama z musztardy. – Nie wchodzić!
Bob śmignął pod żółtą taśmą. Nikt nie odważył się go powstrzymać. Zniknął w ciemnościach kanciapy tuż za zasłoną ze sznurków brzęczących korali.
O dziwo, nie było tam ani Vanessy, ani koronera Bullita z nieodłącznym cygarem z ustach. Gdy oczy przywykły do mroku, Bob dostrzegł olbrzymi stół znany z poprzedniej wizyty. Ale tym razem w obszernym fotelu siedziała Clarissa Montez z dziurą pośrodku i czoła. Była martwa. Tak bardzo martwa, jak to tylko możliwe. Jej dłonie leżały jedna obok drugiej. Pomiędzy palcami błysnęło coś srebrnego. Bob opanował nerwy.
– Zdjęcia – wymamrotał – muszę zrobić zdjęcia, zanim ktoś mnie na tym przyłapie.
Aparat pstrykał, flesz włączał się, by rozświetlić mrok. To coś srebrnego między palcami o długich, krwistych paznokciach okazało się rozerwanym łańcuszkiem. Clarissa o szeroko otwartych, lekko zdumionych oczach nie miała na szyi medalionu.
Bob ciężko dyszał. Pracował w pocie czoła, wiedząc, że jest to jedyna, niepowtarzalna okazja, bo zaraz przybędą technicy, po których nikt już nie zobaczy wnętrza takiego, jakim było w godzinie śmierci. I pomimo strachu zanurkował pod stół. Ale podłoga była równa. Żadna deska nie odstawała ani o milimetr. Ani śladu skrzynek amunicji czy broni. Nic prócz kurzu. Ostrożnie wycofał się na czworakach. I to go uratowało.
Do wnętrza wkroczyła bowiem sama Sanchez – gruba, mała, z czarnym wąsem nad górną wargą. A wraz z nią ludzie z policyjnej ekipy technicznej.
Bob zdołał poraczkować w kierunku parawanu z chińskiej laki stojącego tuż przy wyjściu. Ludzie Sanchez zapalili reflektory. Wnętrze w ich świetle nabrało iście filmowego charakteru. Spelunka wróżki wyglądała teraz niczym marna dekoracja do horroru najpośledniejszego gatunku. A sama Clarissa Montez upodobniła się do żółtawej atrapy z Muzeum Figur Woskowych.
Bob, korzystając z chwilowego zamieszania, chyłkiem, boczkiem wycofał się za drzwi. Ściskał przytulony do piersi aparat niczym największy skarb.
Policjant wciąż się użerał z tłumem ciekawskich. Stróżowi porządku pomagał Pete i, od czasu do czasu, Jupiter. Ten ostatni wszakże uważnie obserwował gromadzących się ludzi.
– Udało się? – spytał Boba.
– Tak. Zrobiłem tyle zdjęć, ile się dało. Ona wygląda jak wielka woskowa świeca z dziurą na knot – powiedział, głośno oddychając. Wciąż czuł w nosie zapach trociczek, którym przesiąknięte było wnętrze. – Pod stołem pusto. Boję się, że zostawiłem ślady.
Jupiter machnął dłonią.
– Nieważne! Pamiętaj, że do wróżki chodziła cała masa ludzi. Wszyscy zostawiali ślady.
– I nie ma na szyi medalionu.
Jupiter ssał wargę.
– Czyżby ten spod podłogi należał przedtem do niej?
– Na to wygląda. W jej rękach został tylko łańcuszek. Ten medalion na pewno jest znakiem. Tylko jakim?
Jupiter skinął głową. Sam był tego samego zdania.
– Nic tu po nas. Zawołaj Pete’a. Jedziemy do Kwatery Głównej. Wśród gapiów widziałem też naszą parę z hotelu. Signora Graziella chlipała jak stado krokodyli.
ROZDZIAŁ 5. CO ZNAJDOWAŁO SIĘ NA STATKU “ARIEL”?
– Za dużo tam było dziennikarzy – Bob ładował się na przednie siedzenie forda. – Szczególnie mnie denerwuje ten farbowany.