– იქნებ მართლაც გამოგყვე ცოლად, ალი ხან?! მაგრამ იმაზე თუ გიფიქრია, რამდენი რამის გადალახვა მოგვიწევს კიდევ უდაბნოსა და ტყის გარდა?
– მაინც რის?
– ჯერ ერთი, დედაჩემი და მამაჩემი დაიხოცებიან, მე რომ ცოლად მაჰმადიანს გავყვე. მამაშენი კი ჩემგან სარწმუნოების შეცვლას მოითხოვს. მე თუ ამას გავაკეთებ, დიდი მეფე დამსჯის ქრისტიანობის ღალატისათვის და ციმბირში გადამასახლებს. შენც ზედ მოგაყოლებს შეცდენისათვის.
– და მერე ვისხდებით მე და შენ ერთად ჩრდილო ყინულოვანი ოკეანის ერთ-ერთ ყინულზე და თეთრი დათვები შეგვჭამენ, – ვიცინოდი მე. – არა, ნინო, მთლად ასე საშინლად არ იქნება საქმე. შენ არ მოგიწევს ისლამის მიღება, არც შენი მშობლები დაიხოცებიან დარდისაგან. ჩვენ საქორწინო მოგზაურობით პარიზსა და ბერლინში წავალთ. და შენ იქ ბულონის ტყეში ხეებს, ნაკრძალებში კი ცხოველებს ნახავ. აბა, რას იტყვი?
– შენ ისეთი კეთილი ხარ, უარს ვერ გეტყვი. თუმცა ცოტა ხანს უნდა მოვიცადოთ. სკოლას რომ დავამთავრებ, მშობლებს ვუთხრათ. მაგრამ, იცოდე, მოტაცების ნებას არ მოგცემ, ეგ არა. კარგად ვიცი, როგორც აკეთებთ ხოლმე: ქალს ცხენზე შემოისვამთ, მთებში გააქანებთ და მერე ყიფიანების მოსისხლე მტრები გახდებით. უცბად ნინო საოცარმა სიცელქემ შეიპყრო. თითქოს ყველაფერი უღიმოდა: სახე, ბაგეები, ხელები. ხის ტანს მიეყრდნო, თავი გადახარა და ქვეშიდან მიმზერდა. ხეების ჩრდილში მონადირისაგან დამფრთხალ, ტყეში შემოხიზნულ ნადირს ჰგავდა.
– წავიდეთ. – თქვა მან და კვლავ დიდი ცეცხლისკენ გავწიეთ. გზაში ისევ რაღაც გაახსენდა ნინოს. შეჩერდა, მთვარეს ახედა და მკითხა: – ჰო, მართლა, ჩვენი შვილები რა რჯულისა იქნებიან?