— Ναι, είπε ο Γοργοπόδαρος που τα πιο γερά του μάτια δεν του άφηναν καμιά αμφιβολία. Ο εχθρός είναι εδώ!
Απομακρύνθηκαν βιαστικά σερνάμενοι και γλίστρησαν κάτω απ’ τη βορινή πλευρά του λόφου, για να βρουν τους συντρόφους τους.
Ο Σαμ κι ο Πέρεγκριν δεν είχαν κάτσει με τα χέρια σταυρωμένα. Είχαν εξερευνήσει τη μικρή κοιλάδα και τις γύρω πλαγιές. Εκεί κοντά βρήκαν μια πηγή με γάργαρο νερό στη λοφοπλαγιά κι εκεί κοντά αποτυπώματα από πόδια όχι πάνω από μιας ή δυο ημερών. Μες στην κοιλάδα βρήκαν πρόσφατα ίχνη φωτιάς κι άλλα σημάδια βιαστικού καταυλισμού. Υπήρχαν και κάτι πεσμένες πέτρες στην άκρη της κοιλάδας κοντά στο λόφο. Από πίσω τους ο Σαμ βρήκε ένα μικρό απόθεμα καυσόξυλα σωριασμένα με τάξη.
— Αναρωτιέμαι μήπως ο γερο-Γκάνταλφ ήρθε εδώ, είπε στον Πίπιν. Όποιος έβαλε αυτά εδώ πέρα φαίνεται σίγουρα πως σκόπευε να ξανάρθει.
Ο Γοργοπόδαρος έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον γι’ αυτές τις ανακαλύψεις.
— Μακάρι να περίμεναν να εξέταζα την περιοχή εδώ κάτω μόνος μου, είπε, πηγαίνοντας βιαστικά στην πηγή να εξετάσει τα ίχνη.
— Έγινε ακριβώς αυτό που φοβόμουνα, είπε, σα γύρισε πίσω. Ο Σαμ κι ο Πίπιν έχουν πατήσει το μαλακό χώμα και τ’ αποτυπώματα είναι χαλασμένα ή μπερδεμένα. Πρόσφατα πέρασαν από δω Περιφερόμενοι Φύλακες. Αυτοί είναι που άφησαν τα καυσόξυλα. Μα υπάρχουν κι αρκετά φρεσκότερα αποτυπώματα που δεν τα ’καναν οι Περιφερόμενοι Φύλακες. Τουλάχιστο δυο απ’ αυτά έχουν γίνει μόνο μια δυο μέρες πριν από βαριές μπότες. Τουλάχιστο δύο. Δεν μπορώ τώρα να είμαι βέβαιος, μα νομίζω πως ήταν πολλά πόδια με μπότες.
Σταμάτησε και στάθηκε και σκεφτόταν ανήσυχα.
Ο καθένας απ’ τους χόμπιτ είδε με τη φαντασία του μια εικόνα των Καβαλάρηδων με τους μανδύες και τις μπότες. Αν οι Καβαλάρηδες είχαν κιόλας ανακαλύψει την κοιλάδα, όσο πιο γρήγορα ο Γοργοπόδαρος τους οδηγούσε κάπου αλλού, τόσο το καλύτερο. Ο Σαμ κοίταξε το κοίλωμα με μεγάλη δυσαρέσκεια, τώρα που είχε ακούσει τα νέα πως οι εχθροί βρίσκονταν στο δρόμο, λίγα μίλια μόνο μακριά.
— Δεν είναι καλύτερα να το στρίβουμε στα γρήγορα, κύριε Γοργοπόδαρε, ρώτησε ανυπόμονα. Η ώρα περνάει και δε μ’ αρέσει αυτή η τρύπα: κάπως κάνει την καρδιά μου να πλακώνεται.
— Ναι, σίγουρα εμείς πρέπει ν’ αποφασίσουμε τι θα κάνουμε αμέσως, απάντησε ο Γοργοπόδαρος και κοίταξε ψηλά υπολογίζοντας την ώρα και τον καιρό. Λοιπόν, Σαμ, είπε στο τέλος. Ούτε κι εμένα μ’ αρέσει αυτό το μέρος, μα δεν μπορώ να σκεφτώ πουθενά αλλού που θα μπορούσαμε να πάμε πριν πέσει το σκοτάδι. Τουλάχιστον τώρα δε φαινόμαστε και, αν μετακινηθούμε, υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να μας δουν κατάσκοποι. Το μόνο που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να βγούμε τελείως απ’ το Δρόμο μας πίσω στο βοριά, απ’ αυτή τη μεριά των λόφων, που η γη είναι η ίδια όπως εδώ. Το Δρόμο τον παρακολουθούν, μα θα χρειαζόταν να τον διασχίζαμε, αν προσπαθούσαμε να κρυφτούμε στις λόχμες πέρα στο νοτιά. Στη βορινή μεριά του Δρόμου, πέρ’ απ’ τους λόφους, η περιοχή είναι γυμνή κι επίπεδη για μίλια.
— Μπορούν οι Καβαλάρηδες να βλέπουν; ρώτησε ο Μέρι. Θέλω να πω, αυτοί συνήθως φαίνονται να χρησιμοποιούν τη μύτη τους περισσότερο απ’ τα μάτια τους, μας μυρίζονται, αν το «μυρίζονται» είναι η σωστή λέξη, τουλάχιστον τη μέρα. Μα εσύ μας έκανες να πέσουμε χάμω, σαν τους είδες εκεί πέρα κάτω· και τώρα μιλάς πως θα μας δουν, αν μετακινηθούμε.
— Παραήμουν απρόσεχτος στην κορφή του λόφου, απάντησε ο Γοργοπόδαρος. Ήμουν πολύ ανήσυχος αναζητώντας κάποιο σημάδι του Γκάνταλφ· αλλά ήταν σφάλμα να πάμε οι τρεις μας εκεί πάνω και να σταθούμε τόση ώρα. Γιατί τα μαύρα άλογα μπορούν να δουν και οι Καβαλάρηδες μπορούν να χρησιμοποιούν ανθρώπους κι άλλα πλάσματα για κατασκόπους, όπως διαπιστώσαμε στο Μπρι. Αυτοί οι ίδιοι δε βλέπουν τον κόσμο της μέρας όπως εμείς, το σχήμα μας όμως αποτυπώνει σκιές στο μυαλό τους που μόνο ο ήλιος του καταμεσήμερου καταστρέφει· και στο σκοτάδι μπορούν ν’ αντιληφθούν πολλά σημάδια και σχήματα, που για μας είναι κρυμμένα: τότε πρέπει κανείς να φοβάται περισσότερο. Σ’ όλες τις περιπτώσεις όμως μπορούν να μυριστούν το αίμα των ζωντανών πλασμάτων, που το ποθούν και συνάμα το μισούν. Και, βέβαια, υπάρχουν περισσότερες αισθήσεις απ’ την όραση και την όσφρηση. Εμείς μπορούμε να νιώσουμε την παρουσία τους — τάραξε τις καρδιές μας μόλις ήρθαμε εδώ, πριν τους δούμε. Μ’ αυτοί μπορούν να νιώσουν τη δική μας πολύ πιο έντονα. Επίσης, πρόσθεσε κι η φωνή του έγινε ψίθυρος, το Δαχτυλίδι τους τραβάει.
— Δεν υπάρχει τρόπος να τους ξεφύγουμε; ρώτησε ο Φρόντο, κοιτάζοντας ένα γύρο αγριεμένος. Αν μετακινηθώ, θα με δουν και θα με κυνηγήσουν! Αν μείνω, θα τους τραβήξω πάνω μου σαν μαγνήτης!