Έφυγε επιτέλους και τους άφησε να νιώθουν κάπως λαχανιασμένοι. Φαινόταν ικανός να μιλάει ασταμάτητα, όσο απασχολημένος κι αν ήταν.
Βρίσκονταν τώρα σ’ ένα μικρό και βολεμένο δωμάτιο. Μια ζωηρή φωτιά έκαιγε στο τζάκι και μπροστά είχε μερικές χαμηλές κι αναπαυτικές καρέκλες. Ένα στρογγυλό τραπέζι ήταν κιόλας στρωμένο μ’ ένα άσπρο τραπεζομάντιλο και πάνω του βρισκόταν ένα μεγάλο κουδούνι. Ο Νομπ, όμως, ο υπηρέτης χόμπιτ, ήρθε πολύ πριν να σκεφτούν να το χτυπήσουν. Έφερε κεριά κι ένα δίσκο γεμάτο πιάτα.
— Θέλετε να πιείτε τίποτα, κύριοι; ρώτησε. Και να σας δείξω και τις κρεβατοκάμαρες σας τώρα που ετοιμάζεται το φαγητό σας.
Είχαν πλυθεί κι είχαν κατεβάσει στη μέση τα ποτήρια τους με την μπίρα, όταν ξαναφάνηκαν ο κύριος Βουτυράτος κι ο Νομπ. Ώσπου ν’ ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, το τραπέζι στρώθηκε. Είχε ζεστή σούπα, κρύα κρέατα, μια τάρτα από βατόμουρα, φρέσκο ψωμί, βούτυρο και μισό κεφάλι ωραίο τυρί: καλό κι απλό φαγητό, όσο και στο Σάιρ, κι αρκετά σπιτικό για να διώξει και τις τελευταίες αμφιβολίες του Σαμ (που ήταν κιόλας αρκετά μαλακωμένος ύστερα απ’ την υπέροχη μπίρα).
Ο ξενοδόχος τριγύρισε από πάνω τους για λίγο κι έπειτα είπε να τους αφήσει.
— Δεν ξέρω αν θα θέλατε να ’ρθείτε με τους άλλους σαν τελειώσετε το φαγητό σας, είπε απ’ την πόρτα. Μπορεί να θέλετε να πάτε για ύπνο. Πάντως η παρέα πολύ θα χαρεί να σας καλωσορίσει αν το αποφασίζατε. Δεν μας έρχονται Ξενομερίτες — ταξιδιώτες απ’ το Σάιρ, θα ’πρεπε να πω, με το συμπάθιο, συχνά και μας αρέσει να μαθαίνουμε κανένα νέο ή καμιά ιστορία ή τραγούδι που να ξέρετε. Αλλά κάντε ό,τι σας αρέσει! Χτυπήστε το κουδούνι αν σας λείπει τίποτα!
Τόσο φρέσκοι και δυναμωμένοι ένιωσαν στο τέλος του φαγητού τους (περίπου τρία τέταρτα γερό φαΐ χωρίς να μιλάνε δίχως λόγο) που ο Φρόντο, ο Πίπιν κι ο Σαμ αποφάσισαν να πάνε να βρούνε τους άλλους. Ο Μέρι είπε πως θα ήταν αποπνικτικά εκεί μέσα.
— Θα καθίσω ήσυχα εδώ κοντά στη φωτιά για λίγο κι ίσως να βγω έξω αργότερα να πάρω λίγο αέρα. Το νου σας πώς μιλάτε και μην ξεχνάτε πως υποτίθεται πως φύγαμε στα κρυφά και πως ακόμα βρισκόσαστε στο δρόμο κι όχι πολύ μακριά απ’ το Σάιρ!
— Εντάξει! είπε ο Πίπιν. Το νου σου κι εσύ! Μη χαθείς και μην ξεχνάς πως είναι πιο ασφαλισμένα μέσα!
Η παρέα βρισκόταν στη σάλα του πανδοχείου. Εκεί ήταν μαζεμένοι ανάκατα πολλοί, διαπίστωσε ο Φρόντο, όταν τα μάτια του συνήθισαν στο φως, που προερχόταν κυρίως από μια δυνατή φωτιά, γιατί οι λάμπες που κρέμονταν απ’ τα δοκάρια ήταν θαμπές και μίσοπνιγμένες στον καπνό. Ο Μπιρόχορτος ο Βουτυράτος στεκόταν κοντά στη φωτιά και μιλούσε με δυο νάνους κι ένα δυο ξενοντυμένους ανθρώπους. Στους πάγκους κάθονταν διάφοροι: άνθρωποι του Μπρι, μια παρέα ντόπιοι χόμπιτ (που κάθονταν μαζί και κουβέντιαζαν, λίγοι νάνοι ακόμα κι άλλες θαμπές σιλουέτες, όχι ξεκάθαρες στις σκιές και στις γωνιές.
Μόλις μπήκαν οι χόμπιτ απ’ το Σάιρ, ακούστηκαν χορωδία τα καλωσορίσματα απ’ τους ντόπιους. Οι ξένοι, ιδιαίτερα εκείνοι που είχαν έρθει απ’ τον Πράσινο Δρόμο, τους κοίταζαν με περιέργεια. Ο ξενοδόχος σύστησε τους νεοφερμένους στους ντόπιους, τόσο γρήγορα που, αν κι έπιασαν πολλά ονόματα, σπάνια ήταν σίγουροι σε ποιους ανήκαν. Οι Άνθρωποι του Μπρι φαίνονταν όλοι να έχουν ονόματα απ’ τη φυτολογία (και, για τους κατοίκους του Σάιρ, κάπως παράξενα), όπως: Σπαρτόφωτος, Κατσικόχορτος, Ρεικοπόδαρος, Μηλαράτος, Γαϊδουράγκαθος, Φτεριάς (για να μην αναφέρουμε το Βουτυράτο). Μερικοί απ’ τους χόμπιτ είχαν παρόμοια ονόματα. Οι Πικρόθαμνοι, π.χ., φαίνονταν να είναι ένα σωρό. Αλλά οι πιο πολλοί απ’ αυτούς είχαν ονόματα απ’ τη φύση, όπως: Πλεύρας, Ασβόσπιτος, Μακρότρυπος, Αμμοκουβαλητής και Τουνελάτος, που πολλά απ’ αυτά τα είχαν και στο Σάιρ. Υπήρχαν πολλοί Κατωλοφίτες από το Σταντλ κι επειδή δεν μπορούσαν να διανοηθούν πώς είχαν κοινό όνομα χωρίς να ’ναι συγγενείς, πήραν το Φρόντο κοντά τους λες κι ήταν ο χαμένος τους ξάδελφος.
Οι χόμπιτ του Μπρι ήταν στ’ αλήθεια φιλικοί και περίεργοι κι ο Φρόντο γρήγορα κατάλαβε πως θα χρειαζόταν να δώσει κάποια εξήγηση για το τι έκανε. Άφησε να του ξεφύγει πως τον ενδιέφερε η ιστορία και η γεωγραφία (πράγμα που το δέχτηκαν με πολλά κουνήματα του κεφαλιού, αν και καμιά απ’ αυτές τις λέξεις δεν πολυχρησιμοποιόταν στη διάλεκτο του Μπρι). Είπε πως σκεφτόταν να γράψει ένα βιβλίο (αυτό το ακολούθησε σιωπηλή έκπληξη) και πως οι φίλοι του ήθελαν να μαζέψουν πληροφορίες για χόμπιτ που ζούσαν έξω από το Σάιρ, ιδιαίτερα στις ανατολικές περιοχές.