— Θα τα συμμαζέψουμε αργότερα, είπε ο Μέρι. Τώρα πέστε μου, με το νι και με το σίγμα, τα νέα σας! Μαντεύω πως μπλέξατε σε περιπέτειες, που τις περάσατε χωρίς εμένα. Θέλω όλες τις λεπτομέρειες· και πιο πολύ απ’ όλα, θέλω να μάθω τι έγινε με το Μάγκοτ και μου μίλησε έτσι. Ακούστηκε σχεδόν λες κι ήταν φοβισμένος, αν είναι δυνατόν!
— Ήμαστε όλοι φοβισμένοι, είπε ο Πίπιν, μετά από μια παύση, αφού ο Φρόντο κοίταζε τη φωτιά και δε μιλούσε. Κι εσύ Θα φοβόσουν, αν σε κυνηγούσαν για δυο μέρες οι Μαύροι Καβαλάρηδες.
— Και τι είναι αυτοί;
— Μαύρες σιλουέτες καβάλα σε μαύρα άλογα, απάντησε ο Πίπιν. Αν ο Φρόντο δε θέλει να μιλήσει, θα σας πω εγώ όλη την ιστορία απ’ την αρχή.
Κι έπειτα διηγήθηκε λεπτομερώς το ταξίδι τους, απ’ την ώρα που έφυγαν απ’ το Χόμπιτον. Ο Σαμ συμφωνούσε, κουνώντας το κεφάλι του και βγάζοντας επιφωνήματα. Ο Φρόντο έμενε σιωπηλός.
— Θα μπορούσα να πω πως τα φτιάξατε όλα με το μυαλό σας, είπε ο Μέρι, αν δεν είχα δει εκείνη τη μαύρη σκιά στην αποβάθρα — κι αν δεν είχα ακούσει τον παράξενο τόνο στη φωνή του Μάγκοτ. Εσύ τι λες για όλ’ αυτά, Φρόντο;
— Ο ξάδελφος Φρόντο κρατάει το στόμα του κλειστό, είπε ο Πίπιν. Μα ήρθε η ώρα να το ανοίξει. Ως τώρα δεν έχουμε τίποτα άλλο να βασιστούμε, εκτός απ’ την υπόθεση του Μάγκοτ πως αυτά έχουν σχέση με το θησαυρό του Μπίλμπο.
— Αυτό ήταν μόνο μια υπόθεση, είπε ο Φρόντο βιαστικά. Ο Μάγκοτ δεν ξέρει τίποτα.
— Ο γερο-Μάγκοτ είναι πολύ ξύπνιος, είπε ο Μέρι. Πολλά πράγματα κρύβονται πίσω απ’ το στρογγυλό μέτωπό του, που δε βγαίνουν έξω σα συζητάει. Έχω ακουστά πως πήγαινε στο Παλιό το Δάσος κάποτε και λένε πως ξέρει ένα σωρό παράξενα πράγματα. Αλλά τουλάχιστον μπορείς να μας πεις, Φρόντο, αν νομίζεις πως έπεσε μέσα ή έξω;
— Νομίζω, απάντησε ο Φρόντο αργά, πως έπεσε μέσα, σύμφωνα μ’ αυτά που ήξερε. Υπάρχει σχέση με τις παλιές περιπέτειες του Μπίλμπο και οι Καβαλάρηδες κοιτάνε, ή μάλλον πρέπει να πούμε, ψάχνουνε γι’ αυτόν ή για μένα. Επίσης φοβάμαι, αν θέλετε να μάθετε, πως όλ’ αυτά δεν είναι καθόλου αστεία· και πως δεν είμαι ασφαλισμένος ούτε εδώ ούτε αλλού πουθενά.
Κοίταξε ένα γύρο τα παράθυρα και τους τοίχους, λες και φοβόταν πως ξαφνικά θα υποχωρούσαν. Οι άλλοι τον κοίταξαν σιωπηλοί κι αντάλλαξαν ματιές με νόημα ανάμεσά τους.
— Θα το πει, όπου να ’ναι, ψιθύρισε ο Πίπιν στο Μέρι. Ο Μέρι κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
— Λοιπόν! είπε ο Φρόντο στο τέλος κι ανασηκώθηκε ισιώνοντας την πλάτη του, λες κι είχε πάρει μια απόφαση. Δεν μπορώ να το κρατήσω κρυφό πια, έχω κάτι να πω σ’ όλους σας. Δεν καλοξέρω όμως πώς ν’ αρχίσω.
— Νομίζω πως θα μπορούσα να σε βοηθήσω, είπε ο Μέρι ήσυχα, λέγοντάς σου εγώ μερικά.
— Τι θέλεις να πεις; είπε ο Φρόντο κοιτάζοντάς τον ανήσυχα.
— Αυτό μόνο, καλέ μου Φρόντο: είσαι πολύ λυπημένος γιατί δεν ξέρεις πώς να πεις αντίο. Βέβαια, το ’χες σκοπό να φύγεις απ’ το Σάιρ. Αλλά ο κίνδυνος έφτασε γρηγορότερα απ’ ό,τι περίμενες και τώρα αποφασίζεις να φύγεις αμέσως. Και δε θέλεις να φύγεις. Πολύ σε λυπόμαστε.
Ο Φρόντο άνοιξε το στόμα του και το έκλεισε πάλι. Κοίταζε με τέτοια κωμική έκπληξη, που έβαλαν τα γέλια.
— Καλέ μας, γερο-Φρόντο! είπε ο Πίπιν. Νόμισες στ’ αλήθεια πως είχες ρίξει στάχτη στα μάτια όλων μας; Δεν ήσουν ούτε πολύ προσεκτικός ούτε πολύ έξυπνος, για να το καταφέρεις, Ήταν φανερό πως σχεδίαζες να φύγεις κι αποχαιρετούσες όλα τ’ αγαπημένα σου μέρη, όλο το χρόνο, απ’ τον Απρίλη. Και συνέχεια σ’ ακούγαμε να μουρμουρίζεις: «Θα ξαναδώ άραγε αυτή την κοιλάδα πάλι;» και κάτι τέτοια. Και υποκρινόσουν πως τέλειωσαν τα λεφτά σου και πούλησες στ’ αλήθεια τ’ αγαπημένο σου Μπαγκ Εντ σ’ αυτούς τους Σάκβιλ-Μπάγκινς! Κι όλες εκείνες οι κρυφές συζητήσεις με τον Γκάνταλφ!
— Μωρέ μπράβο! είπε ο Φρόντο. Κι εγώ νόμιζα πως ήμουνα και προσεκτικός και έξυπνος, Δεν ξέρω τι θα ’λεγε ο Γκάνταλφ. Δηλαδή όλο το Σάιρ κουβεντιάζει την αναχώρησή μου;
— Ω, όχι! είπε ο Μέρι. Μη στενοχωριέσαι γι’ αυτό! Βέβαια, το μυστικό δε θα μείνει κρυφό για πολύ· αλλά, προς το παρόν, νομίζω πως το ξέρουμε μόνο εμείς οι συνωμότες. Κι έπειτα, μην ξεχνάς πως εμείς σε ξέρουμε καλά κι είμαστε συχνά μαζί σου. Συνήθως μπορούμε να μαντέψουμε τι σκέφτεσαι. Και ήξερα και τον Μπίλμπο. Για να σου πω την αλήθεια, σε παρακολουθούσα μ’ αρκετή προσοχή, από τότε που έφυγε. Έλεγα πως, αργά ή γρήγορα, θα τον ακολουθούσες. Και εδώ που τα λέμε, περίμενα πως θα ’φευγες γρηγορότερα, και τώρα τελευταία ανησυχούσαμε πολύ. Τρομάζαμε στη σκέψη πως μπορεί να μας την έσκαγες και να ’φευγες ξαφνικά, εντελώς μονάχος, όπως εκείνος. Από τότε που μπήκε η φετινή άνοιξη, κρατούσαμε τα μάτια μας ανοιχτά και κάναμε ένα σωρό σχέδια για λογαριασμό μας. Δε θα μας ξεφεύγεις τόσο εύκολα!