„სახე სპარსული ხმალივით ბასრი,
პირი ცეცხლოვან ბადახშს მიგიგავს,
თურქთა სულთანი რომ ვყოფილიყავ,
უმალვე ცოლად შენ შეგირთავდი,
მარგალიტებით თმას მოგირთავდი
დაგიკოცნიდი ფეხის გულებსაც,
და ოქროს თასით საკუთარ გულსაც
შენ მოგიძღვნიდი, შენ მოგიძღვნიდი.“
ის რომ გაჩუმდა, ტამბურინის ველურ ხმას ვიოლინოც აჰყვა და მეორემ წამოიწყო:
„შენ ყოველ ღამით,
ვითარცა ვირთხა,
მიძვრები მეზობლის ეზოსკენ.“
მერე კი მესამე მომღერლის ტანჯული ხმაც გაისმა:
„ო, ურწმუნო ტურავ!
ო, უბედურებავ, ო, უწმინდურებავ!“
წამით სიჩუმე ჩამოწვა და სამი-ოთხი მოკლე მუსიკალური ტაქტის შემდეგ მეოთხე მომღერლმა, თითქოს ოცნებებში ჩაძირულაო, ნაზი ხმით დაიწყო:
„სამი დღეა ვლესავ ჩემს ხმალს,
მეოთხე დღეს ჩემს მტერს მოვკლავ
და მას ნაკუწ-ნაკუწ ვაქცევ.
შენ კი, ჩემო სიყვარულო, უნაგირზე შემოგისვამ,
სახეს მებრძოლის საფარველით შევიბურავ
და შენთან ერთად მთებს მივაშურებ.“
დარბაზის ერთ კუთხეში, ფარდასთან ვიდექი. ჩემ ახლოს სკოლის დირექტორი და გეოგრაფიის მასწავლებელი ისხდნენ. აქა-იქ ჩურჩული გაისმა.
– რა საშინელი მუსიკაა. კავკასიური ვირის ყროყინს ჰგავს. ან ეს სიტყვები რაღას ნიშნავს? – ჩუმად ჩაილაპარაკა დირექტორმა.