ბიძაჩემი და მსახურები მამაჩემს ისეთი გაბრწყინებული სახეებით უსმენდნენ, თითქოს გამოცხადება ყოფილიყო. მერე მამაჩემი წამოდგა, მომიახლოვდა და მავედრებელი ხმით მითხრა, მხოლოდ ერთსა გთხოვ, პოლიტიკაში არასოდეს გაერიოო.
პოლიტიკისაგან შორს ვიყავი და ამიტომაც იოლად დავიფიცე. ჩემი აზრით, ნინო პოლიტიკურ პრობლემას არ მიქმნიდა. მამა კიდევ ერთხელ გადამეხვია. ახლა კი ნამდვილად დავასრულე სიმწიფის გამოცდა.
ხუთის ნახევარზე სახლიდან გამოვედი. ისევ გიმნაზიელის ფორმა მეცვა. ციხე-სიმაგრის ქუჩაზე, პრომენადის მარჯვნივ გავუხვიე, გუბერნატორის სასახლესთან, რომელსაც წინ ბაღი ჰქონდა. ეს ბაღი ბაქოს გახრიოკებულ, მწირ მიწაზე დიდი ვაი-ვაგლახით გააშენეს.
საოცრად თავისუფალი, უჩვეულო შეგრძნება მქონდა. სახელმწიფო მოხელემ ჩამიარა მანქანით და არ დამჭირვებია არც სამხედრო მისალმება და არც გაჭიმვა, როგორც მთელი ამ რვა წლის მანძილზე მევალებოდა. ქუდს ვერცხლისფერი წარწერა „ბაქოს გიმნაზია“ საზეიმოდ მოვაცალე. და ახლა, როგორც სრულიად დამოუკიდებელი ვინმე, ქალაქში დავსეირნობდი. წამით სიგარეტის მოწევის სურვილიც კი გამიჩნდა. მაგრამ თამბაქოს სიძულვილი თავისუფლების შეგრძნებაზე უფრო ძლიერი აღმოჩნდა. ასე რომ, მოწევა გადავიფიქრე და ბაღისაკენ გადავუხვიე.