Έπειτα το φως στα μάτια του θάμπωσε και ψιθύρισε:
— Μακάρι να ήταν εδώ ο Γκάνταλφ! Πώς ποθεί η καρδιά μου τη Μίνας Άνορ και τα τείχη της δικής μου πόλης! Αλλά τώρα προς τα πού πάω;
Το χάσμα ήταν μακρύ και σκοτεινό και πλημμυρισμένο απ’ τη βουή του ανέμου, την ορμή του νερού και τις πέτρες που αντηχούσαν. Έστριβε λίγο προς τα δυτικά έτσι που στην αρχή όλα ήταν σκοτεινά μπροστά· γρήγορα όμως ο Φρόντο είδε ένα ψηλό φωτεινό άνοιγμα, που όλο και μεγάλωνε. Τους πλησίαζε γοργά και ξαφνικά οι βάρκες πέρασαν και βγήκαν στο πλατύ καθάριο φως.
Ο ήλιος, που είχε κιόλας κατεβεί αρκετά απ’ το ζενίθ, έλαμπε στον ανεμοδαρμένο ουρανό. Τα περιορισμένα νερά απλώθηκαν σε μια λίμνη οβάλ, τη χλωμή Νεν Χιθόελ που ήταν κλεισμένη από απόκρημνους γκρίζους λόφους με πλαγιές σκεπασμένες δέντρα· μα οι κορφές τους ήταν γυμνές και γυάλιζαν παγωμένες στο φως του ήλιου. Πέρα στη νότια άκρη υψώνονταν τρεις κορφές. Η μεσιανή ήταν κάπως πιο μπροστά απ’ τις άλλες κι αποκομμένη απ’ αυτές, ένα νησί στα νερά, που γύρω του ο Ποταμός που κυλούσε άπλωνε χλωμά γυαλιστερά μπράτσα. Απόμακρο αλλά βαθύ ανέβαινε στον άνεμο ένα μουγκρητό σαν βροντή μακρινή.
— Να το Τολ Μπράντιρ! είπε ο Άραγκορν, δείχνοντας τη νότια ψηλή κορφή. Αριστερά στέκεται το Άμον Λόου και δεξιά είναι το Άμον Χεν, οι λόφοι της Ακοής και της Όρασης. Τον καιρό των μεγάλων βασιλιάδων υπήρχαν ψηλά καθίσματα εκεί και είχε φρουρά. Αλλά, λένε πως ούτε ανθρώπινο πόδι. ούτε πόδι ζώου έχει ποτέ πατήσει στο Τολ Μπράντιρ. Θα φτάσουμε εκεί πριν σκοτεινιάσει. Ακούω και το ασταμάτητο κάλεσμα της φωνής του Ράουρος.
Η Ομάδα ξεκουράστηκε για λίγο, πλέοντας νότια με το ρεύμα που κυλούσε στη μέση της λίμνης. Έφαγαν κάτι κι έπειτα πιάσαν τα κουπιά και προχώρησαν γρήγορα. Οι πλαγιές των δυτικών λόφων μπήκαν στη σκιά κι ο ήλιος έγινε στρογγυλός και κόκκινος. Εδώ κι εκεί άρχισε να παρουσιάζεται και κανένα αστέρι. Οι τρεις κορφές υψώνονταν μπροστά τους, σκοτεινιάζοντας στο λυκόφως. Ο Ράουρος μούγκριζε με μεγάλο θόρυβο. Η νύχτα είχε κιόλας απλωθεί στα νερά που κυλούσαν, όταν οι ταξιδιώτες έφτασαν τέλος κάτω απ’ τη σκιά των λόφων.
Η δέκατη μέρα του ταξιδιού τους τέλειωσε. Η Χώρα της Ερημιάς βρισκόταν πίσω τους. Δεν μπορούσαν να πάνε παρακάτω χωρίς να διαλέξουν ανάμεσα στην ανατολική πορεία ή στη δυτική. Η τελευταία φάση της Αποστολής τους βρισκόταν μπροστά τους.
Κεφάλαιο Χ
Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ
Ο Άραγκορν τους οδήγησε στο δεξί μπράτσο του Ποταμού. Εδώ στη δυτική όχθη κάτω απ’ τον ίσκιο του Τολ Μπράντιρ ένα καταπράσινο λιβάδι έφτανε ως το νερό ξεκινώντας απ’ τα ριζά του Άμον Χεν. Πέρα απ’ το λιβάδι άρχιζαν οι πρώτες ομαλές πλαγιές του λόφου, σκεπασμένες με δέντρα· δέντρα σκέπαζαν δυτικά και τις καμπυλωτές όχθες της λίμνης. Μια μικρή πηγή κατηφόριζε κελαρυστή και πότιζε την πρασινάδα.
— Απόψε θα ξεκουραστούμε εδώ, είπε ο Άραγκορν. Αυτό είναι το λιβάδι του Παρθ Γκάλεν, που ήταν πολύ όμορφος τόπος τις μέρες του καλοκαιριού παλιά. Ας ελπίσουμε πως δεν έχει φτάσει ακόμα εδώ τίποτα κακό.
Τράβηξαν τις βάρκες τους στην καταπράσινη όχθη και κατασκήνωσαν πλάι τους. Έβαλαν φρουρό, αλλά δεν άκουσαν ούτε είδαν τους εχθρούς τους. Και αν το Γκόλουμ είχε καταφέρει να τους ακολουθήσει, ούτε φαινόταν ούτε ακουγόταν. Κι όμως, όσο η νύχτα προχωρούσε, ο Άραγκορν όλο και γινόταν πιο ανήσυχος, στριφογύριζε μες στον ύπνο του και ξυπνούσε. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα σηκώθηκε καν πλησίασε το Φρόντο, που ήταν η σειρά του να φυλάξει.
— Γιατί ξύπνησες; ρώτησε ο Φρόντο. Δεν είναι η σειρά σου να φυλάξεις.
— Δεν ξέρω. απάντησε ο Άραγκορν· αλλά μια σκιά κι ένας φόβος όλο και μεγαλώνουν μες στον ύπνο μου. Καλά θα ’κανες να τραβήξεις το σπαθί σου.
— Γιατί; είπε ο Φρόντο. Είναι εχθροί κοντά;
— Για να δούμε τι θα δείξει το Κεντρί, απάντησε ο Άραγκορν,
Ο Φρόντο τράβηξε την ξωτικολεπίδα απ’ το θηκάρι της. Με απελπισία είδε πως οι άκρες γυάλιζαν αμυδρά στο σκοτάδι.
— Ορκ! είπε. Όχι πολύ κοντά, όχι όμως και πολύ μακριά, μου φαίνεται.
— Το φοβόμουν, είπε ο Άραγκορν. Αλλά μπορεί και να μη βρίσκονται σ’ αυτή την πλευρά του Ποταμού. Το φως του Κεντριού είναι αδύναμο κι ίσως να μη δείχνει παρά μόνο κατασκόπους της Μόρντορ που βρίσκονται στις πλαγιές του Άμον Λόου. Δεν έχω ξανακούσει για Ορκ πάνω στον Άμον Χεν. Όμως ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνεις αυτές τις πονηρές μέρες, τώρα που η Μίνας Τίριθ δεν κρατάει ασφαλισμένα τα περάσματα του Άντουιν. Αύριο θα πρέπει να πηγαίνουμε προσεκτικά.