იმდენი აქეს, დავინტერესდი და ვთხოვე, ეჩვენებინათ ერთი ამ საოცრებათაგანი, მაგრამ თანაგრძნობით გადმომხედეს და მითხრეს: „სულთნის ჰარამხანაში უფრო იოლად შეაღწევ, ვიდრე ყარაბაღული ცხენების თავლაში. ასეთი ცხენი სულ თორმეტია. ვინც ერთხელ მაინც მოჰკრავს მათ თვალს, ცხენის ქურდად იქცევაო.“
იძულებული გავხდი ნაამბობით დავკმაყოფილებულიყავი. ვიჯექი შუშაში, ვუცდიდი ნინოს და თავს მშვენივრად ვგრძნობდი ამ ზღაპრულ ქვეყანაში. თან მოხუცი მუსტაფას მონათხრობ ჭორებს ვისმენდი:
– ო, ხან, შენი წინაპრები იბრძოდნენ, შენ ცოდნის სახლი დაამთავრე და ნასწავლი კაცი ხარ, უამრავი რამე იცი. სპარსელები საადით, ჰაფეზით და ფირდოუსით ამაყობენ, რუსები – პუშკინით, შორს, დასავლეთში კი ვიღაც პოეტი, გოეთე ყოფილა, ეშმაკზე დაუწერია პოემა.
– შენ გინდა თქვა, რომ ისინიც ყარაბაღიდან არიან? – შევაწყვეტინე მე ბრაზმორეულმა, მაგრამ ის თავისას განაგრძობდა:
– კარგი, ძვირფასო სტუმარო, ეგ არა, მაგრამ ჩვენი წინაპარი პოეტები მაინც ხომ ყველას სჯობიან? ისინი მკვდარ ასოებსაც კი აჟღერებენ და თანაც კი არ წერენ, ზეპირად, პაექრობისას გამოთქვამენ.
– რომელ პოეტებს გულისხმობ, აშუღებს?
– დიახ, აშუღებს, – თქვა მოხუცმა მრავალმნიშვნელოვ-ნად. – ისინი შუშის ახლო-მახლო სოფლებში ცხოვრობენ. ხვალ ლექსებით პაექრობა იმართება. არ გინდა, წავიდეთ? ნამდვილად გაგაოცებენ, ბატონო.
რა თქმა უნდა, მინდოდა. მეორე დღეს მიხვეულ-მოხვეული გზებით სოფელ ტაშ-კენდასკენ გავემგზავრეთ; ეს სოფელი კავკასიური პოეტური ხელოვნების ბურჯად ითვლებოდა.