Min, kaj aliajn piediriantojn, oni montris per la fingroj. Kelkfoje oni puŝetis min per la bufroj sur la vojkruciĝoj - junulinoj, tute ŝerce. Unu junulino longe veturis apud mi sur la trotuaro,
kaj ni konatiĝis.
Poste sur la rezerva strio trairis manifesta- cio de homoj kun piaj vizaĝoj. Ili portis afiŝojn. La afiŝoj alvokis aliĝi al la urba amatora ensem- blo «Kantoj de la patrolando», aniĝi al munici- paj rondetoj de kuira arto, partopreni en nelon- gaj kursoj de patrineco kaj bebeco.
Homojn kun la afiŝoj oni puŝetis per la bufroj kun precipa plezuro. Sur ilin oni ĵetis cig- aredstumpojn, pomrestaĵojn, kaj bulojn da maĉita papero. Oni kriis al ili: «Tuj mi reg- istriĝos, nur la galoŝojn vestu!», «Sed mi estas sterila!», «Onklo, instruu min al patrineco!» Sed ili daŭrigis sian malrapidan moviĝon inter la du senĉesaj fluoj da aŭtoj, senemocie, ofere, rigar- dante antaŭ si kun malgaja fiereco de kameloj.
Nemalproksime de la hejmo min atakis ama- so da junulinoj kaj, kiam mi venis sur la Duan Ĉeurban, en mia butontruo estis pompa blanka astero, sur la vangoj sekiĝis kisoj, kaj al mi ŝa- jnis ke mi konatiĝis kun duono da junulinoj de la urbo. Jen kia frizisto! Jen kia majstro!
En mia kabineto, en la brakseĝo, sidis Vuzi en flame oranĝa bluzeto. Ŝiaj longaj gamboj, en bekformaj ŝuoj, ripozis sur la tablo, en la longaj fingroj ŝi tenis maldikan longan cigaredon kaj, ĵetinte malantaŭen la kapon, ŝi elnazigis al la plafono longajn densajn strifluojn da fumo.
- Finfine! - eksklamaciis ŝi, ekvidinte min.- Kie vi malaperas? Ĉu vi ne vidas ke mi atendas
vin?
Oni detenis min, - diris mi, penante elmemori ĉu vere mi fiksis al ŝi rendevuon.
Purigu la lipruĝon, - postulis ŝi. - Vi as- pektas stulte. Kaj tio, kio estas tio? Ĉu libroj? Por kio al vi?
Kial por kio?
Estas ja problemo pri vi. Malfruas, por- taĉas iujn librojn... Aŭ tio estas pornaĵoj?
Tio estas Minc, - diris mi.
Donu al mi. - Ŝi saltleviĝis, kaj elkaptis la librojn el miaj manoj. - Dio mia, kia stultaĵo! Ĉiuj tri estas samaj... Kaj kio estas tio? «Histo- rio de faŝismo»... Kio, ĉu vi estas faŝisto?
Ja kio vi, Vuzi! - diris mi.
Do por kio al vi tio? Kio, ĉu vi legos ilin?
Mi relegos.
Nenion mi komprenas, - diris ŝi ofende. - Ja vi tiel plaĉis al mi komence... La panjo diras ke vi estas literaturisto, mi jam disfanfaronis tion al ĉiuj, kiel stultulino, sed okazas ke vi es- tas preskaŭ intelo!
Ja kio vi, Vuzi! - diris mi riproĉe. Mi jam komprenis ke mi ne permesu opiniu min intelo. - Tiujn ĉi libraĉojn mi bezonas simple ĉar mi es- tas literaturisto, nur tial.
Libraĉoj! - Ŝi ekridegis. - Libraĉoj... Rigardu kion mi kapablas! - Ŝi klinis malan- taŭen la kapon, kaj eligis el la naztruoj dikajn striojn da fumo. - Post dua nur fojo mi sukce- sis. Bonege, ĉu?
Nekutimaj kapabloj, - rimarkis mi.
Sed vi ne priridu, vi mem provu... Min in- struis hodiaŭ unu damo en la Salono. Tutan min Si ĉirkaŭsalivis, bovino kaduka... Ĉu vi provos?
Sed kial Si salivis vin?
Kiu?
La bovino.
Nenormala. Kaj eble sopirulino... Forgesis mi vian nomon.
Ivan.
Amuza nomo. Poste vi ankoraŭfoje memo- rigu al mi... Ĉu vi estas tunguzo?
Mi opinias ke ne.
Ha-a-a... Kaj mi al ĉiuj jam diris ke vi es- tas tunguzo. Bedaŭrinde... Auskultu, sed kial ni ne drinku?
Bona ideo.
Hodiaŭ mi bezonas forte ebriiĝi por forgesi tiun salivan bovinon.
Ŝi elsaltis en la salonon, kaj revenis kun la pleto. Ni drinkis iom da brando, ekrigardis unu la alian, ne trovis kion diri, kaj drinkis ankoraŭ iom da brando. Mi sentis min iel neoportune. Mi ne scias kio estis la kaŭzo, sed Si plaĉis al mi. Io Sajnis al mi en Si, mi mem ne komprenis kio ĝuste; per io Si diferencis disde longkruraj, glathaŭtaj belulinoj, taŭgaj nur por lito. Kaj eblas ke ankaŭ al Si io Sajnis en mi.
Bonega vetero estas hodiaŭ, - diris Si,
demovante la rigardon.
Iom varmegas, - rimarkis mi.
Ŝi drinketis la brandon, kaj ankaŭ mi. La silento ekestis tro longa.
Kion vi pleje ŝatas fari? - demandis ŝi.
Dependas, kaj vi?
Ankaŭ mi. Entute mi ŝatas ke estu gaje, kaj ke pri nenio oni devu pensi.
Ankaŭ mi, - diris mi. - Apenaŭ nun.
Ŝi iel vigliĝis. Kaj mi subite komprenis pri kio temas: dum tuta hodiaŭa tago mi renkontis neniun vere agrablan al mi homon, kaj tio sim- ple tedis al mi. Nenio estis en ŝi.
Iru ni ien, - diris ŝi.
Eblas, - diris mi. Mi ne havis deziron iri, mi deziris sidi iom en la malvarmeto.
Mi vidas ke vi ne tro volas, - diris ŝi.
Verdire mi preferus sidadi iom.
Tial faru ke estu gaje.
Mi meditis, kaj rakontis pri vojaĝkomercisto sur supra breto de la litvagono. Al ŝi tio plaĉis, kvankam, ŝajne, ŝi ne komprenis la sencon. Mi aplikis korekton, kaj rakontis pri prezidento kaj pri nejuna fraŭlino.
Ŝi longe ridegis, skuante la mirindajn longa- jn gambojn. Tiam mi glutis brandon, kaj rakon- tis pri vidvino, ĉe kiu sur muro kreskis fungoj.
Ŝi derampis sur la plankon, kaj apenaŭ ren- versis la pleton. Mi levis ŝin je la akseloj, sidigis en la brakseĝon, kaj prezentis sian kronan his- torion pri ebria astronaŭto kaj gimnaziino. Tiam alkuris onklino Vajna, kaj time demandis kio okazas pri Vuzi, ĉu ne tiklas mi Sin. Mi verSis al onklino Vajna iom da brando kaj, rilatante per- sone Sin, rakontis pri irlandano, kiu ekdeziris esti ĝardenisto.
Vuzi tute perdis la spiron, sed onklino Vaj- na, malgaje smajlante, informis ke general- kolonelo Tuur Satis rakonti tiun ĉi historion, kiam estis en bona humoro, tamen tie agis, Sa- jne, ni irlandano, sed nigrulo, kaj pretendis li ne je posteno de ĝardenisto, sed de pian-agordisto. «Kaj ĉu vi scias, Ivan, ĉe ni tiu historio finiĝis iel ne tiel», - aldonis Si, pensinte.
Ĉi-momente mi rimarkis ke en la pordo staras Len kaj rigardas nin. Mi svingis la manon, kaj smajlis al li. Li kvazaŭ ne rimarkis tion, kaj tiam mi okulumis al li, kaj invitsignis per la fin- gro.
Kun kiu vi interokulumas, - demandis Vuzi per voĉo, deformita pro la rido.
Kun Len, - diris mi.
Estis tamen plezuro rigardi Sin. Mi Satas rigardi ridantajn homojn, precipe tiajn kiel Vuzi, belajn, kaj preskaŭ infanojn.
Kie estas Len? - miris Si.
En la pordo Len forestis.
Len forestas, - diris onklino Vajna, kiu aprobe flaris sian glaseton da brando, kaj ri- markis nenion. - La knabo iris hodiaŭ al Zirokoj
je naskiĝtago. Se vi scius, Ivan...
Sed kial li diras - Len? - demandis Vuzi, denove retrorigardante la pordon.
Len estis ĉi tie, - klarigis mi. - Mi svingis al li per la mano, sed li forkuris. Ĉu vi scias, li ŝajnis al mi iom sovaĝeta.
Aĥ, li estas ĉe ni tre nervoza infano, - diris onklino Vajna. - Li naskiĝis en malfacila tempo, kaj en tiuj nunaj lernejoj oni absolute ne scipovas trakti nervozajn infanojn. Hodiaŭ mi lasis lin viziti la amikojn...
Ankaŭ ni iros nun, - diris Vuzi. - Vi akom- panos min. Mi nur pimpiĝos, ĉar pro vi ĉe mi ĉio disŝmiriĝis. Kaj vi dume vestu ion decan.
Onklino Vajna preferus resti, rakonti al mi ankoraŭ ion kaj, eble, eĉ montri fotoalbumon de Len, sed Vuzi fortiris ŝin kun si, kaj mi aŭdis kiel ŝi demandas la patrinon post la pordo:
Kio estas lia nomo? Mi ne povas enmemo- ri... Gaja onklo, ĉu?
Vuzi!.. riproĉe sugestis onklino Vajna.
Mi metis sur la liton ĉiujn miajn vestojn, kaj penis kompreni kiel Vuzi imagas dece vestitan homon. Ĝis tiam al mi ŝajnis ke mi estas vestita tute dece. Kalkanumetoj de Vuzi jam kraketadis senpacience en la kabineto. Nenion elpensinte mi vokis ŝin.
Ĉu tio estas ĉio kion vi havas? - demandis ŝi, sulkiginte la nazon.
Ĉu vere ne taŭgas?
Bone, estu tiel... Demetu la jakon kaj ves- tu tiun ĉi havajaĵon... aŭ pli bone ĉi tiun. Jen kiel vestiĝaĉas ĉe vi en Tunguzio... Pli rapide, bonvolu. Ne, ne, ankaŭ la ĉemizon vi demetu.
Kio, ĉu sur la nudan korpon?