— Τι θα πουλήσει ο Φτεριάς και τι σχέση έχει το ατύχημά μου μ’ αυτόν, είπε ο Φρόντο, που ήταν ακόμα αποφασισμένος να μην καταλαβαίνει τους υπαινιγμούς του Γοργοπόδαρου.
— Δικά σας νέα, φυσικά, απάντησε ο Γοργοπόδαρος. Η περιγραφή της παράστασης που έδωσες θα είναι πολύ ενδιαφέρουσα για μερικούς. Μετά απ’ αυτή δε θα τους χρειάζεται σχεδόν καθόλου να τους πουν το αληθινό σου όνομα. Και μου φαίνεται πολύ πιθανό πως θα την ακούσουν πριν τελειώσει αυτή η νύχτα. Είναι αυτά αρκετά; Μπορείς να κάνεις όπως θέλεις για την αμοιβή μου: να με πάρεις για οδηγό ή όχι. Αλλά μπορώ να πω πως ξέρω όλες τις περιοχές ανάμεσα στο Σάιρ και στα Ομιχλιασμένα Βουνά, γιατί έχω πλανηθεί σ’ αυτές για πολλά χρόνια. Είμαι μεγαλύτερος απ’ ό,τι δείχνω. Μπορεί να σας φανώ χρήσιμος. Θα χρειαστεί ν’ αφήσετε τη δημοσιά μετά τη νύχτα αυτή· γιατί οι Καβαλάρηδες θα την παρακολουθούν μέρα νύχτα. Μπορεί να ξεφύγετε απ’ το Μπρι και να σας αφήσουν να προχωρήσετε, όσο που ο Ήλιος είναι ψηλά· μα δε θα πάτε μακριά. Θα πέσουν πάνω σας σε κάποιο σκοτεινό κι άγριο μέρος και δε θα υπάρχει βοήθεια. Θέλετε να σας βρουν; Είναι τρομεροί!
Οι χόμπιτ τον κοίταξαν κι είδαν μ’ έκπληξη πως το πρόσωπό του ήταν τραβηγμένο, λες από πόνο και τα χέρια του έσφιγγαν τα μπράτσα της πολυθρόνας του. Το δωμάτιο ήταν πολύ ήσυχο κι ακίνητο. Τα φώτα φαίνονταν να έχουν θαμπώσει. Για αρκετή ώρα αυτός κάθισε με μάτια που δεν έβλεπαν, λες και περπατούσε σε παλιές αναμνήσεις ή άκουγε τους θόρυβους της Νύχτας μακριά.
— Να, λοιπόν! φώναξε έπειτα από μια στιγμή, περνώντας το χέρι μπροστά απ’ το πρόσωπό του. Ίσως εγώ να ξέρω περισσότερα για τους διώκτες αυτούς από σας. Τους φοβόσαστε, αλλά δεν τους φοβόσαστε αρκετά ακόμα. Αύριο θα πρέπει να το σκάσετε, αν μπορείτε. Ο Γοργοπόδαρος μπορεί να σας πάει από μονοπάτια που σπάνια τα διαβαίνουν. Θα τον πάρετε μαζί σας;
Η σιωπή ήταν βαριά. Ο Φρόντο δεν έδινε απάντηση. Ο νους του ήταν μπερδεμένος από αμφιβολίες και φόβους. Ο Σαμ σούφρωσε τα φρύδια του και κοίταξε τον κύριό του· και τέλος, ξέσπασε:
— Με την άδειά σου, κύριε Φρόντο, εγώ θα ’λεγα όχι! Αυτός εδώ ο Γοργοπόδαρος μας προειδοποιεί και μας λέει να προσέχουμε· κι εγώ λέω ναι σ’ αυτό. Ας κάνουμε αρχή απ’ αυτόν. Έρχεται πέρα απ’ την Ερημιά κι εγώ ποτέ μου δεν άκουσα να λένε καλό για κάτι τέτοιους σαν κι αυτόν. Πως κάτι ξέρει, είναι φως φανάρι και μάλιστα πιο πολύ απ’ όσο θα μ’ άρεσε. Μα δε βλέπω το λόγο γιατί να τον αφήσουμε να μας πάει σε κάποιο σκοτεινό μέρος μακριά από κάθε βοήθεια, καταπώς λέει.
Ο Πίπιν κουνήθηκε νευρικά και φαινόταν πως δεν ένιωθε άνετα. Ο Γοργοπόδαρος δεν απάντησε στο Σαμ, μα γύρισε τα διαπεραστικά του μάτια στο Φρόντο. Ο Φρόντο είδε τη ματιά του και κοίταξε αλλού.
— Όχι, είπε αργά. Δε συμφωνώ. Νομίζω, νομίζω πως στ’ αλήθεια δεν είσαι έτσι όπως έχεις διαλέξει να δείχνεις. Άρχισες να μου μιλάς σαν τους ντόπιους, μα η φωνή σου άλλαξε. Όμως ο Σαμ φαίνεται να ’χει δίκιο σ’ αυτό: Δε βλέπω γιατί, απ’ τη μια μας προειδοποιείς να ’χουμε το νου μας κι απ’ την άλλη μεριά μας ζητάς να σ’ εμπιστευτούμε. Γιατί αυτή η μεταμφίεση; Ποιος είσαι; Τι ξέρεις πραγματικά για — για τη δουλειά μου· και πώς το ξέρεις;
— Το μάθημα να προσέχετε το μάθατε καλά, είπε ο Γοργοπόδαρος μ’ ένα σκυθρωπό χαμόγελο. Αλλά άλλο πράγμα είναι η προσοχή κι άλλο η αποφασιστικότητα. Δε θα φτάσετε ποτέ στο Σκιστό Λαγκάδι τώρα μόνοι σας και το μόνο που σας μένει είναι να μ’ εμπιστευθείτε. Πρέπει ν’ αποφασίσετε. Θ’ απαντήσω σε μερικές απ’ τις ερωτήσεις σας, αν αυτό θα σας βοηθήσει. Αλλά γιατί να πιστέψετε την ιστορία μου, αν δε μ’ εμπιστεύεστε κιόλας; Όμως ακούστε τη...
Εκείνη τη στιγμή άκουσαν ένα χτύπημα στην πόρτα. Ο κύριος Βουτυράτος είχε φτάσει με τα κεριά και πίσω του ο Νομπ με κουβάδες ζεστό νερό. Ο Γοργοπόδαρος τραβήχτηκε σε μια σκοτεινή γωνιά.
— Ήρθα να σας πω καληνύχτα, είπε ο ξενοδόχος, ακουμπώντας τα κεριά στο τραπέζι. Νομπ! Πήγαινε το νερό στα δωμάτια!
Μπήκε μέσα κι έκλεισε την πόρτα.
— Το πράγμα έχει έτσι, άρχισε, διστάζοντας ανήσυχα. Αν έχω κάνει τίποτα κακό, λυπάμαι στ’ αλήθεια. Μα το ένα σε κάνει και ξεχνάς τ’ άλλο, πρέπει να το παραδεχτείτε· κι εγώ έχω ένα σωρό πράγματα στο κεφάλι μου. Μα πρώτα ένα κι ύστερα άλλο ένα τούτη τη βδομάδα μου σκούντησαν το μνημονικό, όπως λένε, και φαντάζομαι να μην είναι πολύ αργά. Βλέπετε, μου ’παν να ’χω το νου μου για χόμπιτ απ’ το Σάιρ κι ιδιαίτερα για κάποιον με τ’ όνομα Μπάγκινς.