Οι Άνθρωποι του Μπρι ήταν καστανοί, εύρωστοι και μάλλον κοντοί, εύθυμοι κι ανεξάρτητοι: δεν είχαν κανένα αφέντη πέρα απ’ τον εαυτό τους· ήταν πιο φίλοι και γνωστοί με τους Χόμπιτ, τους Νάνους, τα Ξωτικά και τους άλλους κάτοικους του κόσμου γύρω τους, απ’ ό,τι ήταν (ή είναι) οι συνηθισμένοι Μεγάλοι Άνθρωποι. Σύμφωνα με τις δικές τους ιστορίες κατοίκησαν πρώτοι εδώ κι ήταν απόγονοι των πρώτων Ανθρώπων που πλανήθηκαν ποτέ στη Δύση της Μέσης-Γης. Λίγοι είχαν επιζήσει μέσα απ’ τις αναταραχές των Αρχαίων Ημερών αλλά όταν οι Βασιλιάδες ξαναγύρισαν πάνω απ’ τη Μεγάλη Θάλασσα, βρήκαν τους κάτοικους του Μπρι ακόμα εκεί· κι ήταν ακόμα εκεί τώρα, που η ανάμνηση των παλιών βασιλιάδων είχε ξεθωριάσει στα χόρτα της γης.
Τον καιρό εκείνο δεν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι που να έχουν εγκατασταθεί τόσο μακριά προς τη Δύση, σε απόσταση εκατό λεύγες απ’ το Σάιρ. Στις άγριες όμως περιοχές πέρα απ’ το Μπρι ζούσαν κάτι παράξενοι νομάδες. Οι κάτοικοι του Μπρι τους έλεγαν Περιφερόμενους Φύλακες και δεν ήξεραν τίποτα για την καταγωγή τους. Ήταν ψηλότεροι και πιο μελαχρινοί απ’ τους ανθρώπους του Μπρι και λεγόταν πως έχουν παράξενες δυνάμεις στην όραση και στην ακοή και πως καταλαβαίνουν τις γλώσσες των ζώων και των πουλιών. Περιφερόντουσαν όπως ήθελαν στη Δύση και στην Ανατολή, σχεδόν ως πέρα στα Ομιχλιασμένα Βουνά· αλλά τώρα ήταν λιγοστοί και σπάνια εμφανίζονταν. Σαν έρχονταν, έφερναν νέα από μακριά κι έλεγαν παράξενες και λησμονημένες ιστορίες και τους άκουγαν πρόθυμα· αλλά οι κάτοικοι του Μπρι δεν έπιαναν φιλίες μαζί τους.
Ήταν επίσης και πολλές οικογένειες χόμπιτ στην περιοχή του Μπρι κι αυτοί ισχυρίζονταν πως ήταν η αρχαιότερη παροικία Χόμπιτ στον κόσμο, που ιδρύθηκε πολύ πριν περάσουν τον Μπράντιγουάιν και αποικίσουν το Σάιρ. Ζούσαν κυρίως στο Σταντλ αν και βρίσκονταν και μερικοί στο Μπρι, ιδιαίτερα στις ψηλότερες πλαγιές του λόφου, πάνω από τα σπίτια των Ανθρώπων. Οι Μεγάλοι Άνθρωποι κι οι Μικροί Άνθρωποι (όπως λεγόντουσαν μεταξύ τους) είχαν σχέσεις φιλικές και κοίταζαν ο καθένας τη δουλειά του με τον τρόπο του, αλλά κι οι δυο, πολύ σωστά, θεωρούσαν τους εαυτούς τους σαν απαραίτητα στοιχεία του Μπρι. Πουθενά αλλού στον κόσμο δε βρίσκεται αυτός ο παράξενος (αλλά εξαιρετικός) συνδυασμός.
Οι κάτοικοι του Μπρι, Μεγάλοι και Μικροί, δεν ταξίδευαν οι ίδιοι πολύ· και το κυριότερό τους ενδιαφέρον ήταν οι υποθέσεις των τεσσάρων χωριών. Πότε πότε οι χόμπιτ του Μπρι πήγαιναν ως το Μπάκλαντ ή την Ανατολική Μοίρα· αλλά, αν κι η μικρή τους χώρα δεν ήταν πιο μακριά από μιας μέρας δρόμο ανατολικά απ’ τη Γέφυρα του Μπράντιγουάιν, οι χόμπιτ του Σάιρ τώρα σπάνια επισκέφτονταν το Μπρι. Καμιά φορά κανένας απ’ το Μπάκλαντ ή κανένας ριψοκίνδυνος Τουκ ερχόταν στο πανδοχείο για μια δυο νύχτες, μα, ακόμα κι αυτό, συνηθιζόταν όλο και λιγότερο. Οι χόμπιτ του Σάιρ έλεγαν τους χόμπιτ του Μπρι, κι όποιους άλλους έμεναν πέρα απ’ τα σύνορα Ξενομερίτες, και λίγο νοιάζονταν γι’ αυτούς, γιατί τους θεωρούσαν βαρετούς κι άξεστους. Είναι πιθανό πως υπήρχαν πολύ περισσότεροι Ξενομερίτες σκορπισμένοι στα δυτικά του Κόσμου εκείνες τις μέρες, απ’ ό,τι φαντάζονταν οι κάτοικοι του Σάιρ. Μερικοί, χωρίς αμφιβολία, δεν ήταν τίποτα παραπάνω από αλήτες, έτοιμοι να σκάψουν μια τρύπα σε μια οποιαδήποτε πλαγιά και να μείνουν εκεί μόνο όσο τους βόλευε. Αλλά στην περιοχή του Μπρι, οπωσδήποτε, οι χόμπιτ ήταν καθως πρέπει, ευκατάστατοι κι όχι περισσότερο χωριάτες απ’ τους μακρινούς τους συγγενείς που δεν ήταν Ξενομερίτες! Ακόμα δεν είχαν ξεχάσει πως ήταν ένας καιρός που το Σάιρ και το Μπρι είχαν πολλές δοσοληψίες. Κι όλοι ήξεραν πως στις φλέβες των Μπράντιμπακ έτρεχε αίμα απ’ το Μπρι.
Το χωριό του Μπρι είχε κάπου εκατό πέτρινα σπίτια τον Μεγάλων Ανθρώπων, κυρίως πάνω από το Δρόμο, που φώλιαζαν στη λοφοπλαγιά, με παράθυρα που έβλεπαν στη Δύση. Σ’ αυτή την πλευρά, κάνοντας πάνω από μισό κύκλο, ξεκινώντας απ’ το λόφο και γυρίζοντας πάλι πίσω σ’ αυτόν, υπήρχε ένας βαθύς υδατοφράχτης μ’ ένα χοντρό φράχτη στην εσωτερική πλευρά. Ο Δρόμος περνούσε από πάνω με μια υπερύψωση· αλλά στο σημείο που διαπερνούσε το φράχτη ήταν κλεισμένος με μια μεγάλη πύλη. Υπήρχε και μια άλλη πύλη στη νότια πλευρά εκεί που ο Δρόμος έβγαινε απ’ το χωριό. Οι πύλες έκλειναν μόλις έπεφτε η νύχτα· ακριβώς όμως από πίσω είχε μικρά σπιτάκια για τους φύλακες.
Κάτω στο Δρόμο, εκεί που έστριβε δεξιά για να πάει γύρω απ’ τους πρόποδες του λόφου, βρισκόταν ένα μεγάλο πανδοχείο. Είχε χτιστεί πολύ παλιά, τότε που η κίνηση στους δρόμους ήταν πολύ πιο μεγάλη. Γιατί το Μπρι στεκόταν σ’ ένα παλιό σταυροδρόμι· κι άλλος ένας αρχαίος δρόμος διασταυρωνόταν με τον Ανατολικό Δρόμο ακριβώς έξω απ’ τον υδατοφράχτη στη δυτική άκρη του χωριού· και στις παλιότερες μέρες Άνθρωποι κι άλλος κόσμος, κάθε λογής, ταξίδευαν πολύ σ’ αυτόν. Παράξενο σαν νέα απ’ το Μπρι ήταν μια φράση που λεγόταν ακόμα στην Ανατολική Μοίρα, που προερχόταν από εκείνες τις μέρες, τότε που νέα απ’ το Βοριά, το Νοτιά και την Ανατολή ακούγονταν στο πανδοχείο και τότε που οι χόμπιτ του Σάιρ συνήθιζαν να πηγαίνουν συχνότερα να τ’ ακούν. Αλλά οι Χώρες του Βοριά ήταν ερημωμένες εδώ και πολλά χρόνια και τώρα σπάνια χρησιμοποιούσαν το Βορινό Δρόμο: ήταν φυτρωμένος χορτάρια και οι κάτοικοι του Μπρι τον έλεγαν ο Πράσινος Δρόμος.