– მგონი, მიყვარხარ, ალი ხან, მერე რა მოხდა, რომ თავადის ასული ვარ? – დაარღვია მან დუმილი.
– შეიძლება დიდხანს ვეღარც დარჩე თავადის ასულად. – ვუთხარი მე ხუმრობით.
ნინომ გაოცებით შემომხედა.
– რას გულისხმობ, მეფე წოდებას ჩამოგვართმევს?
– არა, შენ მაგ წოდებას თავისთავად დაკარგავ, როცა გათხოვდები და ხანის წოდებას მიიღებ. ისე არც ხანის წოდებაა ნაკლები.
ნინომ ხელები შემოიწყო კისერზე. თავი უკან გადააგდო და კისკისით მითხრა:
– ხანი, თუ როგორ იტყვიან ქალზე? თუ მაგის შესატყვისი არ არსებობს? ისე, ხელის სათხოვნელად უცნაური ადგილი კი შეარჩიე. თუმცა, რა მნიშვნელობა აქვს, სადმე ხომ უნდა გეთქვა?
– დიახ, უნდა მეთქვა.
– და თუ მე თანხმობას გეტყვი, შუშაზე კარგი მოგონება დაგრჩება და ხეებიც შეგიყვარდება?
– მგონი, უკვე მიყვარს კიდეც.
– მაგრამ, იცოდე, საქორწინო მოგზაურობაში ბიძაშენთან თეირანში წავალთ და მეც ვნახავ მისი აღმატებულების ჰარამხანას, მაინტერესებს, ერთხელ მაინც შევავლო თვალი სქელ-სქელ ქალებს, ჩაის რომ მიირთმევენ და საუბრობენ.
– მერე?
– და მერე უდაბნოში წამიყვან, რადგან იქ არავინაა, მე რომ მიმზიროს.
– არა, ნინო, უდაბნო შენ არ გჭირდება, არ მოგეწონება.
ნინომ კირესზე შემომაჭდო ხელები, ცხვირი შუბლზე მომადო და მითხრა: