Tamen vi vere estas tunguzo. Kien vi prepariĝas? Ĉu sur poluson? Sur Marson? Kio estas tio ĉe vi, sub la skapolo?
Abeleto pikis, - diris mi, haste surves- tante la havajaĵon. - Iru ni.
En la strato estis jam mllume. Lumineskaj lampoj morte lumis tra la nigra foliaro.
Kien ni direktiĝas? - demandis mi.
En la centron, certe... Ne kaptu min sub la brakon, varmegas... Ĉu vi kapablas interbatiĝi?
Kapablas.
Bone, mi ŝatas rigardi.
Rigardi ankaŭ mi ŝatas...
Sur stratoj estis multe pli da homoj ol tage. Sub arboj, inter arbustoj, ĉe tra-domejoj5, staraĉis kelkope iuj senokupaj homoj. Ili intense fumis krakantajn sintezajn cigaredojn, ridaĉis, neglekte kaj ofte sputis, kaj laŭte parolis per krudaj voĉoj. Super ĉiu grupo pendis rumoro de radioriceviloj. Sub unu lanterno frapadis banĝo, kaj du adoleskuloj, konvulsiante kaj fleksiĝante, dancis modan flekon, dancon de granda beleco,
5. Tradomejo: endoma aperturo por strataj piedirantoj aŭ transportiloj. En kelkaj urboj - preferata nokta renkontejo de lokaj huliganoj.
105
se oni scipovas danci ĝin. La adoleskuloj scipo- vis. Ĉirkaŭe staris la kompanio, laŭte krianta, kaj ritme klakanta la manplatojn.
Eble dancu ni? - proponis mi al Vuzi.
Nu ne... - elsiblis ŝi, kaptis min je la manon, kaj ekiris pli rapide.
Sed kial ne? Ĉu vi ne scipovas flekon?
Pli bone mi dancu kun krokodiloj ol kun tiuj ĉi...
Vane, - diris mi. - Knaboj kiel knaboj.
Jes, se ĉiu aparte, - diris Vuzi kun nerva rideto. - Kaj tage.
Ili staraĉis ĉe vojkruciĝoj, amasiĝis sub lanternoj, krudmovaj, trafumitaj, lasante sur la trotuaroj amasojn da kraĉaĵoj, cigaredstumpoj kaj envolvaĵojn de bombonoj. Nervozaj kaj in- tence melankoliaj. Deziregantaj, ĉiuminute retrorigardantaj, ĝibetantaj. Ili ege ne volis simili eksteran mondon, kaj samtempe pene imitis unu la alian, kaj kelkajn popularajn kino- heroojn. Ili estis ne tiom multaj, sed ege ri- markataj, kaj al mi ŝajnis ke ĉiu urbo kaj tuta mondo estas plena per ili, - eble pro tio ke ĉiu urbo kaj tuta mondo vere kaj plenrajte aparte- nas al ili. Ili estis plenaj, por mi, per iu mistero. Ja ankaŭ mi staradis iam dum vesperoj en kom- panio da kamaradoj, ĝis troviĝis scipovaj homoj kiuj forkondukis nin de stratoj, kaj poste mi tre ofte vidis samajn kompaniojn en ĉiuj urboj de terglobo, kie tiuj scipovaj homoj mankis.
Tamen mi neniam povis plene kompreni kiu forto deSiras, depuSas, forkondukas tiujn knabo- jn de bonaj libroj, kiuj estas tiel multaj, de sporthaloj, kiuj estas tute sufiĉaj en tiu ĉi urbo, de ordinara televidilo, fine, kaj pelas ilin sur vesperajn stratojn kun cigaredo en la dentoj, kaj muzikilo en la oreloj - stari, sputi (plej mal- proksimen), ridegi (plej malagrable), kaj fari nenion.
VerSajnas ke por dekkvin-jaruloj plej alloga, el ĉiuj allogaj aferoj de mondo, estas nur tio: sento de propra signifeco kaj kapablo elvoki ĉies admiron aŭ, apenaŭ, altiri atenton. Sed ĉio alia Sajnas al ili netolereble enua, malinteresa, inkluzive, kaj eble precipe, tiuj vojoj por atingi deziraton, kiujn proponas al ili laca kaj incita mondo da adoltuloj...
Kaj ĉi tie loĝas olda Ruen, - diris Vuzi. - Ĉe li ĉiuvespere estas aliulino. Li, maljunulaĉo, ordiĝis tiel ke ili mem venadas al li. Dum la malordaĉo li perdis la kruron... Ĉu vi vidas, la lumo ĉe li forestas, ili muzikon aŭskultas, kvankam li estas malbela kiel morta peko.
Enviinde vivas ulo
kiu restis sen la krur'6...
diris mi malkoncentriĝe.
Ŝi certe ekhihiis kaj daŭrigis:
Kaj ĉi tie loĝas Sus. Li estas fiSulo. Tiu es- tas ja vera bubo!
6. El maldeca kanteto.
Fiŝulo?.- demandis mi. - Kaj pri kio li okupiĝas, tiu ĉi Sus fiŝulo?
Fiŝulas. Kion faras fiŝuloj? Fiŝulas! Aŭ vi demandas kie li servas?
Ne, mi demandas kie li fiŝulas.
En metroo... Subite ŝi stumblis. - Aŭskul- tu, ĉu eble vi mem estas fiŝulo?
Mi? Kio, ĉu rimarkeblas?
Io estas en vi, mi tuj rimarkis. Konas ni tiujn abeletojn kiuj pikas je dorso.
Ĉu vere? - diris mi.
Ŝi prenis mian manon sub la brako.
Rakontu ion, - diris ŝi flateme. - Ĉe mi neniam estis konataj fiŝuloj. Ja vi ion rakontos al mi, ĉu?
Kial ne... Ĉu mi rakontu pri piloto kaj bovino?
Ne, vere...
Ĝis kiom varmegas la vespero! - diris mi. - Bone ke vi demetis de mi la jakon.
Ja tutegale ĉiuj scias. Kaj Sus rakontas, kaj aliaj...
Jen kiel? - demandis mi interesiĝinte. - Kaj kion rakontas Sus?
Ŝi tuj lasis mian manon.
Mi mem ne aŭdis... Knabinoj rakontis.
Kaj kion rakontis la knabinoj?
Nu... diversaĵojn... Eble ili mensogas. Eble Sus tute ne okupiĝas pri tio...
Hm... - diris mi.
Sed vi ne pensu ion pri Sus, li estas bona knabo, kaj tre silentema.
Sed kial mi pensu pri Sus? - diris mi por trankviligi ŝin. - Ja mi eĉ ne unufoje vidis lin.
Ŝi denove prenis min je la brako, kaj en- tuziasme diris ke nun ni drinkos.
Nun estas plej bona tempo por ke mi drinku kun ci, - diris ŝi.
Ŝi jam decide estis kun mi je «ci». Ni turniĝis post angulo, kaj venis al la ĉefstrato. Ĉi tie estis pli lume ol tage. Brilis lampoj, lumis muroj, per diverskoloraj lumoj brulegis ekspon- fenestroj.
Tio estis, verŝajne, unu el paradiz-rondoj de Amad. Sed mi imagis ĉion tion iom alie. Mi atendis muĝantajn orkestrojn, afektantajn paro- jn, duonnudajn kaj nudajn homojn. Sed ĉi tie estis sufiĉe trankvile. Estis multe da homoj kaj, laŭ mi, ĉiuj estis ebriaj, sed ĉiuj estis vestitaj perfekte kaj diversmaniere, kaj ĉiuj estis gajaj. Kaj preskaŭ ĉiuj fumis. Vento forestis tute, kaj ondoj da grizblua tabakfumo balanciĝis ĉirkaŭ lampoj kaj lanternoj, kiel en publika ĉambro por fumantoj.
Vuzi entiris min en iun drinkejon, elrigardis konatulojn, kaj fuĝis, promesante trovi min iom poste. Homoj en la drinkejo staris mure. Oni premis min al la verŝa tablo, kaj mi ne sukcesis eĉ rekonsciiĝi, kiam glutis glaseton da amara.
Nejuna bruna onklo kun flavaj okulgloboj zumis en mian vizaĝon:
...Kuen difektis la gambon, ĉu? Broŝ iĝis astiKo, kaj taŭgas jam al nenio. Tio estas jam triopo, ĉu? Kaj dekstre ĉe ili estas neniu, Fini estas ĉe ili dekstre, kaj tio estas eĉ pli malbone ol nenio. Kelnero li estas, kaj ne pli ol tio. Ĉu?
Kion vi drinkas? - demandis mi.
Mi entute ne drinkas, - digne respondis la bruna, elspirante alkoholon. - Ĉe mi estas flav- malsano. Ĉu vi aŭdis pri tio?
Post mi iu falis de la tabureto. La bruo jen silentiĝis, jen plifortiĝis. La brunulo, streĉante, elkriis historion pri iu ulo kiu en la laborejo difektigis la kaŭĉukan tubon, kaj preskaŭ mortis pro la freŝa aero. Estis malfacile kompreni ion, ĉar diversaj historioj estis elkriataj de ĉiuj flankoj.
... Li, stultulo, trankviliĝis kaj foriris, kaj
/V ■ I /V /V | I /V /V ■ A ■ ■ I ■ /V I .
ŝi vokis ŝarĝtaksion, ŝarĝis ĉiujn liajn aĵojn, kaj ordonis veturigi tion en post la urbon, kaj elfali- gi tie...
...Kaj mi vian televidilon eĉ en mian nece- sejon ne pendos. Tutegale ne eblas elpensi ion pli bonan ol «Omega»; mia najbaro, inĝeniero, diras ĝuste tion. Ion pli bonan ol «Omega», - diras li, - oni ne eblas elpensi...
...Tiel ja finiĝis ĉe ili edziĝfesta vojaĝo. Revenis ili hejmen, la patro allogis lin en la aŭto-remizon, - lia patro estas ja boksisto - kaj tiel lin vipis tie, ĝis perdo de konscio, kuraciston
oni vokis poste...
...Bone do, prenis ni por la triopo... Sed ilia regulo estas jen kia: prenu kion vi volas, sed pe-glutu ĉion kion prenis. Kaj li jam pasi- iĝis. Prenu ni, diras, ankoraŭ... Sed ili iradas jam apude, kaj rigardas... Nu, pensas mi, su- fiĉas, tempas jam fuĝi...
...Knabineto, ja mi sur via loko estus tute feliĉa pri la mamoj, tiaj mamoj renkontiĝas ja foje je milo, vi ne pensu ke mi komplimentas, ne ŝatas mi komplimentojn...