Rimajer forte ektremis kaj returnis.
Kian diablon? - diris li. Li evidente ne es- tis ĝoja vidi min. - Por kio vi ĝis nun estas ĉi tie?
Mi atendis vin.
Sed mi ja diris al vi, venu morgaŭ je la dekdua.
Kiu diferenco? - diris mi. - Por kio perdi la tempon?
Li, malfacile spirante, rigardis mian vizaĝon.
Oni atendas min, ĉu vi komprenas? En la ĉambro sidas homo, kaj atendas min. Li ne devas vidi vin ĉe mi. Ĉu vi povas kompreni tion?
Ne kriu tiel,- diris mi. - Oni rigardas nin.
Rimajer movis diversflanken la okulojn sub
la ŝveliĝintaj palpebroj.
Eniru ni la lifton, - diris li.
Ni eniris la lifton, kaj Rimajer premis bu- tonon de la dek-kvina etaĝo.
Diru rapide kion vi volas.
La demando estis ekstreme stulta. Mi eĉ konsterniĝis.
Kio, ĉu vi ne scias por kio mi estas ĉi tie?
Li frotis la frunton, kaj poste diris:
Diable, ĉio tiel miksiĝis... Auskultu, mi forgesis vian nomon.
Ĵilin.
Aŭskultu, Ĵilin, ĉe mi estas nenio nova por vi. Mi ne havis tempon okupiĝi pri tio. Ĉio ĉi tio estas deliro, ĉu vi komprenas? Elpensaĵoj de Maria. Ili sidas tie, skribas paperaĉojn, kaj elpensas. Oni devas forpeli ilin ĉiujn al diabla patrino.
Ni atingis dek-kvinan etaĝon, kaj li premis butonon de la unua.
Diable, - diris li. - Ankoraŭ kvin minutoj, kaj li foriros... Entute mi estas certa pri tio ke ĉi tie ekzistas nenio tia. Ĉiuokaze ĉi tie, en la urbo.
Subite li kaŝe alrigardis min, kaj deturnis la okulojn.
Jen kion mi diros al vi. Eniru vi al fiŝuloj. Simple por purigi la konsciencon.
Al fiŝuloj? Al kiuj fiŝuloj?
Vi mem ekscios, - senpacience diris li. - Kaj ne kapricu tie, faru ĉion kion oni diros al vi. - Poste li, kvazaŭ por pravigi sin, aldonis: - Mi ne volas antaŭjuĝon, ĉu vi komprenas?
La lifto haltis sur unua etaĝo, kaj li premis butonon de la naŭa.
Ĉio, - diris li. - Kaj poste ni renkontiĝos kaj konversacios pli detale. Morgaŭ, je la dek- dua.
Bone, - malrapide diris mi. Li evidente ne volis konversacii kun mi. Eble li ne fidas min. Kio ja, tio okazas.
Interalie, - diris mi, - vian ĉambron vizitis iu Oskar.
Al mi ŝajnis ke li ektremetis.
Ĉu li vidis vin?
Nature. Li petis transdoni ke telefonos ho- diaŭ vespere.
Malbone, diable, malbone... - murmuris Rimajer. - Aŭskultu... Diablo, kio estas via familnomo?
Ĵilin.
Aŭskultu, Ĵilin, tio estas tre malbone ke li vidis vin... Tamen, tutegale... Mi iru.
Li malfermis pordon de la lifto. - morgaŭ ni konversacios kiel decas, ĉu? Morgaŭ... Kaj vi vizitu fiŝulojn, ĉu konsentite?
Li ĵetfermis post si la retan pordon.
Kie mi serĉu ilin? - demandis mi.
Iom da tempo mi staris, rigardante post li. Malproksimiĝante li preskaŭ kuris sur la kori- doro per necertaj paŝoj.
Ĉapitro kvina
Mi iris malrapide, tenante min en ombro de arboj. Malofte preterruliĝis aŭtoj. Unu aŭto haltis, la ŝoforo vaste malfermis la pordon, klin- iĝis de la sidloko, kaj elvomis. Li damnis apatie, purigis la buŝon per la manplato, frapfermis la pordon, kaj forveturis. Li estis nejuna, ruĝviza- ĝa, en bunta ĉemizo, vestita sur la nudan kor- pon. Rimajer verSajne alkoholiĝis.
Tio okazas sufiĉe ofte: homo penas, laboras, estas opiniata valora laboranto, oni aŭskultas lian opinion, prezentas lin estiel ekzemplon, sed ĝuste en momenton kiam oni bezonas lin por konkreta afero, subite okazas ke li Sveliĝis kaj velkiĝis, ke lin vizitas junulinaĉoj, ke li de matemo mem odoras per vodko... Via afero ne interesas lin, tamen li estas terure okupata, li konstante renkontiĝas kun iu, konversacis kon- fuze kaj neklare, kaj li ne estas helpanto al vi. Kaj poste li subite okazas en alkoholisma ku- racejo, en frenezulejo, aŭ sub juĝesploro. Aŭ edziĝas subite - strange kaj absurde, kaj tiu ĉi geedziĝo fetoras per ĉantaĝo... Kaj restas nur diri: «Kuracisto, resaniĝu vi mem...»
Tamen estus bone trovi na Pek. Pek estas kruda, honesta homo, kaj li ĉiam scias ĉion. Vi ankoraŭ ne sukcesis plenumi la teknikan kon- trolon, kaj eliri el la Sipo, kaj li jam je «ci» kun deĵora kuiristo de la Bazo, kaj jam partoprenas, kun plena kono de la detaloj, en pritrakto de konflikto inter komandanto de Spurserĉantoj kaj Ĉefa inĝeniero, kiuj ambaŭ pretendas je iu trozero; teknikistoj organizas jam festoneton je lia honoro, kaj la vicdirektoro konsultiĝas kun li, kondukinte lin en angulon... Valorega Pek! Krom tio li naskiĝis en tiu ĉi urbo, kaj vivis ĉi tie tri- onon de la vivo.
Mi trovis telefonan budon, telefonis en pris- ervan buroon, kaj petis trovi adreson kaj telefo- nan numeron de Pek Zenaj. Oni proponis al mi atendi. En la budo, kiel kutime, odoris je katoj. La plasta tableto estis dense surskribita per telefonnumeroj, fuŝdesegnoj kaj maldecaj figu- raĉoj. Iu, verŝajne per tranĉilo, profunde tranĉskribis nekonatan vorton «sleg».
Mi malfermetis la pordon, por estu ne tiel sufoke, kaj rigardis kiel sur kontraŭa ombra flanko de la strato, ĉe pordo de sia enrepreno fumas bufedisto, en blanka jako kun supren- falditaj manikoj.
Poste oni informis min ke Pek Zenaj, laŭ komencjaraj informoj, loĝas je adreso: strato de Libero 31, telefono 11 331. Mi dankis, kaj tuj kunmetis la numeron.
Nekonata voĉo informis min ke mi trafis ne tien. Telefonnumero estas ĝusta, kaj ankaŭ la adreso, sed Pek Zenaj ĉi tie ne loĝas, kaj se loĝis, do ne estas sciate kiam kaj kien li forve- turis.
Mi metis la aŭskultilon, eliris el la budo, kaj transiris sur alian, ombran flankon de la strato.
La bufedisto, rimarkinte mian rigardon, vigliĝis, kaj diris ankoraŭ demalproksime:
Eniru, eniru!
Ial ne deziras mi.
Kio, ĉu ne konsentas ŝi, aĉulino? - de- mandis la bufedisto kunsente. - Eniru, kio ja, konversaciu ni... Ja estas enue.
Mi haltis.
Morgaŭ matene, - diris mi, - je la deka, en la universitato okazos lekcio pri filozofio de novoptimismo. Prelegos fama ĉefurba filozofi- doktoro Opir.
La bufedisto aŭskultis min kun avida atento, li eĉ ĉesis enspiri la tabakfumon.
Jen aĉuloj! - diris li, kiam mi finis. - Jen ĝis kio ili alruliĝis! Antaŭhieraŭ ili knabinojn en nokta klubo dispelis, kaj nun lekcias ili. Ne gravas, ni ankoraŭ montros al ili lekciojn!
Jam delonge venis la tempo, - diris mi.
Mi ne enlasas ilin al mi, - daŭrigis la bufedisto vigliĝante. - Miaj okuloj estas ri- markemaj. Li nur al la pordo proksimiĝas, sed mi vidas jam: intelo. Knaboj, diras mi, intelo iras! Kaj knaboj ĉe ni estas kvazaŭ elektitaj. Dod, proprapersone, ĉiuvespere sidas ĉe mi post la trejnado. Do ekstaras li, renkontas tiun ĉi in- telon ĉe la pordo, kaj ne scias mi pri kio ili kon- versacias tie, sed direktigas li lin iri preter.
Okazas iam, verdire, ke ili vagadas kelkper- sone. Do, por ne okazu skandalo, ŝlosas mi la pordon, frapetu ili. Ĉu ĝuste mi diras?
Frapetu, - konsentis mi. Li jam tedis al mi. Ekzistas homoj kiuj tedas nekutime rapide.
Kio - frapetu?
Frapetu ili. Frapetu do iun ajn pordon.
La bufedisto ekrigardis min atentostreĉe.
Nu, preteriru vi, - diris li subite.
Sed eble drinku ni po glaseto? - proponis
mi.
Preteriru, preteriru, - ripetis li. - Oni ne priservos vin ĉi tie.
Iom da tempo ni rigardis unu la alian. Poste li elmurmuris ion, retroiris, kaj fermis post si la vitran pordon.
Mi ne estas intelo, diris mi. - Mi estas tur- isto. Riĉa!.
Li rigardis min, preminte la nazon al la vit- ro. Mi faris movon, kvazaŭ eldrinkas glaseton. Li ion diris, kaj foriris en profundon de sia entre- preno. Videblis kiel li vagas sencele inter la malplenaj tabloj. La entrepreno nomiĝis «Smaj- lo». Mi smajlis, kaj ekiris pluen.