Μόλις ζούλησε το μαλακό και λασπερό της κορμί και τα αναδιπλωμένα της πόδια και βγήκε από την πάνω έξοδο του άντρου της, κινήθηκε με τρομερή ταχύτητα, πότε τρέχοντας με τα πόδια της που έτριζαν και πότε κάνοντας απότομα πηδήματα. Βρισκόταν ανάμεσα στο Σαμ και στον κύριό του. Ή δεν είχε δει το Σαμ, ή τον απόφευγε για την ώρα επειδή είχε το φως, και αφοσιώθηκε τελείως στη μια της λεία, στο Φρόντο, που δεν είχε το Φιαλίδιο του κι έτρεχε απερίσκεπτα στο μονοπάτι, χωρίς να έχει πάρει είδηση ακόμη τον κίνδυνο. Έτρεχε γρήγορα, αλλά η Σέλομπ ήταν γρηγορότερη· με ελάχιστα πηδήματα θα τον είχε στο χέρι.
Ο Σαμ λαχάνιασε και μάζεψε όση δύναμη του απόμενε για να φωνάξει.
— Πρόσεχε από πίσω! ξεφώνισε. Πρόσεχε, κύριε! Εγώ — αλλά ξαφνικά το ξεφωνητό του πνίγηκε.
Ένα μακρύ γλιτσερό χέρι σκέπασε το στόμα του κι ένα άλλο τον άρπαξε από το λαιμό, ενώ κάτι τυλίχτηκε γύρω από το πόδι του. Απροετοίμαστος όπως ήταν, έπεσε πίσω στην αγκαλιά αυτού που του ρίχτηκε.
— Τον πιάσαμε! σφύριξε το Γκόλουμ στ’ αυτί του. Επιτέλους, πολύτιμο μου, τον πιάσαμε, ναι, τον κακό το χόμπιτ. Εμείς πιάνουμε αυτόν. Εκείνη θα πιάσει τον άλλο. Ω, ναι, η Σέλομπ θα τον πιάσει, όχι ο Σμήγκολ: το υποσχέθηκε· δε θα πειράξει καθόλου τον Αφέντη. Αλλά έπιασε εσένα, εσένα, απαίσιε, βρομερέ, ύπουλε χόμπιτ!
Έφτυσε στο λαιμό του Σαμ.
Άγρια μανία για την προδοσία και απελπισία για την καθυστέρηση τη στιγμή που ο κύριός του βρισκόταν σε θανάσιμο κίνδυνο, έδωσαν στο Σαμ μια ξαφνική βιαιότητα και δύναμη πολύ πιο μεγάλη απ’ ό,τι περίμενε το Γκόλουμ απ’ αυτόν τον αργοκίνητο κι ανόητο χόμπιτ, όπως τον νόμιζε. Ούτε το ίδιο το Γκόλουμ δε θα ’χε στρίψει πιο γρήγορα και πιο αγριεμένα. Το χέρι του στο στόμα του Σαμ γλίστρησε, κι ο Σαμ τραβήχτηκε και όρμησε πάλι μπροστά, προσπαθώντας ν’ απαλλαγεί απ’ τη λαβή στο λαιμό του. Το σπαθί του ήταν ακόμα στο χέρι του και στο αριστερό του χέρι, κρεμασμένο απ’ το λουρί του, ήταν το μπαστούνι του Φαραμίρ. Απελπισμένα προσπάθησε να γυρίσει και να καρφώσει τον εχθρό του. Το Γκόλουμ όμως ήταν ταχύτατο. Το μακρύ δεξί του χέρι πετάχτηκε κι άρπαξε τον καρπό του Σαμ: τα δάχτυλά του ήταν σαν τανάλιες· αργά και αμείλικτα λύγισε το χέρι προς τα κάτω και μπροστά, ώσπου με μια κραυγή πόνου ο Σαμ άφησε το σπαθί κι εκείνο έπεσε καταγής· και ταυτόχρονα το άλλο χέρι του Γκόλουμ έσφιγγε το λαιμό του Σαμ.
Τότε ο Σαμ έπαιξε το τελευταίο του κόλπο. Με όλη του τη δύναμη τραβήχτηκε και στερέωσε καλά τα πόδια του· ύστερα ξαφνικά πίεσε τα πόδια του στη γη και με όλη του τη δύναμη έπεσε πίσω.
Μην περιμένοντας ούτε κι αυτό το απλό κόλπο από το Σαμ, το Γκόλουμ έπεσε με το Σαμ από πάνω· και όλο το βάρος του γεροδεμένου χόμπιτ έπεσε στο στομάχι του. Ένα διαπεραστικό σφύριγμα βγήκε από μέσα του και για ένα δευτερόλεπτο το χέρι του στο λαιμό του Σαμ χαλάρωσε. Ο Σαμ αποτραβήχτηκε και σηκώθηκε όρθιος κι ύστερα γρήγορα έστριψε δεξιά κάνοντας περιστροφή στον καρπό του που κρατούσε το Γκόλουμ. Αρπάζοντας το μπαστούνι με τ’ αριστερό του χέρι, ο Σαμ το σήκωσε ψηλά και το κατέβασε μ’ ένα σφυριχτό κρακ στο τεντωμένο χέρι του Γκόλουμ, ακριβώς κάτω από τον αγκώνα.
Με μια τσιριξιά το Γκόλουμ τον άφησε. Τότε ο Σαμ όρμησε, χωρίς να περιμένει ν’ αλλάξει το ραβδί απ’ το αριστερό στο δεξί του χέρι, κι έριξε άλλο ένα άγριο χτύπημα. Γρήγορο σαν το φίδι το Γκόλουμ γλίστρησε πλάι και το χτύπημα που προοριζόταν για το κεφάλι του έπεσε στην πλάτη του. Το μπαστούνι ράγισε κι έσπασε. Αυτό του έφτανε. Το ν’ αρπάζει από πίσω ήταν παλιό του παιχνίδι και σπάνια είχε αποτυχία. Αλλά τούτη τη φορά, παρασυρμένο απ’ την κακία του, είχε κάνει το λάθος να μιλήσει και να περηφανευτεί πριν βάλει και τα δυο του χέρια στο λαιμό του θύματός του. Όλα πήγαν στραβά στο ωραίο του σχέδιο, από τότε που εκείνο το απαίσιο φως είχε τόσο απρόσμενα εμφανιστεί στο σκοτάδι. Και τώρα βρισκόταν αντιμέτωπο μ’ ένα μαινόμενο εχθρό, ελάχιστα μικρότερο του στο ύψος. Τέτοια μάχη δεν ήταν του γούστου του. Ο Σαμ άρπαξε το σπαθί του από κάτω και το σήκωσε. Το Γκόλουμ τσίριξε και, πηδώντας στο πλάι με τα τέσσερα, τινάχτηκε μ’ έναν πήδο σαν βατράχι κι έφυγε. Πριν προλάβει να το φτάσει ο Σαμ, το ’σκασε τρέχοντας με καταπληκτική ταχύτητα κατά τη στοά.