თავდახრილი ვიჯექი და მტვრითა და ქვიშით შთანთქმულ გზას მივშტერებოდი. ქარი ქვიშას თვალებში მაყრიდა და მაბრმავებდა. თვალები დავხუჭე და უცბად გვერდიდან ლაღი ხმა ჩამესმა: „წმინდაო გიორგი, ვხედავ, რომეოს ჯულიეტას მოლოდინში ჩასძინებია“. მაშინვე წამოვხტი, გვერდით ნინო მედგა. ჩვეულებისამებრ, ლიცეუმის ცისფერი ფორმა ეცვა. გამხდარი იყო, აღმოსავლელის გემოვნებისათვის მეტისმეტად გამხდარი, რაც კიდევ უფრო ნაზ გრძნობას მიღვიძებდა. ჩვიდმეტი წლისა იყო. იმ დღიდან ვიცნობდი, რაც ლიცეუმში დაიწყო სიარული და ნიკოლოზის ქუჩაზე გამოჩნდა.
ნინო ჩამოჯდა. დახრილი, გრძელი წამწამების მიღმა თვალები უბრწყინავდა:
– ჩააბარე? ძალიან მეშინოდა.
მხრებზე ხელი მოვხვიე:
– ცოტა ვიღელვე, მაგრამ ღვთის წყალობით ყველაფერი კარგად დასრულდა.
ნინოს გაეცინა:
– ერთ წელიწადში შენ მოგიწევს ჩემთვის ღვთის როლის შესრულება, ჩემი მერხის ქვეშ ჯდომა და გამოცდაზე მათემატიკის ამოცანის პასუხების კარნახი.