Αυτή η έκδοση του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών περιλαμβάνει όλο το κείμενο της αναθεωρημένης έκδοσης του 1966. Ο πίνακας περιεχομένων κι όλα, εκτός από ένα, τα παραρτήματα, έχουν παραληφθεί. Αν και περιέχουν πολλές πληροφορίες, που έχουν αποδειχτεί πολύ ενδιαφέρουσες για πολλούς αναγνώστες, μόνο ένα μικρό μέρος είναι απαραίτητο για το διάβασμα της ιστορίας. Αυτό μπορεί να το βρει κανείς στην πρωτότυπη έκδοση με το χοντρό εξώφυλλο όπου πιάνουν τις τελευταίες 130 σελίδες της Επιστροφής του Βασιλιά.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Αυτό το βιβλίο ασχολείται πολύ με τους Χόμπιτ και μέσ’ απ’ τις σελίδες του ο αναγνώστης μπορεί ν’ ανακαλύψει πολλά γύρο) απ’ το χαρακτήρα τους και λίγα γύρω απ’ την ιστορία τους. Περισσότερες πληροφορίες υπάρχουν στο απόσπασμα του Κόκκινου Βιβλίου του Γουέστμαρτς, που έχει κιόλας κυκλοφορίσει με τον τίτλο «Ο Χόμπιτ». Η ιστορία με τον τίτλο «Εκεί και πίσω πάλι», βγήκε απ’ τα πρώτα κεφάλαια του Κόκκινου Βιβλίου, που το έγραψε ο ίδιος ο Μπίλμπο, ο πρώτος Χόμπιτ, που έγινε παγκόσμια γνωστός· και μιλάει για το ταξίδι του στην Ανατολή και την επιστροφή του: μια περιπέτεια που, αργότερα, έμπλεξε όλους τους Χόμπιτ στα μεγάλα γεγονότα εκείνης της εποχής, που εξιστορούνται εδώ.
Πολλοί όμως ίσως θέλουν απ’ την αρχή να μάθουν περισσότερα γύρω απ’ αυτόν τον αξιόλογο λαό, ενώ μερικοί μπορεί και να μην έχουν το προηγούμενο βιβλίο, Γι’ αυτούς τους αναγνώστες, συγκεντρώνω εδώ μερικές πληροφορίες γύρο) απ’ τα πιο σπουδαία σημεία της Ιστορίας των Χόμπιτ και θυμίζω με συντομία την πρώτη περιπέτεια.
Οι Χόμπιτ είναι λαός λίγο γνωστός, μα πολύ αρχαίος, που παλιότερα ήταν περισσότεροι απ’ ό,τι είναι τώρα. Αγαπούν την ειρήνη, την ηρεμία και την καλοοργωμένη γη: μια καλοτακτοποιημένη και καλοκαλλιεργημένη περιοχή ήταν ο πιο αγαπημένος τους τόπος. Δε νιώθουν, δεν ένιωθαν κι ούτε τους άρεσαν μηχανές πιο πολύπλοκες απ’ το φυσερό, το νερόμυλο ή τον αργαλειό, αν κι ήταν επιδέξιοι στη χρήση των εργαλείων. Ακόμα και τα παλιά τα χρόνια ήταν γενικά ντροπαλοί μπροστά στους «Μεγάλους Ανθρώπους», όπως μας ονομάζουν, και τώρα μας αποφεύγουν με φόβο και είναι δύσκολο να τους βρει κανείς. Έχουν καλά αυτιά και μάτια και, αν κι έχουν την τάση να παχαίνουν και ποτέ δε βιάζονται χωρίς λόγο, είναι όμως ευκίνητοι κι επιδέξιοι στις κινήσεις τους. Απ’ την αρχή γνώριζαν την τέχνη να εξαφανίζονται γρήγορα κι αθόρυβα, όταν οι μεγάλοι άνθρωποι, που αυτοί δε θέλουν να συναντήσουν, πλησιάζουν αδέξια κάνοντας θόρυβο. Κι αυτή την τέχνη την έχουν τελειοποιήσει τόσο, που στους ανθρώπους φαίνεται μαγική. Στην πραγματικότητα όμως οι Χόμπιτ δεν είχαν ποτέ τους σχέσεις με οτιδήποτε μάγια, και την ευκολία που έχουν να εξαφανίζονται τη χρωστάνε αποκλειστικά σ’ επαγγελματική επιδεξιότητα, που η κληρονομικότητα και η εξάσκηση, καθώς και η στενή φιλία τους με τη γη, την έχουν κάνει αμίμητη για πιο μεγαλόσωμες κι αδέξιες φυλές.
Μικροσκοπικός λαός, είναι μικρότεροι κι απ’ τους νάνους, λιγότερο όμως γεροδεμένοι και χοντροί, ακόμα κι όταν δεν είναι πιο κοντοί. Το ύψος τους διαφέρει και φτάνει από δυο ως τέσσερα πόδια του δικού μας μέτρου. Τώρα σπάνια φτάνουν τα τρία πόδια κι οι ίδιοι λένε πως έχουν πάρει την κάτω βόλτα κι ότι ήταν ψηλότεροι τα παλιά τα χρόνια. Σύμφωνα με το Κόκκινο Βιβλίο, ο Μπάντομπρας Τουκ (ο Βροντόγλωσσος). γιος του Ίσενγκριμ του Δεύτερου, ήταν τέσσερα πόδια και πέντε ίντσες και μπορούσε να καβαλικέψει άλογο. Σ’ όλα τα παλιά Χομπιτο-αρχεία αναφέρεται, ότι δύο μόνο Χόμπιτ κατάφεραν να τον ξεπεράσουν στο ύψος. Αυτή την παράξενη περίπτωση όμως θα τη δούμε σ’ αυτό εδώ το βιβλίο.