– თავადის ასულო,– ჩავიბუტბუტე მე. ოცდაოთხი საათი იქნებოდა, რაც ის თავადის ასული იყო. და ალბათ ოცდაოთხი წელი დასჭირდა მამამისს, ვიდრე ეს წოდება მოიპოვა. სწორედ ამ დილას მიიღო პეტერბურგიდან დეპეშა. ბავშვივით ხარობდა თავადი, თითქოს დაკარგული დედა ეპოვოს. ნადიმიც ამ ამბის აღსანიშნავად გამართა ჭალაში.
– თავადის ასულო, – გავიმეორე კვლავ და იმისი სახე ხელებში მოვიქციე. არ გამძალიანებია. იქნებ კახური ღვინის ბრალი იყო, ან იქნებ ამ ტყემ, ამ მთვარემ დაათრო? საოცრად ნაზი და თბილი ხელები ჰქონდა. რბილ ხავსზე გადავეშვით და ერთიმეორეს თვალებში ჩავხედეთ. ხელებით მისი მკერდის სიმკვრივეს შევიგრძნობდი. მისგან რაღაც უცნაურ ლტოლვას ვგრძნობდი და მეც გადმომეცემოდა. თითქოს მთელი მისი არსება მიწის წიაღში ჩაკარგული სუნთქვის მსგავსად დაგროვილ ვნებას აევსო. თვალები მიელულა. კაბის ღილები ფრთხილად შევუხსენი. და მთვარის შუქზე მისი ქათქათა კანი ოპალივით ყვითლად გამოკრთა. გული უფართხალებდა და დაუოკებელი ვნებისაგან გონებაარეული, დაბნეულად რაღაცას ჩამჩურჩულებდა. ბაგეებით მის პატარა მკერდში ჩავიკარგე. მისი ტანის სურნელს, მისი კანის მოტკბო გემოსაც კი შევიგრძნობდი. მუხლები უცახცახებდა. თვალებიდან ნეტარების ცრემლები სდიოდა. მე კი ამ ცრემლიან თვალებს ვუკოცნიდი და დანამულ ლოყებს ვუმშრალებდი. უცბად წამოიმართა. დუმდა. საკუთარი გამოუცნობი შეგრძნებებისა თუ მღელვარებისაგან ხმას ვერ იღებდა. ჩვიდმეტი წლის იყო ჩემი ნინო, ჯერ კიდევ წმინდა თამარის სახელობის ლიცეუმში დადიოდა.